m
SEEKERS
Zanggroepjes
en ANIMALS
van de toekomst
Vier
jongens en een
BELGEN
IN
OPMARS
meisje
Australië
Mitch Miller
maakte weer
een mars
Nieuws van de
platenmarkt
Uit
De ballade nog
in ere
Dertig jaar
geleden
étHès
1
r
door
K. ELKA
V
'aam
IHHI
I III 11 IIIIIIIIIIII Mil 111| 1111
PALAVER '64
op de plaat
Hemelvaartsdag 1964 was een bij
zondere dag voor de Nederlandse
jeugd. Niet minder dan 23000 jongeren
kwamen samen in Utrecht om daar het
150-jarig bestaan van het Nederland
se Bijbelgenootschap te vieren. Jon
gens en meisjes van allerlei kerkelijke
richtingen luisteren naar wat hun
geestelijke leidsmannen te zeggen had
den, maar ook naar een indrukwek
kend programma van muziek en zang.
Want Palaver '64 was een feestdag, die
in vele opzichten uniek genoemd kon
worden. Het was een kerkelijk feest,
maar er traden vele tienersterren op.
Radio en televisie hebben er inder-
THE ANIMALS
tijd het een en ander van laten zien
en horen, maar verder bleef alleet
de herinnering. Een mooie herinne
ring aan een prachtige dag.
Het zal die 23000 aanwezigen, e
nog vele anderen, buitengewoon ve
plezier doen te horen, dat ze Pal;
ver'64 nog eens kunnen beleven. Dan
zij de Nederlandse grammofoonplater
industrie is er namelijk een plaat vei
schenen, waarop de hoogtepunten va
het feest werden vastgelegd. CB
brengt de plaat onder nummer VI
030, andere platenmaatschappijen, zo
als Phonogram en Bovema stonde
toe, dat hun artiesten er aan met
werkten. De opbrengst van de ver
koop komt geheel ten goede aan he
werk van het Bijbel-Genootschap ei
wel in het bijzonder aan het uit
brengen van een Bijbels-verhalenboel
dat in Kameroen zal verschijnen.
Bloemen
Niet alleen door de opzet is deze
plaat de belangstelling van jong en
oud dubbel en dwars waard, ook Filius van de NCRV had uesi^i we-
het programma dat erop is vastge- ten te leggen op een aantal vooraan-
legd i* van nncekend gnhnl+o .Tm staande artiesten uit binnen- en bui-
Het begint er zo langzamerhand dan toch op te lijken, dat de
Bcatle-rage over z'n hoogtepunt heen is. De langharige knapen
uit Liverpool weten zelf de tieners overal ter wereld nog wel tot
enthousiasme te brengen, maar hun navolgers krijgen het steeds
moeilijker. Het in het gunstigste geval niet onmuzikale, maar toch
super-eenvoudige tokkelen (of mishandelen) van de gitaarsnaren
gaat vervelen. Misschien zijn ze het zich niet helemaal bewust, maar
de platenkopers vragen toch iets meer. En als we ons niet ver
gissen hebben de opvolgers van de vele beatgroepen zich reeds
aangediend. Twee van die nieuwe tienergroepjes vragen de aan
dacht: The Seekers en The Animals.
CHRIS WIJNEN
HET is een heel merkwaardige ge-
sc.hieden.is, dat België het land, dat tot
voor betrekkelijk kort helemaal niets
te betekenen had op het gebied van
de lidhte muziek, de laatste jaren zul
ke voortreffelijke tiener ar ties ten
voortbrengt. Louis Neefs, Will Tura,
Anneke Soetaert, Denise Maes, noetn
ze maar op. Zowel de Vlamingen als
de Walen doen mee aan die opbloei.
Enkele nieuwe namen deze keer.
