ALLES DRAAIT OM HET
KIND
IN ITALIË MET KERSTMIS
Ulbricht's perswezen, spiegel van
de partij die alles vervormt
De nieuwste mode heet „papier'
Duitse textielindustrie voelt
invloed Euromarkt
Sxrzd Lde& u-ooi K&wJmLó
BAMBINO EN BAMBINI
Laat Van der STOUW u voorlichten!
Gedicteerde verveling
TOCH EEN ZIEL....
Modern Nederlands
Artikelen voor eenmalig
gebruik
Made in Germany
Bedgarnituren
Schijn van persvrijheid
Dwingelandij
KINDEREN VAN BONN
WAREN HEER EN
MEESTER TIJDENS
HET WESTDUITSE
SINT MAARTENSFEEST
Vrijdag 20 december 1963
WEEKBLAD VOOR RIJSSEN
Pagina 7
ALLEEN BIJ PARFUMERIE
Wat een willetje
Grote ommekeer
Veel huiswerk
Nu ook muziek
KANTOORMEUBELEN
VOOR N MODERN
N EFFICIËNT KONTOOR J
Automoblisten werden geweerd
'n DIOR CORSAGE
Nergens wordt het „Laat de kinderen tot
mij komen" zo letterlijk opgevolgd als rond
Kerstmis in Italië. De Italiaanse kinderen -
't mooie hoedje op, 't hette jasje aan - gaan
aan de hand van pa en ma de kerken van
hun woonplaats af, om er de „Presepe" de
kerststal te bewonderen. Want Kerstmis in
Italië is het feest rond de kribbe. Niet de
kerstboom is er het middelpunt, maar de1 stal
van Bethlehem. De stal met alles wat er
bij hoort en 't hele dorpsleven van Bethlehem
eromheen.
In veel kerken dateren de miniatuurvertol
kers van het kerstgebeuren nog uit vroeger
eeuwen en zijn met liefde en devotie door kun
stenaarshanden gemaakt. Kosten noch moeite
zijn daarbij gespaard. Hun kleding - vaak van
kostbare zijde en rijk geborduurd - is uit de
eerste eeuw en tot in de kleinste kleinigheden
verzorgd. Meer dan poppen zijn het karak
terspelers in een groots mirakelspel. Voor de
Napolitaanse adel van de 17e eeuw was de
„Presepe" een prestigekwestie, een statussym
bool. Hoe meer-en-hoe-mooier poppen, hoe
aanzienlijker de familie. Toen er tenslotte
hele Palazzi voor de „Presepe" collectie
werden ingericht, stelde de overheid er paal
en perk aan.
Tegenwoordig staan er bij het Italiaanse
kind thuis een afwasbare plastic ezel-en-os,
en componeerbare figuren, welke niet bre
ken kunnen. Op de presepe-markt van Piaz
za Navona in Rome liggen, als in een mas
sagraf, duizenden aan elkaar gelijke, blote Chris
tuskinderen opgestapeld. Rijen Maria-figu-
ren glimlachen in hun kartonnen dozen zoet
tegen de ruggen van volgende rijen. Maar op
het moment, dat het Italiaanse kind de syn
thetische Bambino Gesu voorzichtig in 't krib
je legt en de banale madonnina op wat mos
laat knielen, krijgt het gemene plastic een
ziel en voltrekt iets van het kerstwonder zich
onder de handen van het kind.
