'Een kogel maakte een
einde aan zijn leven'
Column: Anton van Beek
Vorming
college
Zitdag
thuiszorg
Dinsdag 18 april 2006
(Vervolg voorpagina)
HOLTEN - Wat het
raadsprogramma be
treft heeft op bepaalde
punten elke coalitie
partij haar eigen in
breng. „Dat komt de
geloofwaardigheid en
de democratie ten goe
de", aldus De la Haye.
Na de vakantieperiode
van de burgemeester,
eind april, spreken de
coalitiepartners over het
te vormen college.
Onderwerp van gesprek
is dan de verdeling van
de werkdruk.
Na terugkomst van de
burgemeester bespreken
zij de portefeuilleverde
ling.
NIJVERDAL - De
Thuiszorgwinkel van
Thuiszorg Noord West
Twente houdt donder
dag 20 april 10.00 tot
16.00 uur in Nijverdal
(Grotestraat 42) een
themadag waarin het
comfortabel zitten cen
traal staat.
Vorig jaar was de Zitdag
in Nijverdal een groot
succes, vandaar dat
Thuiszorg Noord West
Twente het evenement
ook dit jaar weer op de
agenda zet.
9
HOLTEN - Iedereen kent
de grafstenen op de Cana
dese Begraafplaats. Velen
gaan er 4 mei heen om de
oorlogsslachtoffers te her
denken en er een kaarsje
neer te zetten. Maar een
gezicht hebben de graven
voor de meeste Holtenaren
niet. Voor veel Canadezen
is dat wel anders. Die heb
ben er een familielid liggen
en kennen het gezicht ach
ter de grafsteen.
Zo ook Carole Holland. Al
hoewel ze zelf net twee jaar
oud was toen haar vader in
Europa werd vermoord,
voelt ze nog steeds zijn lief
de en zijn aanwezigheid in
haar hart.
Haar vader Frederick Wm.
Sharratt was onderdeel van
het Lincoln/ Welland regi
ment. Dit werd uitgezonden
vanuit St. Catherines, Onta
rio, om via Engeland naar
Frankrijk, België en Neder
land te gaan, om daar de
Duitsers te verdrijven.
Zijn regiment probeerde de
Duitsers vanuit Nederland
terug te dringen naar Duits
land. Bij de grens kwamen
de Canadezen echter onder
vuur te liggen vanuit een ge
bouw. Veel soldaten werden
daardoor gedood, inclusief
de commandant. "Mijn va
der was de volgende in rij
om deze functie op zich te
nemen", zegt Carole. "Hij
moest zijn mannen weg zien
te krijgen uit de modderige
velden waar ze onder vuur
van de laatste van de oorlog.
"Het waren eerlijke jonge
Canadezen die sneuvelden,
zo kort voor het eind van de
Tweede Wereldoorlog".
Carole: "We weten niet of
mijn vader ooit de telegram
heeft ontvangen waarin
stond dat hij vader was ge
worden van zijn zoon
Brian".
"Frederick groeide op in
London, Ontario in Canada.
Hij hield van muziek en
speelde vaak viool. Hij was
een hardwerkende man, die
weekends met mijn moeder
uit dansen ging. Hij hielp
mijn grootvader met de
bouw van de familie-broei
kas, waar hij 's nachts ook
werkte. Overdag werkte hij
voor de spoorwegen", vertelt
Carole. "Hier verbrijzelde
hij z'n enkel door een rollen
de as van een trein". Alhoe
wel de verwonding heelde,
zorgde het wel voor een
groot probleem in Europa.
"Ze vertelden ons dat zijn
enkel na een lange mars be
hoorlijk pijn deed. Dat hij
zijn laars opensneed om ver
lichting te krijgen. Maar hij
klaagde nooit over het lopen
in koud kanaalwater of door
de modderige velden", geeft
Carole aan. "Enkele van zijn
oorlogsvrienden kwamen
kort na de oorlog bij mijn
moeder thuis om te praten.
Ze zeiden trots te zijn dat ze
een vriend van Frederick
mochten zijn. Dat hij voor
hen een held was en ze hem
nooit zouden vergeten".
Frederick Sharratt met zijn vrouw en dochtertje Carole Holland.
lagen. Zijn oorlogsvrienden
vertelden mijn moeder dat
hij niet ver is gekomen. Een
kogel door zijn hoofd maak
te een eind aan z'n leven".
Het regiment kon na vele da
gen vechten toch het ge
bouw bereiken waaruit werd
geschoten en de sluipschut
ters doodden. De Canadezen
hadden veel vrienden verlo
ren tijdens dit gevecht, een
(Foto: Sander Scheperman)
Of ik voor het Holtens
Nieuwsblad deze week een
column wilde schrijven was
de vraag van redacteur Pe
ter Bulthuis. Hij voegde er
aan toe dat ik mocht schrij
ven wat ik wil. Waaraan
weer werd toegevoegd dat
het stukje in verband met de
feestdagen liefst overmorgen
af moest. Een deadline is
voor een verslaggever een
normale zaak, ik moest eerst
nog bedenken waarover ik
zou schrijven. Zie hier het
resultaat.
