De leerjongen, die liet tot lord bracht
FlhM-nieuws
Bewonder uw manluister naar hem -
sel f 's als het u verveelt wat hij zegt
In 18 maanden 44 reizen
naar de VS.
Tragische liefdes
geschiedenissen
Zaterdag de film
Soldaten in Nylons
Schoonheid alleen is niet voldoende
f/Een goed humeur is
nog belangrijker
Woensdag de film
Een les in liefde
Pagina 7
Vrijdag z jum idol
Man met ideeën
Burgemeester en ridder
,-v\
Hertogelijke herinneringen
Centrum van
landbouwkundig onderzoek
Verstandige dingen
„Moeilijkste tak"
Luisteren!
(Van een correspondent)
Terwijl de Engelse dagbladen met leed
wezen en de Europese en Amerikaanse dag
bladen niet zonder leedvermaak melding
heben gemaakt van het feit dat de Britse
automobielexport terugloopt, is er één man
die er tenminste wat aan doet. Dezer da
gen kon men in New York Plaza hotel het
merkwaardige schouwspel zien van een Brit
se zakenman die zijn jas en vest had uit
getrokken en die hoogst persoonlijk bezig
was palmen in potten te versjouwen en au
tomobielen op hun plaats te rijden en die
met een grote doek persoonlijk chroom en
spatborden poetste alsof hij nooit wat an
ders had gedaan.
Deze man, wiens pantalon en schoenen
uit Saville Row kwamen en wiens hemd en
das zeer beslist in Bondstreet waren ge
kocht, was lord Rootes G.B.E., die vier da
gen als een paard werkte aan zijn Ame
rikaanse show en die vier minuten na de
openstelling zijn eerste Hillman verkocht
aan een Amerikaan, die alleen was binnen
gekomen „om even te kijken". Het is maar
een enkel facet van de man die zijn car
rière begon als leerjongen tegen een penny-
per uur en die erin slaagde om een van
Engelands grootste automobielexporteurs te
worden dank zij het feit dat hij op een
goede dag zei „maar waarom zouden we
géén auto's in Amerika gaan verkopen?
Dat was maar een van de vele bliksem-
ideeën van William Rootes, die voor ieder
een in Coventry doodgewoon „Bill" Roo
tes is. Voor een man uit een land dat in
1938 340 automobielen naar de nieuwe we
reld verkocht en die er nu alleen al tien
duizend per jaar weet te slijten, ongerekend
wat hij in andere werelddelen verkoopt,
is dit een merkwaardige carrière. Als grond
legger en leidende figuur van de Rootes
Group, voortgekomen uit een bescheiden
garage in Kent, is Lord William Rootes
de man die meer dan welke Brit het zijne
e toe heeft bijgedragen de Britse auto's
buiten Engeland populair te maken.
Het begon met alle Britse methodes te
hekelen. Zijn geliefde uitdrukking is „zet
twee nullen achter alles wat je denkt,
haal de stijfsel uit de overhemden en ge
bruik Amerikaanse verkoopmethoden, dan
kun je verkopen wat je wilt, waar je wilt
en zoveel als je wilt!" Toen Rootes in 1953
in Amerika begon maakte hij in achttien
maanden tijd vierenveertig reizen naar de
nieuwe wereld om de verkoop van zijn Hill
man, Humbers, Sunbeams en Commers te
organiseren. Hij maakte vier maal in een
Hillman een rondreis door alle Amerikaan
se staten om het zijne bij te dragen tot
de verkoop en hij wist het „Buy British!"
erin te hameren bij zijn Amerikaanse dealers
die verbijsterd zeiden „als dat geen echte
Amerikaanse Salesman is, dan is hij goed
nagemaakt!"
