Holtens Nieuwsblad 7
'Doe het mar hennig an' 'Gevoel voor humor'
Herman was De Boschkamp
Altijd
vriendelijk
en sociaal
Neemt afscheid van zijn dorpshuis De Boschkamp
Prins Herman I, veurman
van sociaal cultureel wark
Actieve
duizendpoot
Meer dan dertig jaar
heeft Herman Kampman
in Holten bij het sociaal
cultureel werk gewerkt.
Vorig jaar juni kwam
daar abrupt een einde
aan, toen hij werd geveld
door een beroerte.
Dinsdag 15 mei 2007
Wat een goed idee om een pagi
na in het Holtens Nieuwsblad te
wijden aan Herman Kampman.
Mij valt de eer te beurt ook een
stukje te schrijven aan en over
Herman. Even zat ik met mijn
handen in het haar en dacht:
'Wat moet ik daar mee aan?'
Maar naarmate ik er over na
dacht en terugdacht aan de tien
jaar dat ik het gastouderbureau
mocht runnen, leek het me echt
leuk een woord tot Herman te
richten. Zelf was ik al in de VUT,
maar toen ik het dorpshuis voor
de eerste keer binnenkwam,
voelde ik me niet op mijn gemak.
Wat een bedrijf was en is dat?
Herman kon je altijd vinden of in
het kantoor achter zijn bureau,
toen nog met zijn onafscheidelij
ke sigaret in zijn mond, of ergens
sjouwend door 'zijn' gebouw.
De eerste jaren, voordat Corrie
kwam, was Herman mijn 'praat
paal'; Ik hoefde maar te vragen:
'heb je even tijd?', Herman was
Herman Kampman is voor mij
Mister Socuwe. Hij heeft het So
ciaal Cultureel Werk in Holten
op de kaart weten te zetten.
Onvermoeibaar en op zijn ge
heel eigen wijze heeft hij mij,
toen ik raadslid was aan mijn
hoofd zitten zeuren, dat het So
ciaal Cultureel Werk(toen nog
in de Schure) in het centrum
van Holten moest komen.
Toen ik in 1986 ais verantwoor
delijk wethouder Dorpshuis De
Boschkamp aan hem en de an
dere gebruikers kon overdra
gen, was in ieder geval mooi van
dat gezeur af. Hij zeurde overi
gens wel altijd op uiterst plezie
rige wijze doorspekt met hu
mor.
Hij bewees zijn gelijk. Het
Dorpshuis stroomde vol en was
soms op bepaalde bloemschik-
dagen te klein.
Een mooie tactiek om je ergens
voor te strikken was zijn opmer
king: "Och ik dacht, dat doet ie
wel, ik heb het al vast in de fol
der gezet"
Herman heeft een aantal van
zelfsprekend lijkende talenten,
die hem zo goed deden zijn in
zijn werk. Altijd vriendelijk en
sociaal, maakt tijd voor men
sen, heeft veel humor en een
schier onuitputtelijke creativi
teit.
Gezien zijn interview in de
krant, is hij dat niet verloren.
Herman, bedankt voor je bij
zonder prettige samenwerking
en ik vind, dat Sociaal Cultureel
Holten jou heel veel dank en
waardering verschuldigd is.
Ik dacht, dat je 't daar wel mee
eens was, ik heb het al vast in de
krant gezet.
Wim Dalhuisen
er. Ik kan wel zeggen dat we heel
wat hebben afgepraat. Mede
hierdoor heb ik mijn weg in het
werk van het gastouderbureau
gevonden. Hij vond eigenlijk wel
dat ik een groot handicap had. Ik
sprak n.l. geen Twents. En ja
hoor, hij heeft het zover gekregen
dat er in 'de Boschkamp' een
cursus Twents werd gegeven. Wij
waren met tien deelnemers op
die cursus en jij, Herman, was er
ook. Waarom dat was, begrijp ik
nog niet. Het waren kostelijke
avonden, hoewel mijn Twents-
spreken nog altijd een lachertje
is. Ofschoon we al negen jaar
weg zijn uit Holten, wordt de
uitdrukking 'doe maar hennig
an' nog steeds door mij gebe
zigd.
Herman, hartelijk dank voor de
samenwerking die we tien jaar
hadden. Ik wens je nog een goe
de tijd toe en geniet van iedere
dag die je gegeven wordt.