Voor honderdduizenden kinderen is het met
kerstmis extra feest: de kinderen van de Ita
liaanse arbeiders die, ver van huis, in het
Noorden van Italië of buiten de grenzen wer
ken. „Babbo" is thuis met kerstverlof. Hij
brengt een echt Zwitsers horloge mee of een
volkswagen. Die maakt hij zelf. Misschien
heeft „Babbo" wel geluk en slaagt hij erin
een baantje dichter bij zijn kinderen te vinden,
in een van de zich in Zuid-Italië ontwikkelende
nieuwe industriegebieden: de streek tussen Ca
tania en Syracusa, Conca di Ferro gedoopt,
of de vierhoek Bari-Brindisi-Taranto-Fernan-
dina, welke de tegenhanger moet worden van
de noordelijke industriële driehoek Milaan-Ge-
nua-Turijn. Verdienen kan hij er genoeg,
het fabeltje: Italie-land-van-lage-lonen behoort
tot het verleden. Het gemiddelde salaris is
in een jaar tijds met ruim 17 procent geste
gen. De sociale lasten van de Italiaanse
werkgever behoren met 49,56 procent tot de
hoogste van Europa. Ruim een derde hier
van is gereserveerd voor familiebijslag en
elk kind kan rekenen op 190 lire per dag
kinderbijslag. Waar het echter niet op kan re
kenen, zolang het aanbod de vraag overtreft op
de arbeidsmarkt, is de steun van zijn va
der naast zich, een normaal gezinsleven. Meer
dan ooit berust de opvoeding van het Italiaan
se kind bij de moeder met haar vaak serviele
aard.
Terwijl de Noordeuropese opvoeding a.h.w.
gebaseerd is op het zich-voegen-naar, zich-
schikken-in de regels van het huis, de maat
schappij, op het voorbereiden voor de samen
leving, is het Italiaanse kind gewend, dat de
wereld om hem draait, zich aanpast aan hem
en klaar staat hem op zijn wenken te bedie
nen. Zijn driftbuien wekken bewondering (,wat
een willetje') zijn woedeaanvallen vertedering
en als het kind tenslotte, ten einde raad en
snakkend naar een flink pak op zijn broek,
zijn laatste (kwade) troef uitspeelt, is de
reactie een vergoeilijkend: „Och, het is maar
een kind". De tijden, dat een kind wegens
slecht gedrag door de vader in het gevang kon
worden gezet, zoals in Florence en ook elders
in Italië geoorloofd was, zijn heel lang voorbij
Het zesde levensjaar betekent een grote om
mekeer voor het Italiaanse kind. De grote
school opent zijn poorten en brengt de hege
monie van onze bambino een geduchte klap
toe. Over zijn allerindividueelste kleertjes krijgt
het een onpersoonlijke schoolschort aangetrok
ken. Door middel van een miniatuur-hersen
spoeling van „Hoe moeten kinderen zich ge
dragen" tot het „Het is mijn plicht braaf en
opletend te zijn" wordt het kind murw ge
maakt. Dat mag ook wel, want elke klas
telt zo'n 45 tot 50 leerlingen. Er is een nij
pend gebrek aan schoolruimte zowel als -per
soneel. Niet alleen de enorme bevolkingsaanwas
is debet aan dit groeiend tekort, maar ook
de verhoging van de leerplichtige leeftijd tot
14 jaar. Bovendien voelen steeds minder jon
gelui zich aangetrokken tot het leraarschap
De universiteiten leveren slechts 6000 leer
krachten per jaar af, de helft van het nood
zakelijke aantal. In veel scholen staan, bij ge
brek aan gediplomeerd personeel, studenten
voor de klas, hetgeen de kwaliteit van het on
derwijs niet bevordert.
Het leerprogram is zwaar en overladen
sinds Maria Montessori - die in Italië zelf
weinig aanhang heeft gevonden - zijn weinig
serieuze pogingen in het werk gesteld heeft 't
onderwijsstelsel te vernieuwen. De duce, hoe
wel zelf uit het onderwijs afkomstig, had het
het te druk met het bouwen van scholen in
Somalië, Eritrea en Lybië om aan een her
vorming van het onderwijs in eigen land toe te
komen.
De omvang van de leerstof, de lange zo
mervakantie (3Va maand) en de te grote klas
sen - waardoor niet elk kind de aandacht ge
schonken kan worden, die het nodig heeft -
brengen een indrukwekkende hoeveelheid huis
werk met zich mee. De eerste-de-beste school
dag wordt het kind daar al mee opgescheept.