Chris Wijnen is een nog jong mels-
ke, dat al in 1963 haar land in Knok-
ke vertegenwoordigde. Niet lang ge
leden maakte ze een plaatje van Mijn
Dagboek, dat geen groot succes werd,
omdat de concurrentie met onze Wil-
leke te groot bleek. Maar nu heeft die
Chris hetzelfde plaatje in het Frans
gezongen ,,Mon petit livre rouge" en
het is een bijzonder goed plaatje ge
worden. De achterkant „Pour savoir
embrasser" bevestigt de indruk, die
Chrisje met het dagboekje maakte:
een prima stem en een uitstekende
voordracht (CBS 1572). Bij de man
nen viel Jack Mino op. Pretentieloos
maar gezellig klinkt zijn „Meisje met
de treurige blik" en „Texas Cowboy"
Charmant door de opgewektheid en
het. ongekunstelde enthousiasme (CBS
1563). Nog een meisje: Muriel, net als
Adamo, Rocco Granata en Angelo
Biondi een in België opgegroeid Ita
liaans sterretje. Ze komt van Sicilië
en haar temperament verraadt die af
komst. „C'est dommage" en „A 17
ans" zijn prettige melodietjes, met stijl
gezongen. Een aanwinst voor de tie
nersterrenwereld, deze Muriel (Palet
te PB 40224). Succesvol mag men Ook
het werk noemen van Ariane et les
dix vingt. Ariana is 21 en komt uit
Brussel. Ze speelt gitaar en zingt.
Zingt goed. Het combo'tje heeft zich
al een flinke populariteit weten te
veroveren en dat het dat verdient
blijkt uit een epetje, waarop o.m. het
liefdesliedje „Les petits mots
d'amour" staat (Palette EPPB 7260).
Minder enthousiast voor Les 1515,
waarachter zich vier jongelui van de
Belgische filmacademie verschuilen,
die zich toch maar beter bij het fil
men kunnen houden. Hulde tenslotte
wel voor meneer André Brasseur, die
zich met twee eigen composities pre
senteert als een opvallend knap orga
nist: „Hold up" en „Far West" (Pa
lette PB 40220).
Een jonge, veelbelovende Belg is
Jacky Delmone, die al enkele opmer
kelijke plaatjes heeft gemaakt, maar
die met zijn Franse versie van „lts
over" pas recht midden in de roos
schiet. „Toujours" heet de Roy Orbi-
sin hit nu. Jacky is in dienst en zal
dus dubbel blij zijn met dit platen-
succesjes (CBS 1599). En dan nog
een nieuwe Brei. Goede wijn behoeft
geen krans en dus maar weinig woor
den over de beide voortreffelijke chan
sons, die de nu 36 jarige Jacques Brei
op een plaat bracht „Le Moribond"
en „l'Ivrogne" zijn al regelmatig ge
vraagde nummers voor Radio Luxem
burg en dat betekent, dat ze ook hier
zullen aanslaan bij de fijnproevers.
(Philips JF 328038).
En nu we dan toch ln het zuiden
zitten nog even over naar Frankrijk,
waar Johnny Hallyday zijn achttien
de epetje maakte met o.m. „Johnny,
lui dit adieu" en „Maudite rivière".
dat evenwel niet een weerspiegeling Is
van het kunnen van deze fascinerende
Met die Seekers is het eigenlijk
maar een vreemd geval. Atol Guy,
Keith Potger, Bruce Woodley en Ju
dith Durham komen niet uit Liverpool
zelfs niet uit Engeland en in Amerika
zijn ze nog nooit geweest. Hun domi
cilie hebben ze in Australië, een land,
dat tot op heden zelden of nooit ster-
ren-aan de internationale -showbusi
ness heeft geleverd. Het viertal - resp.
25, 34, 22 en 21 jaar oüd - is volsla
gen toevallig in dat wereldje van de
hitparade terecht gekomen. De jonge
lui hadden elkaar in Melbourne ont
moet, waar Atol als amateurmusicus
een zekere naam had verworven. Hij
vormde de oorspronkelijke Seekers
met Keith en Bruce en als trip kregen
ze een contract op een oceaanstomer.
Na hun terugkeer vroegen ze Judith,
die Atol van diens kantoor kende en
die als jazzzangeres een plaatselijke
grootheid was geworden - de volgen
de trip mee te maken. Dat was in
1964. De reis ging naar Londen en van
de terugkeer kwam niets, omdat het
Londense publiek zo enthousiast was,
dat de vier Australiërs begrepen, dat
het voor hun carrière veel beter zou
zijn, als ze maar wat bleven in die
stad. Een optreden in het vermaarde
Paladium een contact met Dusty
Springfield en een proefopname voor
Columbia bewezen, dat ze het bij het
rechte eind hadden gehad. En nu zijn
ze dan. .bovenaan de hitparade in En
geland en in Amerika.
Ze gaan voor een korte trip terug
naar Australië, daarna volgt een
toemee naar Amerika en in juni nog
staan ze weer in Engeland. Het ge
heim van het succes van de Seekers
ligt ongetwijfeld in hun spontaneïteit
hun enthousiasme en hun ongekuns
telde manier van optreden. Geen lange
haren, geen opzienbarende kleren.