Anneke Beekman
Wij moeten ongeveer tegelijker
tijd in Holten neergestreken zijn,
in het midden van de zeventiger
jaren van de vorige eeuw. Jij bij
de Stichting Sociaal-Cultureel
Werk en ik bij de gemeente Hol
ten. Hoewel we ons beiden be
zighielden met de vrijetijdsbeste
dingvan de Holtenaren - jij in het
sociaal cultureel werk en ik als
sportambtenaar - hadden we de
eerste reeks van jaren nog weinig
contact met elkaar. Dat kwam
omdat het sociaal-cultureel werk
en de subsidiëring daarvan toen
nog vanuit Den Haag werden ge
regeld. De gemeente deed niet
meer (en niet minder) dan het
verdubbelen van de rijkssubsi
die; de gemeente was dat zelfs
verplicht. Pas toen het welzijns
beleid werd overgeheveld van
het rijk naar de gemeente en bij
de gemeente Holten het sociaal-
cultureel werk samen met sport
werd ondergebracht in een heu
se afdeling welzijn, kregen jij en
ik (meer) met elkaar te maken.
Het kenmerkende van jou was
altijd je gevoel voor humor, vind
Herman Kampman
Herman Kampman was jarenlang 'mister Boschkamp'. Door een beroerte moet hij eerder afscheid nemen.
FOTO: IOHAN BOUNK
"Ik heb echt geluk gehad", zegt
hij nu achteraf. Het had erger
kunnen zijn, maar het bleef bij
een lamme arm en een scheef
gezicht. Inmiddels is z'n gezicht
weer bijgetrokken en werkt z'n
arm naar behoren. Wel heeft hij
last van een dove wang en tong.
"Dat wordt waarschijnlijk ook
niet weer beter", geeft hij aan.
"Maar ik mag gelukkig weer au
torijden".
Hij was bij zijn dochter in Am
sterdam toen hij ineens een
zware tinteling in z'n hoofd
voelde, z'n gezicht aan een kant
voelde wegzakken en het gevoel
uit z'n arm voelde wegvloeien.
"Ik had meteen in de gaten dat
het een beroerte was".
Hij kwam meteen in het goede
Amsterdamse ziekenhuis te
recht waar ze zijn gespeciali
seerd in deze aandoening. "In
Amsterdam hebben ze dezelfde
humor als in Twente", weet
Herman. "Alleen zijn ze wel veel
directer dan bij ons. Je bent daar
in het ziekenhuis niet een boer
van ergens weg, maar een lotge
noot. Ik heb er hartstikke veel
gelachen!"
Maar de vele therapieën waren
heel erg zwaar voor Herman.
"Veel onderzoeken en je moet
juist de dingen doen, die je niet
meer kunt".
Het had veel slechter afkunnen
lopen. "De dokter zei dat als de
andere kant van mijn hoofd was
geraakt, dan had ik niet meer
kunnen praten. Daar schrok ik
toch wel behoorlijk van. Maar
uit testen bleek ik toch nog heel
veel te kunnen en daar was ik
donders blij mee". Ondertussen
mag hij zelfs weer autorijden.
Een nicht van hem zorgde er
uiteindelijk voor dat hij niet in
het Roessingh kwam, maar ge
woon naar huis en therapieën
kon volgen in Almelo. "Mijn
nicht zei tegen de dokters dat
het beter voor me was om in de
bossen van Twente te zitten",
lacht Herman.
Het ergste vond hij dat hij niet
mocht rijden en helemaal af
hankelijk was van anderen. Hij
mocht zelfs niet meer alleen
fietsen. "Ik wilde zelf gaan gras-
maaien. Dat moet ik toch zelf
kunnen?" Maar hij kreeg met
z'n hand de starthendel niet
omhoog. "Ik heb er toen een
lijmklem opgezet. Maar na af
loop kreeg ik hem niet meer
uit!"
Na de beroerte is hij een stuk
onzekerder geworden. Soms
lijkt het tintelen in z'n hoofd te
rug te komen en is hij bang voor
een herhaling. "Ik heb altijd de
telefoon bij me, voor als er wat
mocht gebeuren".
De bedoeling was dat hij in april
dit jaar het rustiger aan zou
gaan doen. Maar door de be
roerte werd dat ineens een jaar
eerder. Herman gaat zich nu
vooral leggen op het schrijven
van boeken en het geven van le
zingen in het Twents.
Vief joar wak toen ik oe leem
ken'n. Noe bin ik zowat viemt
wintug. Ik denke daj totaal al
wa meer as dertig joar in Holten
heb rond e struint en oe enorm
in hebt e zet veur 't Holtense so
ciale en culturele gebeur'n, hij
noe mooi de tied urn oen eigen
ding te doen. Prins carnaval zuj
wal neet meer wod'n. Mar als ze
een naam had'n mutten kiezen
was het warschijnlijk de volgen
de west. Prins Herman de le,
veurman van 't sociaal en cultu
rele wark, brein van de kinder
vakantieweek, koning van de
dreuge humor tut de Hans Klok
van Hulsen.