En niet alleen het kind, maar ook „mammina".
Achter de schoolopvoeders staat een heel le
ger Italiaanse moeders paraat de spes patriae
vol geduld en toewijding 't een-en-een-is-twee,
de stelling van Pythagoras en de wet van de
communicerende vaten in te stampen.
Over meer geld dan geduld beschikkende
mama's charteren daar een signorina voor,
want zonder toezicht op het huiswerk is het
gegarandeerd zittenblijven geblazen. Dat een
derde van de kinderen aan het eind van het
schooljaar - ondanks de vele aan de studie
opgeofferde speeluren - toch niet overgaat, is
geen uitzondering. Huiswerkloze weekends zijn
een onbekend begrip. Voor lichamelijke oefe
ningen is vrijwel geen plaats in de lesrooster
(ook al omdat gymnastieklokalen wegens
plaatsgebrek vaak ingeschakeld zijn als les
lokalen), schoolverenigingsleven bestaat niet.
Het hoeft geen betoog, dat het een opluchting
voor moeder en kind beide is, als de school
tijd voorbij is en dat geen enkele Italiaan
met verlangen er aan terug zal denken. Wel
iswaar heeft zijn schoolopleiding zijn ouders
geen lire gekost en werden ook zijn studie
boeken door vadertje staat bekostigd (wat
deze wel wil weten ook, getuige de aanhef:
„De voornaamste plicht van een kleine staats
burger zoals ik is, dit mooie boek, voor mijn
opvoeding en genoegen door mijn onderwijzer
gekozen en mij door de staat geschonken,
met liefdevolle zorg te bewaren"), maar aan
kinderlijk onbezorgde levensvreugde werd
hem veel tekort gedaan.
De laatste jaren is er gelukkig veel verbe
terd. Op de nieuwe „scuola media" (de
verplichte drie klassen voortgezet onderwijs)
blijft de studie van latijn beperkt tot de
grondbeginselen en wordt, voor het eerst ook
aan muziek- en kunstgeschiedenis aandacht
besteed. Sinds juli 1962 ontvangen, naast het
schoolgeldvrije onderricht voor iedereen, de
kinderen van minder goed gesitueeerde ouders
60.000 lire per jaar leefgeld. Aan leerlingen
van de middelbare school kan tot 150.000 lire
worden uitgekeerd. Begin van dit jaar werden
ook de studiebeurzen voor de universiteit
uitgebreid: studenten van buiten de universi
teitsstad kunnen thans op een toelage van
360.000 lire per jaar rekenen, terwijl degenen,
welke binnen de stadsmuren wonen, 200.000 lire
jaarlijks krijgen.
Met dat al blijft er nog veel te wensen
over. Het Italiaanse kind, het meest ver
troetelde, elegante en bijdehande ter wereld,
wordt door de staat vaak vergeten. Het pro
testeert ook niet, staakt niet en schrijft geen
ingezonden stukken in de krant. Het appel
leert slechts zwijgend aan het gevoel voor
verantwoordelijkheid en naastenliefde. Even
als dat andere kind.
In het maandblad „Kompas" (voor op
leiders van het Middenstandsdiploma)
troffen wij enkele frappante staaltjes
van schriftelijke taalgebruik aan, ont
leend aan het werk van kandidaten bij
de jongste Horeca-examens. Om maar
enkele voorbeelden te noemen: ballants,
scftuldijzer, ifataris, Invataris, Ivetaris,
faccaturen, kappietaal, voraat, felaisse-
ment, falicement, fiebereuwri, fraude,
finacele, ligule, liicyde. Spellingvemieu-
wing wordt blijkbaar niet alleen op hoog
niveau beoefend.