Alleen maar vier doodgewone jonge
mensen, die fijne muziek laten horen.
Gezonde liedjes met goede teksten.
Men zou de Seekers een kruising
k"" =■- -msfiels
zoals ze zongen voordat Dusty alleen
ging werken, en de Minstrels. Ze zoe
ken hun repertoire in het volksmu
ziekgenre. Hun eerste succesnummer
was „I'll never find another you" ge-
koppeld met „Open up them pearly
gates" (Columbia DB 7431) Daarbij is
nu gekomen „A world of our own"
met aan de achterkant het bekende
„Sinner man" (DB 7532) Twee fijne
piaatjes.
The Animals zijn veel meer beat-
jongens dan de Seekers. En toch on
derscheiden ook zij zich van de vele
beatgroepjes, die de Beatles nadeden.
Hun belangstelling gaat veel meer uit
naar de rhythm and blues, niet al
leen in hun zan,g, maar vooral ook
in het muzikale gedeelte van hun
werk. Dat is opmerkelijk beter ver-
Z'rgd dan bij de gitaargroepjes. Voor
al het pittige orgelspel van leider
Alan Price is daar debet aan. Trou
wens, Alan komt helemaal uit de jazz-
school en heeft lang alleen maar pu
re jazz willen spelen. Een paar voor
beelden van hoe tienermuziek ooi
kan klinken en wel met deze Ani
mals: „Don't let me be misunder
stood" (Columbia DB 7445) en Bring!
it on home to me" (DB 7000). Na
de beatrage zullen deze knapen het
nog wel een tijdje weten uit te hou
den, lijkt ons zo.
ÉS -
Israëlische dan&en
Wssa&sim&wmm
door Shaloom. Dat was ook Palaver '64.
ver
w.cr optreden door Bert
Garthof aan elkaar wordt gepraat.
Na het openingswoord van ds. G.
N. Lammens hoort men het orkest van
Frans Mijts en de verenigde koren
o.l.v. Arie Pronk. Vervolgens zingen
de Shepherds het volksliedje Ieselan,
waarmee de sfeer is gecreeerd, die
tot in de laatste groef wordt gehand
haafd. Sonja Bemdt zingt Los Ami
go's del Parana brengen Zuid Ameri
kaanse ritmen, Rita Reys zorgt voor
een fantastische uitvoering van Fly
me to the moon, The Lighttwon Skif
fle group brengt de zaal tot enthou
siasme met een aantal spirituals, Ju
les de Corte schittert met drie liedjes,
waarvan Het feest dat nooit gevierd
werd een van de hoogepunten van de
plaats vormt en tenslotte hoort men
dan nog drie van de liederen, die Ma
halia Jackson ten gehore bracht. Hol
ding my savieurs hand, Keep your
hand on the plow en When the saints.
Het prachtige, bewogen zingen van
d~ze grote vrouwdat zijn stempel
drukte op deze Palaver '64 vormt een
afsluiting van ongekende kracht. Al
leen Mahalia Jackson al, zo geheel in
de stijl van deze dag en van de diepe
re zin van deze plaat ook, maakt
deze opname tot een heel bijzondere.
Allegaartje van overal
HET is toch wel opmerkelijk, dat
'ele nieuw opkomende sterren van de
aatste tijd niet meer zo wild voor de
nicrofoons heen en weer springen als
het geweest is. Natuurlijk, er zijn nog
van die figuren, maar er zijn ook nieu
we zangers en zangeressen, die het in
de rustiger, meer melodieze sfeer zoe
ken. Die de goede oude baljade in eere
herstellen. Bijvoorbeeld een man als
Johnny Cash een van de Amerikanen
die bezig zijn Europa stormenderhand
te veroveren met hun volksliedjes.
