dankbare projecten
voor platenindustrie
uit alle windstreken
I
Twee gasten
van het
Grand Gala
ra'
LITTLE STEEVIE WONDEP
RAY CONNIF
JACK NITSCHE
mum
mmmmiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniii immmmmiummimiimii
MARLèNE DIETRICH
LESLEY GORE
Gitaren
INEZ ZQX
Vocalisten
SAMMY DAVIS
Tahiti
r
Jeugd
Nog een brokje jeugd, zij het van
heel andere allure. Lesley Gore een
allerliefst tienertje, evenals Stevie af
komstig uit Jersey, die met haar zes
tien jaren ook al opklom tot de hoog
ste plaats van de hitparade. Het was
„It's my party", dat haar roem
bracht. Een heerlijke uiting van spon
tane jeugd, dit romantische meiske
met haar liedjes, die zo recht uit het
hartje lijken te komen. Twee plaatjes
van haar, een epetje met „It's my
party", I would", „Danny" en „Cry
me a river" en een singletje met .Ju
dy's turn to cry" en „Just let me
cry". De titels zeggen het al de pro
blemen van een meiske van zestien
(Mercury 126117 MCE en 129203
MJF).
De merkwaardigste figuur van
de platenbusiness is Little Ste
vie Wonder; daar kan geen twijfel
over bestaan. Hij is twaalf jaar en
sinds zijn geboorte blind. Zijn plaat
je Fingertips stond weken aaneen
aan de top van de lijst van bestver
kochte platen in Amerika en vond
ook hier menige gretige koper en
koopster. Wat het is, dat deze kleine
Stevie zo populair maakt? Niet een
soort medelijden of een verbazing
over zijn jeugd. Het is zijn aangebo
ren muzikaliteit; zijn beangstigende
ongeremdheid in het uiten van zijn
gevoelens. Little Stevie Wonder is
een brokje prachtig voer voor psy
chologen; voor de insiders in de lich
te muziek is hij een levensgroot
vraagteken. Waar haalt deze jonge
snuiter het vandaan, vragen zij zich
af. Dat Fingertips zou een ingestu
deerd nummertje harmonicaspe
len kunnen zijn, maar nu is er dan
een langspeelplaat uitgekomen waar
op een hele show van deze jonge
knaap voorkomt. Een indrukwekken
de show, hoewel lang niet alle onder
delen ervan aanspraak kunnen ma
ken op de betiteling „mooi". Stevie
zingt, speelt piano, mondharmonica,
drums en bongo's. Hij blijkt overeen
bijna volwassen timbre te beschik
ken, dat nu eens herinnert aan zijn
grote idool Ray Charles, maar dat
in andere ogenblikken sterk beïn
vloed lijkt door de grote blueszangers
van zijn ras. De vocale nummers zijn
niet de beste, maar een beoordeling
is moeilijk, omdat de wereld van de
ze jongeman een heel andere is als
de onze: er zijn sterke elementen in
terug te vinden van de negerkerk
diensten. De manier, waarop bijvoor
beeld de zaal ingeschakeld wordt in
de show. Zonder meer indrukwek
kend zijn de ritmische nummers, met
als hoogtepunt La la la la la. (Mo
town MGGO 9428).
^JYluóical
Er is waarschijnlijk geen bedrijf
met zoveel zakelijke fantasie
als de grammofoonplatenindustrie.
De platenmakers zijn er altijd als de
kippen bij om plotselinge mogelijk
heden uit te buiten. We behoeven
maar te herinneren aan het succes
van de West Side Story: de muziek
uit die succesvolle musical rolde in
alle mogelijke uitvoeringen van de
platenpersen.
Er komt nu een nieuwe muslcal-
produktie in ons land. Johnny Kraay-
kamp zal de hoofdrol spelen in Oli
ver, gebaseerd op het vermaarde ver
haal Oliver Twist (niet in de moder
ne betekenis van dat laatste woord)
en al voor de première haakt de pla-
tenwereld hierop in. Een langspeler
van de Nederlandse versie is aange
kondigd en die van de Engelse uit-
till Mi
voering is al uitgebracht Het is ««n
bijzonder plezierige plaat mat da
liedjes, dia in da komende weken an
maanden ongetwijfeld velen bekend
in de oren zullen gaan klinken. In
de musical worden da meeste rollen
vervuld door jongens. In het lijn
vooral die kinderstemmen, die de
liedjes zo prettig doen klinken, 't Is
eens heel wat anders, xo'n musical.
