In memoriam
Dinah Washington
HÜIiEK uil vele windstreken
MENS MAAKT MUZIEK ALS HIJ FEEST VIERT
Nieuwe
Selvera's
Vrijdag 28 februari 1964
WEEKBLAD VOOR RIJSSEN
Pagina 6
JOHNNY HORTON
NIEUWS VAN DE PLATENMARKT
DIGNO GARCIA en z'n trio
JOHNNY CASH
Welke muziek men ook hoort, altijd
zijn duidelijk Europese invloe
den te onderkennen. Wat Zuid-Ame-
rika betreft zijn het vooral de Spaanse
klanken, die de latere muziekvormen
bepaalden. De Spaanse klanken, zoals
die te horen zijn op de voortreffelijke
langspeler „Guitarra Flamenca" (Audio
Fidelity FBL 145030). Het ritme van de
castagnetten, zoals het later overgeno
men door alierlei soorten ritme-instru
menten de basis zou vormen voor „La-
tin American". Fernando Sirvent be
speelt de gitaar in deze flamenco's,
waarin men voorts de stem hoort van
Manola Leiva. Sfeerbepalend zijn de
dansers met hun handgeklap, vinger-
geknip en stampende voeten.
En nu we toch weer terug zijn in
fiet oude Europa nog zo'n dansfeest.
Een echt spontaan feest, waarin het
muziekmaken hoofdbestanddeel is.
Merkwaardig, hoe de volksaard van
een bepaalde streek zich manifesteert
in dergelijke bijeenkomsten op hoogtij
dagen. De spaanse flamencodanser on
derscheidt zoih in vrijwel alle op
zichten van de jongelui van de Schotse
hooglanden, die in hun kleurige kilts
gestoken, samenkomen. Maar ook hun
musiceren is een feest van uitgelaten-
alleen van de negers. Dat bewijzen de
New Christy Minstels van Randy
Sparks, die na enkele kleine plaatjes
nu met een verrassende lp voor de dag
komen (CBS BPG 62175). De plaat is
in Amerika al een poosje topsucces,
wat geen wonder is, want dit groepje
jongelui - ze gaan er prat bp, dat nie-
door K. ELHA
heid en blijheid. Ze gebruiken echter
andere instrumenten, de gitaar is hier
de trom; accordeon en viool zorgen
voor de melodie. De schat aan Schotse
volksliedjes - allemaal pittige wijsjes -
ademt diezelfde geest van voornaam
heid, waarmee de Schotten zich over
de dansvloer voortbewegen. Een goede
gelegenheid voor kennismaking biedt
Scottish Country Dances", gespeeld
door Jimmy Blair and his TV jigtime
Band (Fontana TFL 5166).
Over naar Noord-Amerika, toch nog
altijd de grootste leverancier van
stof voor onz platenmarkt. Eerst een
bijzonder plaatje, twee nummers die
historie gemaakt hebben, namelijk
„We shall not be moved" en „We
shall overcome", strijdliederen, die ge
zongen werden bij de grote mars naar
Wahington, waarmee de Amerjkaanse
negers in augustus j.I. hun eisén voor
opheffing van de rassenscheiding
kracht bijzetten. De televisiecamera's
registreerden deze historische demon
stratie en ook het gemengde koartje,
dat bij deze gelegenheid optrad. Ze
noemden zich de Freedom Singers.
Hun twee liederen zijn nu op de plaat
gebracht (Mercury MJF 12907).
Nog een plaatje van Amerikaanse
volksmuziek van het zuiverste water:
„Odetta Sings Folk Songs". We hebben
in het verleden al eens de loftrompet
gestoken over deze charmante vrouw,
die indertijd ontdekt werd door Harry
Belafonte en die ongetwijfeld een der
grootste vertolksters van het Ameri
kaanse negerlied is. Vier met bijzon
der veel gevoel gezongen liedjes op
een épetje waaronder „Shenandoah",
dat een zeer speciaal tintje kreeg.
Sinds het vermaarde „Gat in de em
mer" hebben we niet veel van Odetta
gehoord. Jammer, maar dit plaatje
maakt veel goed <RCA EPA 2643).