Ondergoed van papier? Dat bestond al in
grootvaders tijd. Zijn frontje bijvoorbeeld en
zijn manchetten gebruikte hij slechts een of
twee keer, daarna gooide hij ze weg. Spoe
dig kwamen er ook boorden van dit materi
aal in de handel, luiers, zakdoeken, handdoe
ken en drinkbekers. Tegenwoordig zijn de pa
pieren gebruiksartikelen, die na het gebruik
worden weggeworpen, in West-Duitsland zeer
in trek. Er bestaan weliswaar landen, zoals
Amerika en Zweden die op dit gebied nog
veel hogere omzetcijfers kunnen aantonen,
maar Duitsland is op de goede weg, spoedig
een van de vooraanstaande landen in de rij
van „papier-machten" te worden.
Juist in de Bondsrepubliek moesten vele
vooroordelen en kritiek tegen de artikelen voor
eenmalig gebruik uit de weg geruimd wor
den, voordat bekende ondernemingen het waag
den, hun produktie op de grondstof papier ovei
te schakelen. „Made in Germany", het
waarmerk voor Duitse artikelen houdt voor de
meeste fabrikanten de verplichting in, goe
deren te produceren, die van uitmuntende kwa
liteit zijn en een lange levensduur hebben. Maar
het gebruik van papieren artikelen heeft in
de afgelopen jaren zo'n vlucht genomen, dat
het Duitse bedrijfsleven niet kon achterblij
ven.
Er zijn in Duitsland bedrijfstakken, in 't bij
zonder in de dienstverleningssector (zieken
huizen, sanatoria, hotels, restaurants en can-
tines), die met een groot gebrek aan ar
beidskrachten te kampen hebben. In deze
bedrijven worden in groeiende mate artikelen
voor eenmalig gebruik aangewend; in plaats
van linnen en katoen, beddegoed van papier
Op de laatst gehouden ziekenhuis-tentoonstel
ling in mei van dit jaar in de Rijnmetropool
Keulen werden complete bedgarnituren van dit
materiaal voor de prijs van slechts vijf Dmark
aangeboden. Zij bestond uit een laken een
sloop en een kussenovertrek. Het papierma
teriaal produceert geen stof, dit is voor zieken
kamers zeer belangrijk, het is zeer zacht en
donzig, terwijl het niet gemakkelijk scheurt,
Van hetzelfde materiaal worden ook dokters-
jassen, verpleegstersschorten, laboratoriumjas-
sen en soortgelijke artikelen vervaardigd
Aan de vraag naar deze produkten konden
de fabrikanten na deze tentoonstelling nauwe
lijks voldoen In Engeland heeft een zieken
huis besloten, gedurende een half jaar, voor
zover dit mogelijk is, artikelen voor eenmalig
gebruik aan te wenden. Aan de hand van dit
experiment wil men de doelmatigheid, alsme
de de werkelijke arbeidsbesparing en vooral het
kostenprobleem nauwkeurig onderzoeken.
Volgens de prijslijsten van de fabrikanten
kost een vierkante meter papierfolie een
dubbeltje; de prijs van confectiegoederen be
draagt 15 cent per vierkante meter. Naar
men zegt, liggen deze prijzen ongeveer even
hoog als de was- en amortisatiekosten van
conventioneel linnengoed.
Het sortiment en de gebruiksmogelijkhe
den van artikelen voor eenmalig gebruik zijn
in korte tijd zeer uitgebreid. Japonnen, kos
tuums en badpakken van papier zijn beslist
geen toekomstmuziek meer, ook ai zijn ze
nog niet in ieder warenhuis verkrijgbaar. Het
dragen van papieren kostuums bijvoorbeeld
schijnt zeer aangenaam te zijn. Door de po
reuze structuur zijn ze in de zomer zeer luch
tig, in de winter daarentegen warm. Ze kreu
ken niet en als ze vuil zijn, verhuizen ze
naar de vuilnisemmer. Naar men zegt, kan
iedere man het zich permitteren 10 tot 20 van
deze costuums per jaar te kopen.