in 1946 bezwoer Sir William Rootes (dat
was toen zijn titel) zijn mede-automobiel
fabrikanten aan een lunch om meer auto's
naar Amerika te sturen. Hij stuitte op on
geloof en onwil. Er was zelfs opstandig
gemompel. Sir William sloeg met de vuist
op tafel en riep dwars door het gemom
pel heen: „Ik ben van mening, dat U naar
mij moet luisteren!" Rootes baseerde zijn
overtuiging op het simpele feit, dat men in
Amerika behoefte had aan een kleinere,
goedkope, makkelijk te parkeren en wei
nig benzine verbruikende auto, eventueel als
tweede gezinswagen. Bovendien was hij van
mening, dat heel wat Amerikanen de
goedkope Britse auto zouden verkiezen bo
ven een tweedehandse Amerikaanse wagen.
Detroit zag geamuseerd toe, wat Sir Wil
liam deed en wachtte af tot hij schipbreuk
zou lijden. In de plaats daarvan heeft De
troit moeten ervaren, dat andere Britse en
Europese fabrieken werden geïnspireerd tot
dezelfde sprong en tenslotte aarzelend mee
moeten lopen in het spoor dat de man uit
Coventry met zijn geestdrift heeft gebaand.
Rootes was geen waaghals: hij organiseer
de zijn aanval. Hij zorgde ervoor dat er
geen verkoop tot stand kwam of er moesten
service en reserveonderdelen aanwezig zijn,
Zijn optimisme werd rijk beloond; in het
eerste jaar verkocht hij zevenduizend van
zijn wagens in Amerika, het jaar daarop
al het dubbele.
Lord Rootes, die een kwart van de Brit
se auto-export op zijn naam heeft staan,
regeert zijn imperium met ijzeren hand,
daarin bijgestaan door zijn beide zoons en
door zijn broer Reginald.
„Ik heb de ideeën" zegt hij, „en Reggie
zegt me dan waarom het niet mogelijk is!"
In dertig jaar tijd hebben deze beide broers
een concern opgebouwd met tweeentwintig
fabrieken, met een verkooporganisatie in hon
derddertig landen en met dochtermaatschap
pijen in Australië, Nieuw Zeeland en India.
Rootes is een man die ervan houdt de
dingen op gang te houden. Zijn exportma
nager legde hem enkele jaren geleden een
telegram voor uit Canada, dat sprak van
een dringend tekort aan Hilhnans. „Wat
heb je gedaan?" vroeg Rootes. „Niets" zei
de exportmanager, „want ik heb niets!" In
zes dagen tijd wist Rootes een schip te laden
met zevenhonderd Hillmans, voor een deel
zó uit de fabriek, voor een ander deel weg
gehaald uit showrooms in Engeland en Schot
land. „Export gaat voor!" zei hij als de
dealers klaagden. Toen Rootes hoorde dat
de Volkswagen in Zwitserland een campag
ne voerde die zei, dat geen andere auto
beter geschikt was voor de Alpen, charter
de Rootes twee vliegtuigen en haalde vijf
enzestig Zwitserse dealers naar Engeland
om hen te laten zien wat zijn wagens kon
den in de Schotse bergen.
De vader van Lord Rootes, die nu zesen
zestig jaar oud is, was fietsenfabrikant en
autohandelaar. De vader stuurde zijn zoon
naar de Singerfabriek om het autovak te
leren en de zestienjarige Bill werkte daar
voor een penny per uur. In de eerste wereld
oorlog was hij bij de marine, terwijl zijn
broer Reggie hij de admiraliteit op een
kantoor zat. Na de oorlog begon hij met
m i J-~lp.
Van Hamburg een uur naar het ztiden rij
dend, ligt temidden van het prachtige land
schap in de Luneburger Heide het oude
stadje Celle.