-'Amerikaanse volksmuziek komt met
mand nog de dertig heeft bereikt -
zingt met een uitzonderlijk enthousi
asme de volksliedjes van z'n land. Lei
der Randy Sparks (29) noemde z'n
groepje zingende en musicerende
vrienden naar Edwin P. Christy, die
goed een eeuw geleden de volksmuziek
eigenlijk voor het eerst op het podium
bracht. Alle leden van het gezelschap
bespelen een of meer instrumenten en
ze willen beslist geen koor zonder
meer zijn. ,„We voelen ons als de re
presentanten van een lang vergeten
traditie", zeggen ze. Een traditie van.,
wat al die andere ulaten ook typeer
de. het gezamenlijk musiceren en zin
gen. Blijmoedig, feestelijk en spon
taan. Op deee langspeelplaat een hele
reeks oude successen w.o. „This land
is your land", „Weilingbrook well",
„Californio", „Railroad Bill", enz.
En zo belanden we weer bij de
Country and Western. In vele gevallen
ook een feest van muziek. Bewijs: een
complete country-show op de plaat,
't Gelach is niet van de lucht op „Live
it up and laugh it up". Johnny Bond
and his Friends spelen, zingen en klet
sen twee kanten van deze in de States
zeer populaire lp vol. Bond houdt een
lange conference, waarin hij een loopje
neemt met vele al te romantische wild
west verhaaltjes. Er tussendoor zingen
Justin Tubb, Comboy Copas en een
handjevol anderen liedjes in de coun-
try-stijl. De plaat verscheen op Star-
day. Nog enkele andere bijzondere
platen in het C and W genre. In de
Wat Amerika betreft ten slotte nog
een plaat. „3 Country GentlemenDat
wil zeggen opnamen van Hank Lock-
lin, Hank Snow en Porter Wagener,
mannen met een gevestigde reputatie
in Nashville en omstreken. Een plaat
met melodieuze liedjes, zoals „Ivory
Tower" (van Locklin), ,,I went to your
wedding (Snow) en „Keeper of the
Key" (Wagoner). Goede liedjes, uit
stekend gezongen. De een komt uit
Califomië, de ander uit Missourri en
de derde uit Nova Scotia (Canada); wel
een bewijs, hoe verbreid deze muziek
in de nieuwe wereld is. Het nummer
van deze werkelijk voortreffelijke
plaat - populaire muziek in de coun
try and western stijl - is RCA LPM
2723.
Ten slotte toch nog even Nederland.
Niet omdat ons land zo rjjk is aan
eigen muziek - Johnny Hoes dan bui
ten beschouwing gelaten - maar omdat
er nu toch een plaatje is uitgekomen
dat de voile aandacht verdient. „E e n
volk dat alngt(Philips P
60070SR). Het plaatje is het resultaat
van het streven van de Nederlandse
Vereniging Voor de Volkszang en het
Algemeen Nederlands Zangverbond om
het lied van eigen bodem te propage
ren. En kjjk. we hebben toch eigen lie
deren. Die van Annemarieke, het
Maseurken van De Schutters en Pier
lala, van Mama 'k wil een man hè en
't meisje dat van Scheveningen kwam.
Tien nummers, zorgvuldig uitgekozen,
even zorgvuldig gearrangeerd (men
koos moderne arrangementen uit de
amusementssektor) en ten slotte door
de beat mogelijke uitvoerders tot le
ven gebracht. Daar zijn bij Ton van
Duinhoven, Jasperlna de Jong, Conny
Stuart, Jenny Arean en Jacco van Re-
nesse, het kinderkoor van Paula van
Alphen en het Shell Mannenkoor. De
plaat is vergezeld van een boekske met
muaiek en tekst en met commentaar.
Een initiatief, dat valt toe te juichen.
In de laatste maand van het vorig
jaar verloor de jazzwereld een
van haar meest-begaafde blues
vertolksters: Dinah Washington.
Slechts 39 jaar werd ze. Een grote
vrouw, die zich helemaal gaf voor
haar muziek en die met een enor
me persoonlijkheid een nokvolle
zaal aan haar voeten bracht. We
hebben het genoegen geahd, haar
zelf enkele jaren geleden in een
groot New Yorks theater te zien
optreden. Ze was een van de
grootsten onder de groten; ook
laar in het mekka van de neger-
<azz, Harlem.