Opmerkelijk is vooral het werk van
Georgia Brown met haar heerlijke
Londense accent (Decce LK 4359).
Een ander Amerikaans zangspel,
dat nog een# uit de oude dooe te ge
haald, te Annie get your gun". An
nie te trouwens eigenlijk helemaal
niet ln die doos gekomen, sedert da
grote Irving Berlin haar avonturen
in 1946 op da notenbalken schreef.
Jarenlang draaide data musical op
Broadway; daarna reisde xa de hele
wereld rond en thans heeft Annie in
Berlijn met Heide Brtlhl in de ti
telrol My Fair Lady opgevolgd.
.Annie get your gun" te het klassieke
voorbeeld van een musical. Berlin
schreef de muziek in recordtijd na
vijf jaar lang rich niet aan dit genre
gewaagd te hebben. Hij creëerde een
aantal songs ervoor, die de hele we
reld veroverden. Denk maar eens aan:
„There 't no business like showbusi
ness"; aan „Anything I can do"; „I
got the sun in the morning". Heerlij
ke muxiek, nu in een nieuw kleed
met als star de onverwoestbare Doris
Day, die met haar uitbundige mete-
jesachtigheid welhaast de ideale An
nie is. Een homage aan Irving Berlin,
die 73 jaar geleden in Rusland werd
geboren, die all vijfjarig knaapje
naar Amerika kwam om in alle we
relddelen de verpersoonlijking vsn de
Amerikaanse lichte muxiek te wor
den. CBS bracht de plaat op de
markt onder nr. BPL 93139.
Van recente datum te de film
„Lawrence of Arabia", die de ge
schiedenis verhaalt van de bij xijn
leven reeds legendarisch geworden
Engelse avonturier schrljver-phllo-
soof T. E. Lawrence, die een halve
eeuw geleden de woestijnen van het
Midden Oosten betrad om er als een
bijna onwereldlijke heerser over lan
den en volkeren te leven en te vech
ten. Dezer dagen ging de rolprent
die een groot aantal, onderschei
dingen kreeg, o,m. de Oscar voor de
beste filmmuziek in Nederland
in première. De geluidsband is in
middels op de plaat beschikbaar
(Colpix MGCX 9425). De jonge Fran-
componist Maurice Jarre legde in
zijn muxiek alle dreiging, alle my
sterie van deze wonderlijke wereld;
het Londens Filharmonisch Orkest
zorgde voor een indrukwekkende uit
voering. Zo is deze plaat een van de
beste op het gebied van de filmmu
ziek: illustratieve, beeldende muziek,
die uiteraard vooral als achtergrond
bedoeld is, maar die als herinnering
aan de film ongetwijfeld ook een
eigen bestaansrecht heeft
JCen opmerkelijke film te ook „55
Days at Peking", waarvoor niemand
minder dan Dimitri Tiomkin de mu
ziek schreef. Twee van de meest be
kende liedjes uit de film zijn „Hope-
lesa" en „So little Time". Andy Wil
liams, de populaire Amerikaanse bal
ladezanger maakte er opnamen van
in het Engels, het Frans en Duits,
zodat men maar voor het kiezen
heeft. Heel fijne liedjes, uitstekend
gezongen, vooral ln de oorspronkelij
ke Engelse versie (CBS 1186). Het
zich veel in de volksmuziek verdie
pende sanggroepje The Brothers Four
doet er een opname bij, in hun eigen
met veel zorg uitgewerkte stijl (CBS
CA 381303).