Westberlijn (DaD) - Zakelijke berichtge
ving, een scherp oordeel, gepaard aan het
vermogen objectieve kritiek te leveren, vlot
te stijl en gevoel voor het belangwekkende,
dat zijn de voorwaarden waaraan een goede
journalist in 't algemeen moet voldoen.
Geheel anders is het in de Oostzone, het com
munistische deel van Duitsland. Berichtge
ving, inderdaad. Maar slechts in de zin van
de partij. Kritiek wordt er alleen geleverd
op het Westen - en dan nog in het bijzonder
op de Bondsrepubliek. Wat dat aangaat
kan zij niet scherp en heftig genoeg zijn. Niet
wat belangwekkend is wordt gedrukt, het ge
drukte móét de lezers interesseren, of zij wil
len of niet. Het gevol daarvan zijn eindelo
ze vervelende verhandelingen over de zonzij
de van de SED, steeds weer herhaalde po
gingen de lezers tot goede staatsburgers op
te voeden en regelmatige hetscampagnes te
gen „uitgemaakte revanchisten", „oorlogshit
sers" en „scrupuleuze kapitalisten". Daarme
de worden over 't algemeen westelijke poli
tici bedoeld. Het treffende oordeel van een
grote Zuidduitse krant over de pers in de Oost
zone: „Goerganiseerde verveling".
Inderdaad ligt het belangrijkste verschil tus
sen de pers in de Oostzone en het Westelijke
krantenwezen in de organisatie. Op dit ogen
blik staan tegenover de 1143 kranten in de
Bondsrepubliek 314 dagbladen in O.-Duitsland
Bij nauwkeurige beschouwing - als men het
lokale nieuws en de advertenties niet mee
rekent - blijven er slechts 38 over. Meer dan
50 pet van de totale oplage, precies 4,1 van
7,4 miljoen exemplaren, komen voor rekening
van 16 hoofdorganen van SED. De belang
rijkste plaats in Ulbricht's perswezen neemt
met een oplage van 800.000 exemplaren het
SED-orgaan „Neues Deutschland" in. Vijf
tien andere SED-bladen laten in 216 distric
ten in totaal 208 nevenuitgaven verschijnen.
Dat er daarnaast ook nog andere kranten,
al is hun oplage nog zo klein, zijn toegela
ten, moet de schijn van persvrijheid ophou
den.
Hoe het er in werkelijkheid met deze vrij
heid uitziet, bewijzen de strenge voorschrif
ten, waarmede de partij haar redacteuren
dwingt volgens een tevoren vastgsteld sche
ma te werken. Er mag in de krant geen en
kele regel verschijnen, die niet een bepaalde
politieke betekenis heeft", heet het bijvoorbeeld
De uitleg van actuele gebeurtenissen wordt
voor de gehele pers in de Oostzone door een
„argumentatiehandleiding" van de afdeling
„agitatie en propaganda" gedicteerd. Boven
dien worden door deze instantie nauwkeurige
ge- en verboden voor de journalisten in Oost-
Duitsland uitgevaardigd.
Dit dictatoriale leiband-systeem leidt tot
een absolute omkering van de functies van
een gezond perswezen, zoals berichtsgeving,
meningsuiting en weergave van openbare
reacties.
Alleen dié berichten passeren de stren
ge censuur, die het Ulbricht-regime aanstaan.
De spiegel, die het waarachtige gebeuren
Ook in het eerste halfjaar van 1963 heeft
de Westduitse textielindustrie zich maar aar
zelend ontwikkelen. Omzet en produktie ste
gen ieder met ongeveer een half procent. Des
ondanks beoordeelt het instituut voor markton
derzoek in de textielsector verbonden aan de
universiteit van Mfinster de vooruitzichten niet
ongunstig.
Voor het lopende halfjaar wordt verhoging
van omzet en produktie voorspeld. Het ziet
er echter wel naar uit, dat de Westduitse
textielindustrie zich in de toekomst op een
lager niveau dan tot dusver zal gaan sta
biliseren. Voor deze sector is dit kennelijk
het gevolg van de Europese integratie.
