m
Meer dan f 200
per
uur
m
rs
iü
IT
ma
ma
Honderd leden
Plastic zak
Container
Goede zaken
Verhalen
I Hesbanken
Problemen
LS>
stbalve:
en en ji
nderdaj
isman
de tw^
de alai
i words
aat ova
eede b
aethoda
ie a von
a bovej
miss^
9.30 uu;
bl 3.
f b2 2
Als toerist
naar China
(Van onze correspondent Colin McGullough)
SHANGHAI. Zondagmorgen in Shanghai. Op de promenade langs
de rivier de Hwang Po, recht tegenover het oude Palace hotel (nu heet
het „Vredes hotel"), was een groep tieners bezig met de tai-chichuan,
0.00 ui <|je sierlijke Chinese gymnastiekoefening, die grote geestelijke en
fysieke concentratie vergt.
1.15 uw
9.30 uuj
Ik schaarde me onder de toeschou
wers en Weef een poosje staan kijken.
Even verderop stonden vijf of zes
oudere mensen dezelfde oefening te
doen zij het minder, intensief
*net op de achtergrond een reusach
tig aanplakbord, volgehangen met
handgeschreven Chinese karakters
«n heel goed getroffen karikaturen.
Een ervan stelde Lioe Tsjao-Tsji voor,
afgebeeld met een rode neus, terwijl
hij door een pen geprikt wordt
een heel aanschouwelijke manier om
uit te beelden hoe kapitalistisch inge
stelde personen door kritiek en ver
werping moeten worden vernietigd.
Soortgelijke borden stonden ook langs
de beroemde boulevard van Shanghai
en sommige mensen waren druk be
zig de nieuwste kritische uitlatingen
91 hun agenda's over te schrijven.
Niemand nam enige notitie van mij,
want buitenlanders zijn in Shanghai
sinds jaar en dag een gewoon ver
schijnsel; dat was zelfs tijdens de
culturele revolutie het geval.
Shanghai is een van de grootste
havensteden ter wereld. Er lopen al
tijd buitenlandse zeelieden rond. Te
genwoordig zijn ze wel gedwongen
zich behoorlijk te gedragen, want
toen de communisten in 1949 aan de
macht kwamen, werden alle bars,
dancings en bordelen gesloten.
In het Vredes Hotel, waar ik ver
bleef, waren ongeveer vijftig zeelie
den. Ik zag ze in de eetzaal, waar ze
ongewoon rustig en bedachtzaam za
ten te eten.
Gouden draken
De eetzaal in het Vredes Hotel is
een van de mooiste en interessant
ste van Azië. zo niet ter wereld. Hij
ligt op de bovenste verdieping en is
zeer luxueus ingericht, Reusachtige
rood met gouden draken kronkelen
over het plafond. Aan drie kanten
bevinden zich ramen van waaruit men
een prachtig uitzicht over de boule
vard en de Hwang Po rivier, met zijn
vele jonken die tussen de noord- en
zuidwaarts stomende schepen laveren.
Tijdens een lunch op zondag ont
moette i!k twee Canadese zakenlieden,
Pat Oever uit Toronto en Mike
Gold uit Montreal. Zij waren in
Shanghai om te onderhandelen over
de aankoop van porselein, textiel en
andere goederen. Voor Clever was het
de eerste keer dat hij in China was
maar ik kon zien dat Gold, wiens te-
liexadres volgens zijn kaartje ietwat
Donquiichotterig Goudenhand" luid
de, al vaker in China was geweest.
Op zijn tafeltje prijkte namelijk een
fcam Canadese oploskoffie. Zij brach
ten me op de hoogte van de laatste
nieuwtjes uit Canada (Colin McCul-
tough is zelf ook een Canadees) -h
de gcatogen kosten van levensonder
houd, het wel en wee van de sport
clubs en vertelden dat ze uitgeno
digd waren om Shanghai te bekijken
en dat een Duits zakenman zelfs een
communie had kunnen bezichtigen.
Deze laatste mededeling nam ik
manhaftig op, maar ik voelde me
toch een beetje verslagen. De vorige
avond was ik miet de trein vanuit
Hangchow in Shanghai aangekomen.
Ik werd opgewacht door een gids van
de Chinese reizigers service, een
grote man, gekleed in shorts en op
sandalen. Hij bracht me naar mijn ho
tel.
Men had mij een prachtige kamer
toebedeeld. Er stonden twee bedden
in, een grote korte-golf-radio, twee
schrijftafels, twee grote ladenkasten
en een rooktafel met drie fauteuils.
Tussen het meubilair was nog ge
noeg ruimte over om te kunnen
van de kamer:
Btijldansen. Prijs
f 11,70 per dag.
Geen tochten
De gids vróég me naar mijn plan
nen in Shanghai. Ik stelde een be
zoek voor aan een fabriek, school of
commune. ,Dat is onmogelijk,' zei hij.