Deze vriendelijke, zelfs feestelijk aandoen
de stad bezit grote naar Frans voorbeeld
aangelegde parken; oude bruggen over de
Aller; een aantal fraaie gebouwen in barok
stijl en op een hoogte in het midden van de
stad 't oude hertogelijke slot; een groot aan
tal idyllische straten met vakwerkhuizen uit
de 16de eeuw, die doen denken aan decors
voor de sprookjes van Grimm. Door de stad
trekt over goed onderhouden wegen tamelijk
veel verkeer. De autobanen nr. 3 loopt door
Celle.
De mooiste parken, de Trift en de Franse
Tuin, heeft Celle te danken aan de gemalin
van Hertog Georg Wilhelm, de even mooie
als kunstzinnige Eleonore d'Olbreuse, die
de architecten Bedogni en Arighini naar Cel
le liet komen. Zelfs twee tragische liefdes
geschiedenissen, die zeker stof voor de ro
mantische neigingen van de huidige filmfa
brieken zouden opleveren, hebben zich in de
geschiedenis van Celle en die van de hertoge
lijke Dorothee, de latere prinses von Ahlden,
de dochter van Georg Wilhelm en Eleonore
en dat van haar achterkleindochter Caroline
Mathilde, die als gemalin van Christiaan
VII koningin van Denemarken werd. De
betrekkingen met Graaf Philipp Königs-
mark bij de ene en met Johann Friedrich
Struensee bij de andere overschaduwen hun
leven en weerspiegelen zich ook in de resi
dentie Celle.
Het slot op de heuvel boven de stad, in een
deel waarvan het gerechtshof van Nedersak-
sen thans is gehuisvest is een ander voorbeeld
van de band tussen het verleden en 't heden.
Hier is ook het aardige Barok-Theater, waar
thans evenals 300 jaar geleden, welhaast iede
re avond uitstekende opvoeringen worden ge
bracht.
Ook dient herinnerd te worden aan het
leven en werken van Dr. Thaer, de zoge
naamde „Vader van de Landbouw", die twee
honderd jaar geleden in Celle het levenslicht
zag. Hij verhief de landbouw tot een prak
tische wetenschap, waardoor hij de onvrucht
bare heidevelden in bloeiend cultuurland wist
te veranderen. Dit wetenschappelijk-prak-
tische werk wordt thans in Celle op moderne
leest voortgezet.
Er is een Instituut voor bijenonderzoek
dat juist in het heidelandschap van zo'n groot
belang is en 'n Instituut voor onderzoek van
kleine dieren, dat vooral door de teelt van
een nieuw soort zijderupsen, de Celler zijde
rupsen, bekend geworden is. Voorts houdt
men zich bezig met het fokken van schapen
en van de bekende volbloedpaarden, de Han-
noveranen. Iets heel bijzonders - en niet al
leen aantrekkelijk voor paardefokkers - zijn
iedere herfst in Celle gehouden hengstpara-
des, die internationaal bekend zijn.
Het opperste gerechtshof van de deelstaat
Neder-Saksen, dat in 1711 als hof van appel
werd opgericht, is in Celle gevestigd. In de
ze stad, op de achtergrond van een idyllisch
klein paleis aan de Trift, bevindt zich ook
de grote strafgevangenis, het tuchthuis van
de deelstaat, dat in het nieuws kwam door
een aantal ontsnappingen...
geleend geld een auto-importzaak. Hij ver
kocht vele merken en had vooral een grote
omzet in tweedehandswagens. Zeven jaar la
ter ontdekte hij, dat hij de grootste auto-
mobielomzet in Engeland had en dat de Hill-
manfabriek in moeilijkheden verkeerde. Hij
nam Hillman over en zette de zaak weer
op stevige benen.
Humber volgde twee jaar later. In 1932 was
het de vrachtwagenfabriek van Commer die
in nood zat. Met die fabrieken samen vorm
de Rootes wat nu de Rootes-group is.