Dinah Washington werd in Tusca-
'oosa, Alabama, geboren als Ruth
Tones. Zoals zoveel van haar col-
zga's ontving ze haar muzikale
DINAH WASHINGTON
m#t Brook Benton
opleiding in een kerkkoor. Nauwe
lijks vijftien jaar won ze in Chi
cago een wedstrijd voor amateurs
en een jaar later begon ze haar
carrière als beroepszangeres. Bij
het orkest van Lionel Hampton
1943-1946 maakte ze haar naam
als Queen of the blues. Sedertdien
trad ze met groot succes op als
soliste. Haar platen werden de
laatste jaren steeds beter. Want
Dinah Washington was een vrouw,
die al haar emoties in haar zang
legde. Met het orkest van Fred
Norman maakte ze niet lang voor
haar overlijden een langspeler met
een aantal bluesstukken en dyna
misch gezongen ballads: Dinah '63
Niet hooggegrepen, maar levende
muziekbewogen, muzikaal en vol
overgave tot klinken gebracht. Een
verdiende hommage aan een grote
vrouw (Roulette MGRL 9421
Muziek is in onze westerse wereld eigenlijk maar een bijkomstigheid. We
gaan op gezette tijden naar 'n concert; we zetten thuis als we zin hebben
een plaatje op, luisteren als het uitkomt een keertje naar de radio en verder.,
meestal lopen we door als het draaiorgel op een grachtje onze weg kruist. We
hebben er geen tijd voor, te blijven staan. Er zijn landen, waar dat anders is\
Waar de muziek niet minder bij het leven hoort dan eten en drinken. Het komt
tot uiting in de feesten van een volk. Neem Mexico: een heerlijke langspeelplaat,
getiteld „Fiësta en Mexico" getuigt ervan (Audio Fidelity FBL 145031). Opzwe
pende muziek, die uitnodigt tot de al even opzwepende dans. Kleurig als het
door de zon overgoten land; kleurig als de kleding van de Mexicanen met hun
grote hoeden en nauwsluitende pakken. Een merkwaardig land, dat Mexico. De
oorspronkelijke bevolking de Indianen - bestaat nauwelijks nog, maar de
Spaanse overheersers hebben dan al mogen proberen, hun levensstijl over te
plaatsen, helemaal zijn ze daar nooit in geslaagd. H^t oorspronkelijke melan
cholische timbre van de fluit is altijd bewaard gebleven. Er kwamen later de
(van Spanje overgewaaide) gitaren bij en de vele slag- en schud-instrumenten,
die het Zuidamerikaanse ritme bepalen. De Mexicaanse muziek is trouwens
ook niet voor andere invloeden gespaard gebleven: niet voor de Europese, na
dien niet voor de modern-Amerikaanse. De orkestjes van rondtrekkende muzi
kanten ontlenen hun specifieke klankkleur aan de trompet - Willy Schobben
heeft de „Mexicaanse trompetstijl" hier sinds enkele jaren bijzonder populair
gemaakt - met op de achtergrond violen en gitaren. Een hele reeks bekende
nummers („La Bamba", „El Rancho Grande", „Cielito Lindo") spelen de Ma-
riachi van Miguel Dias. Mariachi is de Mexicaanse naam voor muzikanten.
Het woord is afgeleid van het Franse „marriage". Als de Fransen - die een
belangrijke rol hebben gespeeld Jn de ontwikkeling van het land - voor een
trouwpartij inheemse muzikanten wilden vragen, maakten ze gebruik van ge
barentaal, zeggende „marriage, marriage...." De Mexicanen dachten dat mu
ziekmaken „marriage heette. Sindsdien heten muzikanten Mariachi.
vera's ging niet 2e heeft
zich de zachte g aangemeten
en ze is gaan repeteren. Het
eerstie resultaat is er: ,,Ik zie
de maan", een Nederlandse
bewerking van het bekende
„Over the mountains". En
we moeten zeggen, het
klinkt verrassend. Net alsof
de oude Selvera's zijn terug
gekomen. Net wat ik zocht,
zei Zus. We kunnen het ons
indenken, dat ze gelukkig is
met Jenny.
(Artone DR 25212). Op de
foto links Zus, rechts Jenny.
De Zuidamerikaanse muziek die de
laatste jaren in Europa erg populair is
geworden, komt uit de nogal zuidelijk
gelegen streken. Vroeger - in de voor
oorlogse jaren - ging de belangstelling
niet verder dan Cuba of hoogstens de
echt westelijk georiënteerde vermaaks
centra van Brazilië. Van Cuba kwamen
de vermaarde Lecuona Cuban Boys,
genoemd naar Ernesto Lecuona, com
ponist van tientallen bekende Zuid-
amerikaanoe muziekstukken, die de
wereld veroverden. Hij kreeg een klas
sieke opleiding en schreef ook enkele
klassieke werken. Zijn naam werd
evenwel onsterfelijk door z'n Cuban
Boys. Toen Castro zijn regiem op Cu
ba vestigde, verhuisde Lecuona naar
de Canarische Eilanden, waar hij on
langs 68 jaar oud - is overleden. Een
berinnering: vier van Lecuona's beste
nummers, gespeeld door zijn vermaar
de orkest op ABC Paramount EP 5516.