Toen stelde ik voor naar de musea,
ilti" parken, tempels en andere historische
interessante plaatsen te gaan. Dat kon
kak— ook niet. De moeilijkheid was dat ik
op zaterdagavond in Shanghai was
aangekomen en 's zondags zijn de ge
meentelijke bureaus de gehele dag
gesloten. Er konden geen tochten
j» worden gearrangeerd zonder dat ik
J eerst een bezoek had gebracht aan
de gemeentelijke autoriteiten en hun
toestemming had gekregen.
I Ik zou pas maandag in de namid-
er' dag uit Shanghai vertrekken maar
ie. de gids verzekerde me dat er ook
maandagsmorgens niet voldoende tijd
jen: 3°" zijn om de nodige regelingen te
treffen.
Het was allemaal wel begrijpelijk,
1356 maar niettemin teleurstellend. Shang
hai was het einddoel van een zes-
- daagse reis. die me al naar drie pro-
vinciale hoofdsteden had -evoerd: Tsi
nan in de provincie Shantoeng, Nan
king in de provincie Kiangsoe en
Hangchow in de provincie Chekiang.
In elke stad hadden de gidsen van
de Chinese reizigers service ver
schillende excursies voor me uitge
stippeld.
Goed, ik was dan wel in geen van
deze drie steden op zaterdagavond
aangekomen, maar in Tsinan was
men zelfs niet van mijn komst op de
hoogte geweest.
Ik was vanuit Peking naar Nan
king vertrokken, met een klein twee-
motorig vliegtuig (reiskosten f 125,-
voor een afstand van 825 km.). Er
bevonden zich maar drie passagiers
aan boord ikzelf en twee Chinese
burgers. We zaten in een rij stoelen
die aan een zijde van het vliegtuig
was opgesteld. Aan de andere kant
waren de stoelen vervangen door
houten kisten waar een dekzeil over
heen lag.
30
tof
en Snoepgoed
g b(J De bemanning van het vliegtuig was
aangevuld met drie jongens, die ken
nelijk opgeleid werden. Het gebrui-
PEIt! kelijke in cellophaanpapier gedraaide
snoepgoed stond op een schoteltje
klaar en later kregen we een appel,
een bordje en een mies van de
S9BSH stewardess.
Nadat we ongeveer een uur hadden
gevlogen, vertelde ze dat we vanwege
de slechte weersomstandigheden de
1 nacht in Tsinan zouden moeten over-
blijven. Ik vond het geweldig.
Tsinan, een der middelgrote steden
van China, is sinds de culturele re
volutie in 19,66 begon, maar zelden
door buitenlanders bezocht. Ik vroeg
me af hoeveel ilk van de stad t,e
'an dï z'en zou krijgen.
Een hele tijd zat ik in de kleine
r Hei wachtkamer van het vliegveld in Tsi-
iarde{ ?,an te wachten. Het was er stil
was er de enige aanwezige en
ÏOr 4 j* kon een Chinees meisje een vrij
;elarif telefoongesprek horen voeren.
z? gebruikte herhaaldelijk het
woord „.Jaw- nah-Dah" (Canada) zo-
"Mïf 'k wist dat de conversatie op mij
betrekking had. Even later kwam ze
naar me toe. Ze droeg een blauwe
katoenen broek met een witte bloes
en om haar lange zwarte vlechten
zat aan de.uiteinden een lichtblauw
plastic lint. Ze was opgewekt en bij-
de-hand en had me :n een wip in een
auto gewerkt, die me naar een ho
tel bracht.
Nauwelijks was ik op mijn kamer
aangeland of er kwam al een verte
genwoordiger van de Chinese reizi
gersservice binnenstappen. Ik vroeg
hem of ik iets van de stad zou kunnen
zien..Hij zei dat hij het me zou laten
weten en vertrok met mijn paspoort.
Het was 's middags half vier. Na
een minuut of twintig kwam hij te
rug. „Als u klaar bent, moeten we
nu de stad gaan bekijken", zei hij.
„Het wordt vlug donker en er valt
heel wat te zien".
En dat was ook zo. Tsinan is een
mooie stad met talloze kanalen, die
hun water krijgen uit 72 natuurlijke
bronnen meer dan genoeg om in
de gehele waterbehoefte van Tsinan
te voorzien. Het is ook een oude stad,
er zijn voorwerpen opgegraven die
dateren van 1700 v. Chr.
Per auto reden we door de stad,
stopten om de beroemde fontein te
zien en de bron van de Zwarte Tij
ger en de Lotusbron.
In sommige bronnen waren vrou
wen bezig kleren te wassen. De bron
nen zijn omgeven door lage stenen
muurtjes zodat er vijvers worden ge
vormd. die weer met kanalen in ver
binding slaan.
We reden de stad uit naar de Gele
rivier en liepen bij zonsondergang
langs de hoge met mankracht opge
worpen dijken. Het was al donker
toen we voor het diner bij het hotel
aankwamen.
Tsinan kan natuurlijk niet mét
Shanghai vergeleken worden, maar
dat kan geen enkele stad in China.
De bevolking van Shanghai staat
erom bekend zeer individualistisch te
zijn. De Chinese communistische par
tij werd er in 1921 opgericht en de
stad is de bakermat van menig op
roer geweest. De culturele revolutie
is in Shanghai begonnen en de 19 mil
joen inwoners van de stad (de buiten
wijken meegerekend) hebben steeds
vooraan gestaan bij de nog steeds
voortdurende ideologische strijd.