Twee andere slagen brachten hem Sun
beam en Karrier Motors. Sedertdien bleef
hij fabrieken aan zijn concern toevoegen
tot hij zowat alles had wat men nodig heeft
om een auto te bouwen. Toen deed de Brit
se regering een beroep op hem bij de or
ganisatie van een schaduw-programma voor
de vliegtuigproduktie. Rootes meldde zich
met zijn veertigduizend arbeiders als een
van de eersten. Het betekende voor hem
een stilstand in zijn vooruitgang. Bij Roo
tes gebouwde Beaufighters eisten een zware
tol van de Duitse vliegtuigen die Engeland
bombardeerden.
Zij konden niet verhinderen dat Rootes
de meest tragische nacht van zijn leven
beleefde. Dat was de nacht van 14 op 15
november 1940 toen honderden Duitse bom
menwerpers bij heldere maan de stad Co
ventry vernielden met vijftig landmijnen,
twaalfhonderd zware bommen en vijfender
tigduizend brandbommen. Rootes met ge
scheurde kleren en een door as en rook
pikzwart gezicht, was de hele nacht in de
weer. In de vroegochtend, toen de puin
hopen nog rookten, bracht men hem een
telegram van Churchill met wie hij jaren
lang bevriend was: „Bill, jij bent de man
om Coventry weer op de been te helpen doe
het nu!"
Het was net de stijl van Rootes. Hij sticht
te een noodbestuur en de volgende dag had
den alle stadwijken weer water, gas en
elektriciteit en vier weken later draaiden
alle niet vernielde fabrieken als voorheen
en herademde Coventry. Precies een jaar
later legde koning George VI zijn degen op
de schouder van de fabrikant Rootes en
maakte hem tot ridder van het Empire.
„De best verdiende ridderslag van Enge
land" schreef de Coventry Gazette daarover
maar nu is men in de stad van Lady Go-
diva wel enigszins bevooroordeeld als het
om Rootes gaat. Het was misschien ook
wel de eerste maal dat de nieuwe ridder
vriendschappelijk contact had met de lands
regering. Die regeringen die de auto altijd
zo zwaar hadden belast (gemeten naar ci
linderinhoud) bewezen de Britse automobiel
industrie daarmee de grootste dienst, want
uit die beperkingen ontwikkelde zich de zui
nige Britse wagen. „Dit keer hebben de po
litici dan eens wat goeds uitgebroed" zei
Rootes toen hij het verband begon in te
zien, maar ambtenaren zijn nog altijd zijn
vrienden niet. „Zonder ambtenaren hadden
we Coventry in vier jaar tijd opgebouwd"
zegt hij, „nu hadden we er negen nodig!"
Rootes is een man van het type dat het
Britse Imperium heeft grootgemaakt. „Ze
mogen in Londen het Imperium uitverko
pen, maar van Rootes blijven ze af!" zegt
hij grimmig. Het is deze geest die nog al
tijd vaardig is over een van de grand old
man van de Britse automobiel-industrie. Toen
zijn Amerikaanse export dreigde in te zak
ken ging hij meteen naar Amerika om zijn
export nieuw leven in te blazen en de Brit
se autowereld mag zich dan al zorgen ma
ken, voor Lord William Rootes zijn zorgen
alleen maar een aansporing om het op eeii
andere manier te proberen.
In het begin van de tweede wereldoor
log is Lt. Gordon Brown in een kamp vol
vrouwelijke soldaten. Alle meisje zijn wèg
van hem en hij heeft niet voor niets de
bijnaam (harten)breker in het kamp vol
dansende en schietende schonen.
Echter: Betty Brown, echtgenote van de
luitenant voornoemd, vindt het vervelend
in een ander kamp soldaat te zijn en vraagt
overplaatsing aan naar het kamp waar haar
echtgenoot „de breker" is. Zij weet, dat
het streng verboden is, dat man en vrouw
bij hetzelfde onderdeel dienen.