Niet vlekkeloze opnamen, maar juist
daardoor doortrokken van de sfeer, die
deze grote naam eigen was.
Z'n traditie wordt overigens voort
gezet. Bijvoorbeeld door het uitste
kende orkest van Tito Rodriguez, die
vijftien Zuidamerikaanse stukken vast
legde op Tropicana (Unit. Artists60116)
Een groot orkest van het genre Ma-
liando, met veel - goed gebruikte - rit
me-instrumenten en een negroide vo
calist, die heel sterk doet denken aan
onze eigen Juan Serrano. Een minder
persoonlijke „sound" dan die van Le-
euona, maar ja, die deed er dan ook
vele tientallen jaren over.
Ten slotte toch nog even zuidwaarts,
naar de streek, waar de thans zo ge
liefde Zuidamerikaanse klanken van
daan komen, die de harp stellen in
plaats van de trompet en die met min
der volume meer melodie voortbren
gen. Goede vertegenwoordigers: Digno
Garcia en z'n trio, die twee vriendelijke
liedjes zeer welluidend vertolken, „Sa-
foeline" en „Viego tango" van harpist
Garcia zelf (Palette PB 40153).
eerste plaats Done Revln' London HA-
U 8096), 'n herinnering aan een van de
grootsten uit de wereld van de kamp
vuren en de cowboys: Johnny Horton,
wiens naam verbonden is aan tien-
allen liedjes („We shall overcome"
van de Mars naar Washington was
>ok van hem). Johnny werd geboren
>p 30 april 1935. Hij was een geboren
.werver, die ook nog niet kon stil-
•itten, toen hij als zanger naam had
:emaakt. Een van zijn bekendste lied-
:e« was „North to Alaska", waarmee
\ij overal ter wereld op de hitparade
ersoheen. Op 5 november 1960 kwam
üj om het leven bij een autobotsing in
Texas. Amerika zal hem niet licht ver-
;eten, getuige ook de oprichting van
n Johnny Horton Memorial Fan Club.
ïn ons land was Horton niet zo heel
•rg bekend. Wat men daaraan gemist
leeft, bewijst deze langspeler.
Men komt de naam Horton trouwens
log vaker tegen. Bijvoorbeeld op de
erie „The big country and western
lits". die CBS uitgeeft (EP 5577). Be-
lalve'Lefty Frizell, Carl Perkins en
'ohnny Cash vinden we daarop ook
lem met zijn eigen compositie „Battle
of New Orleans".
Die Johnny Cash is overigens ook 'n
;naap om in de gaten te houden en
;eus niet alleen door zijn vertolking
/an „Bonanza" en „Piek a bale of
Cotton', waarmee hij op het ogenblik
loog genoteerd staat (CBS CA 281109).
lij schrijft z'n eigen liedjes, dat wil
/eggen, noteert ze in z'n hoofd en
peelt ze dan zo vaak z'n collega's voor,
dat die ze ook kennen. Op die manier!
bereikte z'n eerste plaat „Cry" een
verkoop van honderdduizend. „I walk
the line" volgde, „The Ballad of a
een-age queen" en zo meer. In totaal
'onden zijn liedjes nu de weg naar
/neer dan tien miljoen platenkopers.
Johnny is filmster geworden en er is
nog veel van hem te verwachten, ge
tuige zijn successen op concerten in de
Carnegie Hall in New York en de Hol
lywood Bowl in Los Angeles.
Zus Bekking de donkere
stem van de Selvera's) heeft
geen gemakkelijke tijd ach
ter de rug. Mieke Bos heeft
al een hele poos geleden be
sloten, voortaan als soliste
door het leven, te gaan. En
daar zat Zus, die alleen toch
moeilijk een Selvera kon
blijven. Ze heeft lang ge
zocht naar een nieuwe
partner. Greetje Mona leek
het te zullen worden, maar
die verkoos toch maar liever
de Ramblers. Alle hoop van
Zus viel weer in duigen,
want ze had met Greetje al
een heel nieuw nummer op
gebouwd. Maar nu kan ze
weer lachen. Jenny Donker,
een allerliefst Amsterdam-s
meisje, dat bovendien als so
liste al echt iets te beteke
nen had, heeft de openge
vallen plaats ingenomen. Ze
heeft haar haar laten blon
deren twee donkere Sel-