Twee splinternieuwe songs( Oran
ge blossom special (met een mondhar-
monicaatje, dat rie fluit van de trein
nadoet) en All of Gods children
ain't free. Twee heel beste numer-
tjes ,(CBS 15881 Uit Engeland komt
Val Doonican, een jonge man met een
warme stem, die met de mooie song
I'm gonna get there somehow een
overduidelijk bewijs levert voor de
herleving van de ballade 'Decca F
12118). Nog een andere Engelsman,
die veelbelovend van start ging: Tom
Jones, een sportieve jongen met een
grote aanhang. „I tell the sea is zijn
dromerige melodie, die er bij de tie
ners ingaat als koek (Decca F 12121)
In het rijlj.. v„. ,,t R,.,^.t Goulet
uit Amerika een ereplaats. Hij zet de
tradities van Sinatra. Dean Martin,
THE SEEKERS
JACKY DELMONE
figuur. Het klinkt wat mat eerlijk ge
zegd (Philips 437007). Wie die matheid
niet kent is Shella, ofwel Annie Chan
cel, een tienerster met een veelbelo
vende toekomst. Haar nieuwste succes
is „Toujours des beaux jours" (Philips
JF 328038) Helemaal Frans - en dan
in de beste zin van het woord - is
Mouloudji Een prachtige opname in de
reeks „Succes de France": „Le deser
teur" (het lang verboden lied van Bo
ris Vian) en „Le long des rues de
Paris" (Philips JF 328031). En om het
Franse feest dan helemaal te beslui
ten een opgewekte nieuwe dansrage,
de bostella. Uitgelatenheid, die de
hoela hoep, de twist, de, enfin alles,
met stukken slaat. Frankie Montebel.
lo en z'n orkest spelen en alle dansers
zingen mee. Een dansfeest met de na
druk op feest (Philips 437020 BE).
Bert Ambrose Cole Porte:
Twee namen, die de jongere
ander ons w einig, maar de oude
ren des temeer zeggen Wie kei
riet de tientallen compositi
van de Broadway compon
Porter, de man die de laat:
kwart eeuw van zijn leven zwa
ziek was en meer dan dei-
operaties moest ondergaan? I
wie herinnert zich niet de bai
van Bert Ambrose, Engelan
toporkest uit de jaren voor -
in de tweede wereldoorlog? E
gelands eerste bandleider, maa
te tientallen bekende solist
groot. Op Decca (ACL 1186)
een wonderlijke langspeler u
gekomen, waarop oude opnam
zijn verzameld: „Ambrose rr
orkest speelt onsterfelijke ir.
lodieën van Cole Porter".
zijn er allemaal bij: Night ai
day, Begin the beguine, R
heart belongs to daddy, koi
>m. ze hebben het stuk vo
stuk uitgehouden die laat:
'0 jaar. Evergreens verander:
m de loop der jaren. En er zi
>etere uitvoeringen te koop v,
leze stukken. Maar wie Ambro
(ekend heeft, zal graag nog ee
dat oude geluid willen horen. I
waf is er mooier dan een wee
zien na zoveel jaren? Eten wee
zien met Ambrose en met z'
zangers Sam Browne, Ejsie Cai
lisle, Jack Cooper, Evelyn Da
en Anne Shelton. Ja, Anne, toei
nog nauwelijks de schoolban
ken ontgroeid. Maar ze was er
HaaHM
v<-
met twee gevoelige sngs, Begin to lo
ve en I never get to Paris. Vakkundig
gebracht, prachtig begeleid en goede
teksten. (CBS 1594- Roy Orbison
mag dan al sommige plaatjes hebben
gemaakt, die wat emer de beatkant
uitgingen, hij is in wezen toch ook
geen wildeman. Zijn Workin' for the
man zal niet de successen van zijn
vorige platen halen, maar een goede
song is het toch wel (London FLX
3146). De laatste Amerikaan in dit rij
tje: Gene Pitney, eigenlijk 'n cowboy
zanger, maar de laatste tijd helemaal
omgezwaaid. Zijn bezoek aan Italië,
waar hij derde werd in 't San Remo
festival bracht hem helemaal op het
Italiaanse spoor. I toul anni piu belle
en Amici Miei zijn liedjes, zoals onze
Willy A berti ze zou kunnen zingen-
Opmerkelijk voor een Amerikaan.
(CBS 1586).
IN Duitsland is een nieuwe ster aan
het platenfirmament verschenen. Een
stevige, gebruinde jongeman met een
stem als die van Freddy. Hij zingt wat
•"wboy-achtige wijsjes, zoals Bruce
het ook doet. Far far away
beslist heel goed. Jürgen Herbst
is d? naam en hij komt binnenkort
naar Nederland voor een televisieop
treden, (CBS 1001). Hans Jürgen
Baumler heeft zich snel over het ver
lies van zijn Marika Kilius heenge-
zet. Hij heeft de schaatsen opgeborgen
en zingit nu alleen nog maar. Sorry
little baby en Heimliche Libe zijn
wat al te middelmatige liedjes om het
bewijs te leveren, dat hij als zanger
hetzelfde succes zal hebben als op de
ijspiste (CBS 1763). Vier meiskes, die
in Blokker „de mist ingingen". r
die toch echt boter verdienden: de
Geschwister Jacob. 2te krijgen binnen
kort een eigen showtje voor de Avro.