Nadat jaren geleden al de inhaalbehoefte
aan kleding e.d. vervuld was, werd de West
duitse textielindustrie steeds sterker afhan
kelijk van de algemene conjunctuur-ontwikke
ling en kreeg het hard te verduren door bui
tenlandse concurrentie, vooral van Faranse
kamgarens en Italiaanse wollen weefsels. In de
loop van dit jaar liet de buitenlandse con
currentie wat na, de invoeren uit de Ver
enigde Staten, Canada en ook uit Japan
speelden niet langer een overheersende rol
De invoeren uit de Euromarktgebied zijn ech
ter sterk gestegen, vooral ook vergeleken met
de invoer uit de vrijhandelszone Deskundi
gen zien daarin jen bevestiging van de these,
dat de goederenruil in de geïndustrialiseer
de kern van een economisch geïntegreerd ge
bied intensiever wordt naarmate de integra
tie toeneemt. De laatste twee jaren ging deze
ontwikkeling ontegenzeggelijk ten koste van
de Westduitse textielindustrie. De invoeren ste
gen met ongeveer 13,1 procent, de uitvoer
daarentegen is gestegen met 6,1 procent.
Deze passieve balans is merkwaardig, om
dat de bondsrepubliek en Frankrijk beneden de
gemiddelde stand van de textielproduktie in
de Euromarkt-landen bleven. Volgens het in
stituut in Münster heeft vooral de textielsec
tor in Italië en België van de integratie ge
profiteerd.
In de toekomst zal het concurrerend vermo
gen van de textielindustrie in Europa sterker
afhankelijk worden van de algemene conjunc
tuur en de financieel-politieke ontwikkeling
dan van verdere rationalisatie, die toch al ver
doorgevoerd is. Mode en produktie hebben er
toe geleid, dat nieuwe vezelcombinaties ingang
vonden, terwijl de traditionele katoenproduk-
tien aan betekenis verloren. De Westduitse
textielindustrie is dan ook sterk afhankelijk van
de algemene binnenlandse economische ont
wikkeling De particuliere uitgaven voor tex
tiel zijn verminderd, omdat de uitgaven voor
duurzame gebruiksgoederen, televisietoestellen,
auto's, huishoudmachines e.d sterk toenamen
Aanpassing aan de nieuwe verhoudingen in
de Euromarkt valt de Westduitse textiel
industrie niet in de laatste plaats moeilijk,
omdat het Duitse loonniveau ver boven het
gemiddelde loonniveau in deze bedrijfstak
in andere Europese landen ligt.
moet weergeven, wordt door de partij ver
vangen door een spiegel, die alles vervormd.
De Oostduitse journalist heeft als belangrijk
ste taak, de bevolking van de zegeningen
van het socialistische systeem en de rege
ring Ulbricht te overtuigen.
Met het oog op de geringe belangstelling, die
de lezers voor de Oostduitse kranten aan de
dag leggen, is men er in de laatste tijd toe
overgegaan, de westelijke dagbladstijl gedeel
telijk te copiëren. Hoewel aarzelend, begint
men, de grauwe een-tonigheid van commu
nistische propaganda en doctrinaire frasen
door slagzinnen, foto's en „human interest"
-bijdragen te verluchten.
De automobilisten van Bonn werden weer
uit de binnenstad geweerd - want die behoor
de weer geheel aan de kinderen. Duizenden
kinderen trokken ook dit jaar weer met fak
kels en lampions door de smalle straten
van deze voorlopige hoofdstad, zingend ach
ter Sint Maarten te paard aan. Muziekkorp
sen daverden hun marsen tegen de smalle
gevels. De klokken luidden alom en vele bur
gers hadden ook dit jaar weer brandende
kaarsen en windlichten In hun kozijnen ge
plaatst.