De moeilijkheden die hieruit ontstaan zijn
niet te overzien. De vasthoudende blonde
soldaat, Marge White, heeft haar zinnen
op de luitenant gezet, van wie niemand
weet dat hij getrouwd is; en de arme echt
genote van wie niemand mag weten, dat
zij des luitenants gade is, moet het alle
maal aanzien, zonder dat zij er iets aan
kan veranderen.
De commandant van het kamp, Majoor
Pym, merkt, dat Gordon het moeilijk heeft
onder al het vrouwelijk schoon en stuurt
hem met verlof, opdat hij een rustig week
end samen met zijn vrouw kan doorbren
gen. De arme Betty krijgt echter geen ver
lof: wie het wèl krijgt is de mooie Marge,
die zich in de trein naar Londen naast
„haar" luitenant nestelt... juist voordat echt
genote Betty binnenkomt, die het kamp ont
vlucht is om haar echtelijke staat te red
den.
Rondom de Franse vrouw zweeft sinds
jaar en dag een aureool: het aureool van de
legende (of misschien is het géén legende)
dat zij zo uitnemend met mannen weet om te
springen, hen om haar pink weet te winden
en hen zonder noemenswaardige moeite kan
veroveren, wanneer zij dat wil. Zij heeft
in de loop der eeuwen invloed gehad op za
ken van wereldomvattende omvang, als men
de geschiedschrijvers mag geloven - enkel
en alleen op grond van die bijzondere flair
in de omgang met mannen.
En het is dan ook weer een Francaise die
een „veroverings-cursus" op haar naam heeft
staan, en aan haar cursisten opmerkelijke
zaken verkondigt over de kunst van het
boeien van mannen in het algemeen, en
van het vasthouden van de man-der-keuze in
het bijzonder! Het is een zekere Betty Fiehl,
een nog jonge vrouw, die onder het motto
„La beauté ne suffit pas" - schoonheid
alleen is niet voldoende - haar cursisten in
wijdt in de geheimen van het ideale huwe
lijk. Wat zij over dit onderwerp allemaal
zegt, kan men onder meer lezen in een van
de laatste nummers van het Franse „schoon
heidsblad", dat de veelzeggende naam „Votze
Beaute" draagt. Het zijn die uitspraken, die
ongetwijfeld ook de Hollandse vrouw zul
len interesseren!
Madame Fiehl was mannequin, toen zij
haar aanstaande echtgenoot ontmoette, en
zij is daama cursussen in psychologie gaan
volgen. Of zij dit reeds langer van plan was,
of dat de ontmoeting met haar uitverkore
nen haar op het idee bracht, wordt niet ver
meld... Maar zij heeft van die cursussen
blijkbaar heel wat opgestoken, want zij
zegt (ondanks haar jeugdige leeftijd) heel
verstandige dingen en blijkt iriderdaad een
grote kennis van de mannelijke psychologie
te bezitten.
Omdat zij zo'n grote interesse in haai
medemensen heeft, zo vertelt zij zelf, kwam
zij op de gedachte om die medemensen
heeft gevonden, waarmee u het volle profijt
van uw silhouet kunt trekken!"
te laten delen in de resultaten van haar. stu
die en haar ervaringen. Dit is een van de
voornaamste adviezen die zijn haar cliëntêle
geeft:
„Schoonheid alleen is niet voldoende om
een man te veroveren! Bewonder hem, luis
ter naar hem (ook als het u stierlijk ver
veelt wat hij zegt). Een wees vooral altijd
in een goed humeur: mannen zijn daar
uiterst gevoelig voor...." Deze uitspraken
vormen wel ongeveer de richtlijnen van
haar cursus, en ze zijn ongetwijfeld 't over
denken waard. Vooral dat advies inzake een
permanent goed humeur - want weinig vrou
wen realiseren zich de gunstige invloed die
daarvan uitgaat: niet alleen voor haar levens
partner, maar uiteindelijk ook voor haar
zelf
Voor haar huwelijk is madame Fiehl ernstig
bij zichzelf te rade gegaan over het onder
werp, waarover zij nu cursussen geeft, en
men mag dus aannemen dat zij niet alleen
vanuit de theorie, maar ook vanuit de
praktijk doceert. Die praktijk leerde haar
dat het niet zozeer de kunst is om de man-
in-kwestie te veroveren, dat wel om zijn
genegenheid in wederzijdse hannonie te
bewaren. „Dat laatste is het moeilijkst:
een succes wordt nu eenmaal gemakkelij
ker behaald dan behouden", zegt deze Fran-
;aise tot haar cursisten.