Ten slotte nog een voorbeeld van de
zakelijke handigheid van de platen-
mannen. Het enorme succes van de
televisie-serie The Flintstones heeft
hen niet onberoerd gelaten. De strip
van William Hanna en Joseph Barbe-
ra die ook verantwoordelijk zijn
voor tekenfilms als die van Huckle
berry Hound, en Tom and Jerry
heeft niet alleen Nederland veroverd,
maar ook elders in de wereld zijn
Bamey Fred, Betty en Wilma legen-j
darische figuren. Hun avonturen zijn
nu via de platenspeler te beluisteren:,
de Snorkosaurus en De Grote Bank-
roof, twee afleveringen die onlangs j
voor de Nederlandse televisie kwamen j
staan erop. (Colpix MGCX 9426). j
K. ELKAj
PLATEN
Ons jaarlijkse Grand Gala du Dis-
que bt ~_3t ook ditmaal weer vele be
kende sterren naar ons land. Da
grootste van hen Mariene Die
trich, die in het Scheveningse Kur-
haus haar televisiedebuut y— make;;
Mariene is met haar 61 jaren ze
werd op 27 september 1902 in Berlijn
geboren nog altijd een bijzonder
mooie vrouw, die in haar optreden
nog met evenveel verve de rol van da
fatale vrouw speelt als indertijd in
haar Duitse films, voordat ze in 1933
naar Amerika emigreerde. En on
danks het feit, dat ze zich al lang
grootmoeder mag noemen, kan men
zeggen, dat ze nog altijd „von Kopf
bis Fuss auf Liebe eingestellt" is. Wie
niet afhankelijk wil zijn van het
Grand Gala, maar haar naar eigen
believen de bekende liederen wil la
ten zingen, kunnen we aanbevelen de
schitterende langspeler „Marlens
Dietrich at the cafe de Paris" (CBS
BPL 62316). Het is een plaat, die van
de eerste tot de laatste groef die
merkwaardige sensuele sfeer van de
vamp ademt, als zij na een gees
tige introductie van Noel Coward
oude successen zingt zoals ,La vie en
rose", „Lola", „Look me over close
ly", „Frag nicht warum ich gehe" en
.natuurlijk „Lili Mariene".
Met haar „Sag mir wo die Blumen
sind" heeft Mariene Dietrich ook de
tieners van nu aangesproken.
Vreemd. .Want die andere gast op
het Grand Gala, die speciaal voor de
jeugd komt, zal de ouderen maat»
weinig t« zeggen hebben. Daarvoor is
De grammofoonplaat biedt de mu
ziekliefhebber de gelegenheid om lan
ge reizen te maken. In een avond
trekt hij door alle werelddelen. Met
muziek; instrumentaal of vocaal, met
tophits of gewoon plezierige wijsjes
zonder pretenties. Muziek om naar te
luisteren, of muziek om op te dansen.
Wat dat betreft heeft Telefunken een
uitstekend initiatief genomen. Mal
richtig tanzen brengt muziek in strikt
danstempo. Ideaal voor een partijtje;
met perfekte arangementen. Het op
merkelijke van deze serie is, dat ze
niet de vlakke om naar te luiste
ren eentonige orkestratie biedt
maar muziek met interessante versie
ringen, waarbij uiteraard vooral de
ritmisch sterke instrumenten. (Tele
funken BLE 14253P)
Instrumentaal en vocaal dat wil
zeggen woordenloos neuriën is het
werk van meesterarrangeur-orkestlei-
der Ray Conniff die al een reeks pla
ten maakte. De nieuwste is The Hap
py Beat met een dozijn bekende lied
jes in vlotte jasjes. Fijn, spontaan mu
siceren met veel raffinement (CBi
BPL 62132).
Iets heel anders, maar daarom niet
minder aangenaam om naar te horer;
is Sang und Klang vom Egeland (Te
lefunken BLE 14242P). De Egelandei
Musikanten spelen Polka's en walser
en Ernst Mosch en Franz Bummer'
zingen erbij. Vrolijk soms, wat sen
timenteel een enkel keertje, maar al
tijd met het motto van een van de
liedjes „zijn de zorgen ook groot van
daag maken we muziek". Zulke lied
jes worden nooit tophits, maar ze
zouden het verdienen. Wat kunner
die kerels blazen daar
Blazen doen ze niet in Zwedei:
Daar zijn tegenwoordig de gitaaren
sembletjes favoriet. In elk Folkets
park zie je ze 's avonds onder de lam
pionnetjes zitten: jongelui met elefc
trische gitaren en een drum. De gro
te mannen zijn thans de Spotnick
gasten op ons Grand Gala jon
gelui in ruimtepakken, die voortreffc
lijk musiceren en die zelf hun instru
mentarium bouwen, zodat hun con
bo een geheel eigen klankkleur pre
duceert. Enkele moderne plaatjes va
hen op CNR: FX 10 en S 317; aanb<
volen. In ons land komen ook steec
meer van deze groepjes. Over d
Rock a teens met hun Woo hoo kur
nen we (nog) niet zoveel enthousias
me opbrengen, maar Willy and hi
giants verdienen met hun Teran
Boelan alle aandacht en waardering
(Artone DR 25177). Een heel eigen,
geluid produceert Dean Hightower.l
wiens technische vaardigheid hem on
getwijfeld aan de spits van de gitaris
ten zal brengen (Hawaiian Hop op
Paramount 22 156). Hetzelfde geldt
voor de wat verongelijkt kijkende
Jack Nitzsche, die de arrangementen
maakte voor vele beroemde orkesten
en solisten «n die n«t debuten t me»
een instrumentale plaat, waarop al
weer de gitaar een belangrijke plaats
inneemt. Een opmerkelijk «tuk mu
ziek dat Lonely Surfer (Reprte# RR
27041).