Ein cowboy der braucht Liebe, zingen
ze opgewekt (CBS 1706). Misschien
heeft Fats - de baardige man van de
Cats -aan hen gedacht, toen hij zijn
nieuwste plaat maakte Die hübschen
girls aus Germany. Een grappig plaat
je van een combo'tje, dat er bij
onze Oosterburen best op staat en dat
ook al voor de Nederlandse televisie
zaj komen binnen niet al te lange
tijd (CBS 1640). Hübseher zijn nog
Die Flaschenkinder. Die springen bijna
door de microfoon heen als ze un
karnavalschlager Keinen Pfennig in
der Tache zingen. Toch een smakelijk,
vrolijk wijsje. (CBS 1630). En als dat
dan echt Duits is, mag Maluta ie.: ie
echt Braziliaans zijn. Het was de win
nende schlager van het carnaval van
Rio de Janeiro. Hup twee drie, u: ,e-
wekte klanken van Digno Carcia. De
achterkant, Ruperta, is een echt fijn
laitijns Amerikaans nummer (Palette
PB 40227). In ongeveer dezelfde stijl
alleen met een heleboel koper
zochten de mannen van Herb Alperts
Tijuana Brass het. Las Mananita's en
Whipped cream zijn levenslustige mu
ziekjes, die een bijzonder prettige af
wisseling vormen op wait we zo vaak
utt de luidsprekers horen komen (Lon-
r. 1 E
Hij heeft betrekkelijk lange tijd
niets van zich laten horen, de man
'net de mooie baard, die jarenlang
op de Amerikaanse bestseller-
ijsten voorkwam als de producer
an de meest verkochte langspeel-
laten. Maar nu is hij er dan weer,
'itch Miller, compleet met zijn
lang". Hij roept herinneringen
akker aan vroegere successen als
nhe bridge on the river Kwai"
i „The Yellow rose of Texas",
'eer een pittige mars, met die
'rkwaardige Miller-sound, weer
fluitende soldatenkortom weer
n stukje Mitch-Miller. De naam
n de mars is Major Dundee en
:t is de titelsong uit de gelijk
namige film met Charles Heston.
iNeaerrands klanken un Zuid
Amerika. In ons eigen Hilversum werd
opgenomen het derde plaatje van het
uitstekende ensemble Los Tondero. La
Novia doet het na Julie Rodgers niet
meer, maar Alma Llanera is een top.
(Artone OS 25229).
Ten slotte wat Nederlandse nieuwe
aanwinsten. Marijke Merckens van
typiste tot assistente van Wim Som-
neveld, daarna zangeres in de TV
show van Rob de Nijs en ten slotte
aan het grote toneel - koos twee van
de succesliedjes van France Gal1 na
melijk Poupee de cire en Sacré har-
lemagne. Ze maakte er De modepop
en Kareltje de Grote van. Het zijn
grappige liedjes, die in een Neder
landse vertaling voor vele luisteraars
beter tot hun recht zullen komen. He
laas is de begeleiding een beetje stug;
niet zo pittig als die van France.
(Decca AT 10144) .De Duitse gewoon
te om buitenlandse liedjes in de eigen
taal te brengen vindt ook in ons land
meer navolging. Soms ten onrechte,
soms terecht. The Fouryo's maken
van The Birds and the bees een aller
aardigst plaatje als De bloem en de
bij, maar hadden de achterkant beter
blanco kunnen laten, want Heigh ho
de stokoude Sneeuwwitje-song is be
paald geen succes in hun bewerking
(decca AT 10143). Ten slotte en
dan zijn we op ons beginpunt terug
gekomen een van de jongere Ne
derlandse zangers met toekomst, de
Utrechtenaar Don Mercedes. Een uit
stekende vertolking van Someday
you'ill want me to want you brengt
hem een hele grote stap dichter bij
zijn plannen om beroepszanger te wor
den. Eten goede vocalist die probeer:
echt te zingen zoals de mannen v,
het begin van dit allegaartje van
aL (Philips JF 327850-,