En zij gaat verder met de volgende be-
ïartenswaardige uitspraken:
„De elementen waardoor een man wordt
aangetrokken kent elke vrouw, maar wie
brengt ze op een verstandige manier in
de praktijk? Allereerst is er ons uiterlijk:
wij moeten verzorgd zijn en dat houdt in dat
we goed gekapt moeten zijn, met een make
up die ons gezicht tot in details tot zijn
recht doet komen. Altijd moeten we een
elegante houding hebben en wat de kleding
betreft: zoek net zo lang tot u een eigen stijl
Al gaat madame Betty er dus van uit dat
„beauty" - schoonheid - alleen niet voldoende
is, zij acht een nauwgezette verzorging van
het uiterlijk toch onmisbaar. Maar al dat
een vrouw „la gaieté" - opgewektheid -
niet heeft: zij moet vrouwelijk zijn, zacht en
soepel van karakter, inschikkelijk weten te
zijn, met eenvoud en dus zonder enige
overdrijving optreden - en bij dit. alles moet
het goede humeur dan voortdurend het on
misbare decor zijn; Mevrouw Fiehl voegt
er nog aan toe: „Als veel vrouwen vrijmoe
diger zeiden wat zij dachten, zouden ze
minder problemen en complicaties hebben.."
Het luisteren acht zij van het grootste
belang en op dit werkwoord hamert zij dan
ook voortdurend, onder het motto: „Het is
zo vanzelfsprekend dat men naar een man
moet weten te luisteren; zelf vinden wij
het immers ook plezierig als iemand naar
ons luistert, of we nu in een blijde stemming
zijn dan wel zorgen hebben, waarover we
met iemand willen praten. En mannen praten
zo graag over zichzelf: over hun bezighe
den, hun plannen, teleurstellingen en suc
cessen. Luister ernaar met echte belang
stelling, spreek hem nooit tegen, verzet u
ook nooit met heftigheid tegen een besluit
dat uw echtgenoot heeft genomen. Dat laatste
wil niet zeggen, dat u afstand moet doen
van uw persoonlijkheid! Onder die schijnbare
zachtheid kan men standvastig blijven
en toch op zeker ogenblik de echtgenoot
van mening doen veranderen."
Dit alles is echt niet zo moeilijk als het
lijkt, verzekert deze Franse psychologe. Men
kan „hem" immers - om maar eens een
voorbeeld te noemen - zo gemakkelijk een
idee suggereren, dat hij u vervolgens weer kan
voorstellen als zijnde zijn eigen idee Dan Is
zijn eigenwaarde gered en dat is immers
het essentiële... De man wil niet gedomi
neerd worden, hij houdt van zachte vrouwen.
De avond, die Betty en Gordon gezellig
in hun flatje willen doorbrengen, geeft veel
verrassingen. Eerst komt de blonde Mar
ge en wanneer alle meningsverschillen tus
sen Betty en haar zijn opgehelderd, ver
schijnt majoor Pym met een bosje bloemen.
Als deze de twee vrouwelijke soldaten uit
zijn kamp in gezelschap van de luitenant
ziet, verlaat hij woedend de woning...,
De volgende ochtend moet Gordon verant
woording afleggen bij de majoor, maar mid
denin het het gesprek gaat het alarm.