Nederland: Eddy Chrtetiani sinds
zijn come back meer gitartet dan lan
ger verraet met Wild Gssaa, waarin
hij xich met buitenlandse collega's
kan meten (Artone DR 35191). Ech
ter Nederlands xijn de Tip Toppers
met een Tip Top Parade, aoelx die in
kleine kroegje» an op bruiloften ge
speeld plegen te worden door aeeor-
deonteten met „ritmische begelei
ding". We xijn er niet van onder de
indruk gekomen (Artone IPDR
6729). Datzelfde geldt voor de draai
orgelverai» van liedje» uit My fair la
dy (Artone DR 35151). Liever wat
ander» op het pierement.
En dan de vocalisten. Voorop onze
)ersoonlijke favoriet Sammy Davis
met het beste plaatje van de maand:
Sammy Davis meets the stars. (Re
prise EPRR 5612). Een serie enorm
goede imitaties ren bekende sterren
die xich wel heel klem moetan
voelen, vergeleken bij dexe heel bij
zondere artieet Een andere favoriet:
Nana Mouskouri, die met haai
nieuwste plaatje Rote Korallen en
Mandelbluten und Jasmin (ook in
het Nederlands) toeh wel een tikkel-
je teveel op oude successen voort
borduurt, waarmee we overigens
niets willen zeggen over de uitvoering
van deze onschuldige liedjes (fonts
na 278503 YF).
Een juffrouw van de moderne atijl
is de opvallende verschijning van
nax Foxx, een schoonheidskoningin
die ging xingen. De Amerikanen spre
ken in xo'n geval van shouting",
wat een goed woord te. Da danslueti-
ge tiener» vinden het wel mooi
(Funckler SU 42750). Veel meer klas
se heeft wat Johnny Mathia brengt:
Every step of the way en no man can
stand alone, twee prachtig» ba lade.
mbliem gezongen met uitstekend» be
geleiding. (CBS I30T). Klasse, dat
voord mag men ook gebruiken voer
-vatyna Ranieri, een Italiaanse, die
aanvankelijk bij de opera had ge
wild, maar later voor het populaire
genre koos en in Amerika veel furore
maakte. Ze zingt twee liederen uit de
film Flying Clipper: Wherever you
may go en Have Faith. Amusements-
nuziek van de allerbeste soort (Dac
ca 19393). Hulde voor Brian Hyland,
da jongeman, die da Paul Anfca tra-
idities voortzet, die misechien een nog
jwst lew baten stam heeft an in wtena
■S&bntAs.-''*'
Somewhere in the night de begelei
ding van accordeon en gitaar aange
naam verrast (Paramount 22154).
Chuck Berry is weer een van die ver
tegenwoordigers van het Ritme en
Blues genre, dat nog steeds opgang
maakt: nogal wild maar toch muzi
kaal te xijn Memphis, vijfde op de
VS-hltparéda (Funckler AR 45088).
Weer wat uit Nederland, d.w.x.
eigenlijk uit Suriname, want Wilfred
de Faria is eigenlijk maar gast hier.
Ongecompliceerd, zowel qua tekst als
muatek te Lena Lena, vrolijk mat kat
flegeoletje, zoals we dat ook van de
Woiski's kennen. (Artone DR 25180).