Naast Dusseldorp is Bonn wel de enige gro
te Westduitse stad waar het Sint Maartens
feest ieder jaar zo in ere wordt gehouden. Tot
slot van de grote optocht brandde op het
marktplein het Sint Maartensvuur. In het
Raadhuis kreeg de goede heilige van de bur
gemeester de gebruikelijke bokaal met de al
lerbeste wijn aangeboden. En ieder kind kreeg
een „Weckmann" - een koekvrijer. Twintig
duizend koekvrijers hadden de bakkers van
Bonn dit jaar gebakken. Na de optocht trok
ken scharen kinderen zingend langs de huizen.
Hier woont een rijk man - die ons heel veel
geven kan - veel moet hij geven - lang zal
hij leven - zalig zal hij sterven - het hemel
rijk verwerven - laat ons niet zo lang staan -
want zij moeten verder gaan.
Sedert 1950 fungeert een zakenman uit Bonn
als Sint Maarten. Drie weken lang heeft hij
geen tijd voor zijn zaak, maar dat kan hem
niet schelen, want Herr Roesberg trekt met
veel genoegen de malienkolder en de ruime
rood fluwelenmantel aan. Terwijl jarenlang
zijn jongste zoon als zijn page fungeerde,
werd deze rol dit keer voor het eerst door
zijn oudste kleinzoon vervuld.
Evenals vorig jaar liepen ook de kinderen
van de Amerikaanse school in Plittersdorf
in de optocht mee. Ook zij hebben op grote
schaal Sint Maarten-loten verkocht en aan
de lampionnen-wedstrijd deelgenomen. Dit is
telkenmale wel het aardigste deel van dit kin
derfeest. Alle kinderen hebben hun lampions
en lantaarns zelf gemaakt - en er zijn vaak
zeer vindingrijke en kunstzinnige constructies
bij. Ieder jaar worden dertigduizend loten ver
kocht - zestig ganzen kunnen gewonnen wor
den. Van de opbrengst worden de koekvrijers
en speelgoed voor de kinderen in zieken- en
weeshuizen gekocht. Alle zieke kinderen, die
niet aan de optocht kun. er deelnemen, wor
den door Sint Maarten persoonlijk bezocht.
Daar is hij dagenlang mee bezig.
Al weken tevoren beginnen de kinderen on
der leiding van hun onderwijzers op school
lampionen en lantarens te knutselen. Iedere
klas kiest een bepaald onderwerp- de zon, maan
sterren, bloemen en dieren, huizen, kastelen,
kerken, maar er worden ieder jaar ook heel
veel moderne lampions met abstracte mo
tieven meegedragen. De kinderlijke fantasie
is onbegrensd. De beste en meest originele
lampions krijgen een prijs.
Sint Maarten is in Bonn overigens heus niet
alleen het feest van de kinderen Zovele ouders
herinneren zich, dat ook zij als kind zingend
met hun brandende lampion in de hand door de
straten getrokken zijn.
Daarom komt ieder jaar het benodigde geld
vlot bij elkaar. Het initiatief van de heer
Roesberg heeft er overigens ook toe geleid,
dat de oude Sint Maartensbron, die tijdens
de oorlog gesmolten werd, weer is opgebouwd.
Op de fries rondom de bron zijn volgens oude
tekeningen kinderen en ganzen afgebeeld.
Wie in deze dagen eens 's avonds een wan
deling maakt langs de Rijn kan op de heuvels
die het Rijdnai omzomen nog dagenlang Sint
Maartenvuren zien branden Ook in de
dorpen rondom Bonn wordt het Sint Maartens
feest intensief gevierd Daar worden ook
de ganzen nog op een wagen in de stoet mee
gevoerd Wanneei de kinderen dan moege
zongen naar bed zijn, gaan de volwassenen
naar het Sint Maartensbal. Iedereen komt dus
aan zijn trekken - behalve de ganzen, die
gaan de pan in.