Ad Oolbekkink
Herman Boschkamp. Zo zou je
Herman kunnen noemen.
Want Herman was 'De Bosch
kamp', maar ook daarvoor in de
Schure kwam hij op voor jeugd
en jongerenwerk en voor folklo
re en culturele uitingen. Her
man nam initiatieven en vooral:
luisterde en wist vorm te geven.
Zijn inspanningen, van ruim 30
jaar, hebben geresulteerd tot
het huidige Socuwe, een lopen
de stichting waar zowel sociale
als culturele activiteiten, alle
mogelijke cursussen, inloop
voor ouderen, maar vooral ook
aandacht aan jongeren en ge
handicapten wordt besteed.
Herman geeft participerend lei
ding, van alles op de hoogte,
weet zijn mensen te begeeste
ren en met zijn onnavolgbare
humor enthousiast te houden.
Wie kent er niet zijn draaiboek-
jes voor de kindervakantie
week? Pracht avonturen voor
kinderen, maar ook stijl
bloempjes waarin, tussen de re
gels door, medewerkers en sta
giaires op de hak genomen wor
den.
Loek Waming
ik. Maar de vraag van je oud-col
lega's om ter gelegenheid van
jouw afscheid een vrolijke anek
dote of bijzondere gebeurtenis te
beschrijven, is toch wel een hele
lastige. De meest bijzondere ge
beurtenis van al die jaren vind ik
eigenlijk dat jij vorig jaar, toen ik
even niet keek, er zo maar tus
senuit piepte. Echt iets voor jou,
denk ik nu, een jaar later. Niet
rustig naar zijn vut freewheelen
(omdat je dat toch niet zou kun
nen!) maar gewoon er plotseling
tussenuit knijpen. Dat is pas hu
mor! Herman, we hebben vele ja
ren lang bijzonder plezierig sa
men mogen werken. Soms ston
den jouw en mijn bestuur lijn
recht tegenover elkaar en waren
er best forse meningsverschillen,
maar onze goede verstandhou
ding heeft daar nooit ook maar
één moment onder geleden.
Ik wens je nog veel gelukkige ja
ren toe in vooral een goede ge
zondheid. Geniet van je vut, doe
alleen nog de dingen die je leuk
vindt. Maar dat is jou wel toever
trouwd.
Hans Wissink
Eigenlijk associeer ik de Stichting
Socuwe nog steevast met Her
man Kampman. Zonder enig an
der ook maar iets tekort te doen,
durf ik te stellen dat hij onbetwist
tot degenen behoort die Socuwe
groot gemaakt heeft. Dertig jaar,
Herman. Van Kolnus tot De
Boschkamp. Van stafmedewer
ker tot coördinator. Je hebt je
sporen ruimschoots verdiend. Ik
heb je nog geïnterviewd met 20
jaar, met 25 jaar. En nu dan ruim
30 en vut Waar blijft de tijd? Ik zie
mezelf nog zitten bij jou en Inge
S. op kantoor. Altijd ongedwon
gen, altijd gekheid troef, altijd be-
regezellig!
Ik leerde je kennen toen ik nog
als persmuskiet door Holten
draafde. Het klikte direct en de
samenwerking bleef perfect. Sa
menwerken met jou was een
feest Niets was teveel - je was al
tijd behulpzaam en benijdens
waardig creatief.
Ik denk op de eerste plaats aan
meerdere Kindervakantieweken.
Geesteskindjes van jou.Zie nog
Gait en Godelieve 'huppelen' en
het indianenkamp bij de Lich
tenberg. En wat te denken van
het Gouden Masker rond Don-
dertman? En dan de cursus Sal-
landse streektaal met Harrie Vel-
derman. Een stadse bij zo'n
cursus? Ja dus. Heel bewust. Jij
zat bijna naast me in de 'school
banken'. Was ook toen al bevlo
gen van dialect. Dikke pret, maar
ook serieus. Haast nog gedenk
waardiger was het gevolg, want
kort ema (ik heb er helaas niets
van...) werden onder anderen
wij gevraagd om mee te werken
aan een programma van TV Oost
over streektaal. Presentatrice
Thea Kroeze leidde het vraagge
sprek - natuurlijk in het plat. Het
mooiste was wel dat we een - ik
meen reekalf - bij Bos Dierenwe
reld ophaalden en dat bovenop
de berg neerzetten. Hoe beduvel
ik mijn kijkers?
Herman: hartstikke bedankt
voor je geweldige collegialiteit en
samenwerking! Ik zal het blijven
koesteren! Wens je vanzelfspre
kend heel veel gezondheid, het
allerbeste en ben ervan overtuigd
dat je je ook de komende tijd op
zinvolle wijze in de gemeen
schap zult blijven bewegen!
Wil Fronenbroek