Tijd: zes jaar geleden. Plaats:
Goor, Reggehoftheater. Daar
stond ik dan in mijn beste pak
als woordvoerder van Actie
groep Holten voor de Vaste
Kamercommissie Binnen-
landsezaken en Koninkrijkre
laties van de Tweede Kamer.
Holten met Rijssen, dat leek
ons niet zo'n goed plan. Dat
wilden we de hoogste bestuur
ders van ons land nog eens
vertellen De Tweede Kamer
leden vuurden hun vragen op
mij af: "Waarom toch?
Tja", zei ik, "Wil Holten een
rustiek plattelandsdorp blijven
dan lijkt industriestad Rijssen
mij een gevaarlijke keuze.
Voor je het weet slaat de in
dustrie en daarmee de verste
delijking toe", was één van de
argumenten. Nu, dat zagen
wij helemaal verkeert, spraken
andere insprekers, waaronder
de Holter burgemeester. "We
hennen een Kernenbeleid.
Rijssen mag helemaal geen in
dustrie vestigen in Holten!
Vraag maar aan de provincie,
er zijn dichtbij regionale ter
reinen." Bovendien, zo be
weerde op die gedenkwaardi
ge zaterdag burgemeester Van
Vooren van Rijssen: "Wij heb
ben Holten helemaal niet no
dig voor onze industrie. We
hebben het onderzocht, Rijs
sen kan nog minstens vijfen
twintig jaar vooruit!" Politiek
en provincie zeggen het mag
niet, Rijssen zegt het hóeft
niet. En nu, zes jaar later, ge
beurt het toch. Een enorm
Rijssens industrieterrein moet
er komen in ons boerenland.
Met het omzeep helpen van de
Kernenbeleid-belofte was de
strijd om het veilig stellen van
Holtens platteland in feite al
verloren. Een handige zet, nu
alleen nog praten over plaats
en kavelgrootte. Of het nu Lo
kerbroek wordt of een geleide
lijk uitbreiden van Vletgaars-
maten, het is om het even, on
ze mooie buitengebied gaat
eraan. Zoals in het verleden
ook mooie stukken van onze
Holterberg er aan zijn gegaan.
Tekstschrijver en leadzanger
Bennie Jolink van Normaal
wist het allang: "Politiek is
mie gin bliksem weert, gooi
maar veur de haaien". En de
stoere superboeren van het
Hoolterbrook? In plaats van
met het strokanon op te trek
ken naar het Schild in Rijssen
hebben ze het hoofd in de
schoot gelegd, of op het hak
blok zo u wilt. "Ie veraandert
d'r toch niks an", zullen ze wel
gedacht hebben in hun boe
renwijsheid. Zij hebben Jolink
goed begrepen.
Kijk beste mensen, voor zo'n
verhaal is nu het Holtens
Nieuwsblad, de Hooi ter
kraante. In de uiteenzetting
hier boven heb ik u een aantal
feiten opgesomd én mijn me
ning gegeven. U hoeft het na
tuurlijk niet met mij eens te
zijn, en ongetwijfeld zijn er
die een andere mening zijn
toegedaan. Maar het ging wel
ergens over. Over een indus
triedreiging in een klein
plaatsje, over de teloorgang
van het platteland, over de
waarde van beloftes van de
politiek, over de fusie van
twee verschillende gemeentes,
en natuurlijk over hoe een in
woner daar zo tegen aan kijkt.
Zo'n verhaal kan helpen een
mening te vormen of te beves
tigen over het onderwerp.
"Het stond in het Holtens
Nieuwsblad", schreef onlangs
zelfs een regionaal dagblad.
Dan moet je toch wel een bij
zondere krant zijn. Mooi dat
wij zo'n onafhankelijk week
blad hebben. Maar nu wat an
ders.
Na dit gelezen te hebben
merkten mijn huisgenoten op
dat ik ook iets móóis moest
schrijven, iets over de Holter
berg bijvoorbeeld. Nu, dat is
niet zo moeilijk: Nachtzwalu
wen. Vanuit tropisch Afrika
zijn ze onderweg. Op de heide
van het Numendal. maar ook
verderop bij de Holterheide en
bij het kolkje van Ter Horst
zijn ze straks weer te horen, de
Nachtzwaluwen. Wie eenmaal
hun ratelende lied heeft ge
hoord vergeet het zijn hele le
ven niet. En als je geluk hebt
komen de vogels even nieuws
gierig om je heen vliegen, on
hoorbaar, als een geest. Nu al
verheug ik mij erop straks
weer met vogelaar Henk Roe-
lofs er op uit te trekken en bin
nen te treden in de wondere
wereld van deze dieren op de
donkere heidevelden. Jaarlijks
tellen wij de territoria. Het
gaat goed met die nachtbra
kers, het aantal nachtzwalu
wen neemt toe. En dat is mooi.
Dat was het dan, het verhaal is
af. De deadline is gehaald, nu
eerst... Tot ziens.