Wat voor Chuck Berry gold geldt in
nog sterkere mate voor de nieuwe
Fats Domino. Hij zingt een nummer,
gecomponeerd door zijn zoon: When
I'm walking, een prettig stuk ritme
met stijl gezongen. In de Amerikaan
se topperslijst ontbreekt nooit de
country and western song: Frank
Taylor schiet met twee echte C W
nummers Send hes- back to me en
Snow white cloud midden in de roos
'Parkway CP 26380). Heel fijne mu
ziek, opgenomen in Argentinië door
Los Panchos: Adios Muchachos, El
Choclo, Loca en A Media Luz, vier
bekende stukken met een folkloris
tisch tintje en dus echter dan we ze
meestal voorgeschoteld krijgen (CBS
EPCG 285578). Twee jonge zangers:
Eddie Hodges is nu niet meer zo
heel piepjong en met zijn Would
you come back moet hij concurreren
tegen een heleboel teenage-zangers.
Geen uitschieter dit plaatje (CBS CA
281175). Meer lof voor Dion, die het
country and western pad ook al heeft
weten te vinden: Be careful is met de
bekende „praatpassages" een goede
plaat (CBS CA 281214). Opmerkelijk
is het optreden van Anita Lindblom
met haar charmante Cigarettes: ver
leidelijk is het kenmerk (Philips
271220 TF). Friesland mag in deze
windstreken niet ontbreken. Het be
kende duo Henk v. d. Heide en Anne
ke Pater zingt opgewekt over de boot
Staveren-Enkhuizen, een vrolijk
walsliedje (Artone DR 25187).
Ten slotte een land, dat wel erg
ontrasteert met de winderige Friese
vlakten: Tahiti. We kennen allemaal
le Tamouré. Daar is nu de Mafatoe
dj gekomen in een Nederlandse ver
sie van de Mafatoes. Erg veel indruk
naakte het gezelschap nog niet op
ons (Artone DR 25193). Indruk
maakt wel Tamouree, een epetje met
vier stukken met Madeleine Moua en
het ballet Heiva, oorspronkelijke mu
ziek van warme landen (Philips
432911BE). En dan de Kilima Hawai
ian», die htm dertigjarig jubileum
vieren. On the beach of Waikiki, hun
herkenningsmelodie klinkt net zo fris
als dertig jaar geleden (Artone DR
25192). Nederlands aangeklede Ha-
walianmuziek. Net als Hawaiianer
Tango, in het Duits gezongen door de
Vlaming met de Italiaanse naam Ri
co Marino. Met koor, accordeon, ha-
waiiangitaar. alles puur voor de
markt van onze ooster buren. Niet
onverdienstelijk overigens (Funckler
RX.21419). K, EEKA
flnffs
JOEY DEE
het generatieverschil te groot. En
toch is ook Joey Dee een groot ar
tiest. Maar hij is een tijdsbeeld; een
uiting van de geldingsdrift van de
moderne jeugd; een ongelooflijk brok
vitaliteit en levenslust, dat zich uit in
wilde dansen, de twist. Joey Dee
werd 23 jaar geleden geboren als Jo
seph di Nicola. Hij begon al piepjong
muziek te maken en toen hij daarmee
succes bleek te hebben, zette hij z'n
studieboeken op de plank en werd
beroepsmusicus. In een klein clubje
in Manhattan, de Peppermint Loun
ge, begon voor hem de victorie. Hij
lanceerde er de twist, die een rage
werd over de hele wereld. Sindsdien
is Joey een man, die telkens op de
hitparadelijsten terugkeert en die
tournees maakt naar vele landen.
Zijn Starlighters, die hem bij z'n de
buut ondersteunden heeft hij uitge
breid met een nogal op de voorgrond
tredend orgeltje, dat men ook hoort
op de jongste langspeelplaat: Por
trait of Joey Dee (Roulette DLP
2000). Speciaal voor de jonge genera
tie, met een aantal twist-nummers,
maar met ook oude bekenden, als
C'est si bon. En dan bewijst die Joey,
dat jalj echt kan zingen ook.
Trouwens, je moet toch wel wat in
je mars hebben, als je het zover wil
schoppen. En dat heeft deze vriende
lijke, knappe, jongeman beslist. On
danks het feit, dat het rond hem wel
eens wat te rumoerig is als hij aan
het werk gaat