Een generaal komt samen met verslagge
vers en fotografen de paraatheid van het
kamp onderzoeken! Pas als het kamp de
proef glansrijk doorstaan heeft, wordt de
kwestie Betty en Gordon door de majoor
én de generaal opnieuw bekeken. En de
uitslag is niet ongunstig....
De vrouwenarts David Erneman en z'n
vrouw Marianne zijn 15 jaar getrouwd, heb
ben een zoon van 12 jaar en een dochter van
15 jaar. Vóór Marianne met David trouw
de, was zij verloofd met Carl-Adam, een
Zweedse artiest, die in Kopenhagen woon
de.
Het huwelijk van David en Marianne was
steeds een gelukkig huwelijk, maar is mis
schien te veel zonder stoornissen verlopen
om niet tot een vervlakking te leiden. En
zo is het misschien gekomen, dat David ken
nis maakt met een jong getrouwd vrouw
tje, dat op slag verliefd op hem is gewor
den en hem nu geregeld als haar „Dokter"
bezoekt.
Marianne, die veel van David houdt, is
ongelukkig en wanhopig. De zomervakantie
brengt zij met haar kinderen door aan de
zuidkust van Zweden en van hieruit brengt
zij enkele malen een bezoek aan Denemar
ken, waar zij de kennismaking met Carl-
Adam hernieuwt.
Aan het eind van de zomer breekt Da
vid met zijn vriendin en wil zich met Ma
rianne verzoenen. Dan verneemt hij van Ma
rianne's chauffeur, dat zij zojuist naar Ko
penhagen is vertrokken. David stapt in zijn
auto en rijdt haar achterna.
Hij weet de trein in te halen en stapt op
het volgende station ook in. Hij heeft nu
een lang onderhoud met Marianne, maar
Marianne, die vast besloten is David een
lesje te geven, wil niet toegeven, ondanks
het vurige pleidooi van haar man. We zien
nu in een terugblik verschillende episoden
uit hun huwelijksleven: De manier waarop
zij tot elkander kwamen, hun huwelijksdag
15 jaar geleden, een vakantie die zomer
daarvoor bij de ouders van David, Davids
gesprek met Nix op het strand, enz.
Tenslotte komt David tot de conclusie dat
een trein niet de ideale omgeving is om
zijn vrouw terug te winnen, vooral als een
handelsreiziger m. Don Juan-neigingen even
eens een poging doet om Marianne te ver
overen. Dit gevaar weet David echter te
bezweren, hetgeen niet zo moeilijk is, om
dat Marianne niet op de avances van de
veroveraar gesteld is.
Inmiddels nadert de trein Malmö, waar
Marianne een verrassing wacht. David heeft
namelijk een telegram gestuurd aan Carl-
Adam om Marianne in Malmö te ontmoeten.
Aangezien David Marianne's naam onder het
telegram heeft laten plaatsen, is Carl-Adam
inderdaad bij aankomst van de trein aan
wezig. Nu blijkt dat Marianne door haar
man vergezeld wordt, blijft Carl-Adam niet
veel anders over dan zich bij de feiten neer
te leggen en met Marianne en haar man
mee te reizen. Na hun aankomst in Kopen
hagen komen zij tenslotte terecht in een
havenbar. Hier ontmoet Carl-Adam een be
vriende en charmante artieste, die op zich
neemt David „onder handen" te nemen. In
derdaad toont David grote belangstelling voor
het meisje en Marianne wordt erg jaloers.
Dit leidt echter niet tot een breuk, waarop
Carl-Adam gehoopt had.
Na veel verwikkelingen belanden David
en Marianne in een hotel, waar Davind reeds
een kamer had besteld en voorbereidingen
voor zijn verzoening met Marianne bad ge
troffen. Marianne is nu eindelijk overtuigd
van David's oprechtheid en zij heeft er nu
geen bezwaar meer tegen om hem einde
lijk weer in haar armen te sluiten,