Al bleek het in het weekeind dan
niet mogelijk een excursie te maken
of een gids te krijgen, je kunt na
tuurlijk wél gewoon een wandeling
gaan maken. Dat deed ik dan ook
die zondagmorgen, 's middags en 's
avonds laat. Geen enkele keer werd
me daarbij iets in de weg gelegd of
werd ik aangehouden.
Zoals in alle Chinese steden waar
Uk geweest ben is 'er' 's avonds na
tien uur bijna.verkeer meer en
de straten liggen nagenoeg verlaten;
de Chinezen staan vroeg op en gaan
vroeg naar béd.
Op maandagmorgen werd ik om zes
uur 's morgens wakker door het la
waai op straat. Grote groepen man
nen en vrouwen van verschillende
leeftijd waren aan hun ochtendgym
nastiek bezig,en draafden in looppas
de straat op en neer. Waarschijn
lijk was het kantoorpersoneel.
De mensen in Shanghai gaan goed
gekleed, misschien nog wel beter dan
in Peking en het viel me op dat veel
jonge meisjes tamelijk modieuze
leren schoenen met lage hakken droe
gen. De meeste vrouwen in Peking
dragen zwart fluwelen of ribfluwelen
slippers. Betrekkelijk veel vro
-jr De Boulevard van Shanghai:
de weg die links op de foto
langs de Whang-Po slingert. In
het midden op de voorgrond
het door gazons omgeven ge
bouwencomplex van het voor
malige Britse consulaat. Op deze
foto die in 1964 is genomen,
wappert de Engelse vlag nog bo
ven het consulaat. Inmiddels zijn
de kantoren gesloten en de
functionarissen uitgewezen.
in Shanghai droegen ook rokken. In
Peking dragen de meeste vrouwen
broeken.
Ezelwagens
Iemand dae uit Peking komt, val
len onmiddellijk twee dingen op als
hij in Shanghai is: er rijden geen
ezelwagens door de stad het in
Peking gebruikelijke transportmiddel
voor vrachtvervoer en men ziet
er lang niet zoveel soldaten.
De algehele indruk, die ik van
Shanghai kreeg was die van een wel
varende, bedrijvige en toch vredige
stad. Tsinan, Nanking en Hangchow
waren ook tegelijk rustig en woelig.
Evenals in Shanghai waren er geen
affiches aan de muren geplakt en
men zag maar weinig soldaten.
Nanking is een industriestad. De
mensen zijn er geweldig trots op de
nieuwe Nankingbrug over de rivier
de -Jangtse, terwijl Hangchow be
roemd is in China om haar schoon
heid. Het zijn beide steden met een
rijk historisch verleden en in vroe
ger tijden zijn ze allebei de hoofd
stad van China geweest, maar Hang
chow is rijker aan tempels en natuur
schoon.
In Hangchow vindt men ook de
vermaarde Fei Lai-Feng rotsreliëfs.
Langs de gehele zijde van een rots
wand zijn 280 voorstellingen uitgesne
den, die dateren uit het begin van de
14 de eeuw. Aan de voet van de rots
wand bevinden zich grotten vol met
kleine beeldjes die meer dan 900
jaar geleden door boeddhistische
monniken gesneden zijn.
Een van de mooiste gedeelten van
Hangchow een geliefd object van
Chinese schilders is het westelijke
meer. Het is niet zo groot maar
wordt door bergen omringd en op de
vier eilandjes in het meer staan
fraaie tempels en paviljoens met Lo
tusvijvers.
Aan de oever van het meer staat
het Hangchow-hotel. Het is het beste
hotel dat ik in China heb gezien. Het
is modern en doelmatig en is in de
traditionele Chinese stijl gebouwd,
met een gebogen dak. De prijs van
een ruime kamer met bad bedroeg
f 14,50. Ik moet er aan toevoegen,
dat er. voorzover ik heb kunnen zien,
maar twee Europese gasten waren:
Een Deens diplomaat en ikzeilf. Maar
Hangchow is nog maar een paar
maanden open voor de toevallige*toe-'
rist inderdaad meest diplomaten
en journalisten- die in Peking -hun-'
domicilie hebben. De beperkende be
palingen voor reizigers worden lang
zamerhand opgeheven.
Het prospectus van de Chinese in
ternationale reizigers service ver
meldt in totaal dertig reizen en wijdt
een speciaal gedeelte aan „beziens
waardigheden in de verschillende
toeristencentra.
Boven beschreven reis was reus
nummer 26: Kanton Hangchow
Shanghai Nanking Peking
Kanton, in twintig dagen. Ik kan
hem u aanbevelen.
(copyright De Stem/Globe and Mail,
Toronto.)
Koudmakers willen
het eeuwige leven
(Van. een medewerker)
NEW YORK. Sault Kent
zat zekere avond laat op zijn
gemak tv te kijken toen de tele
foon ging:
„Mijn man is zojuist gestor
ven", zei een vrouwenstem, „en
u moet hem bevriezen".
Als secretaris van de New-
yorkse vereniging van cryonici
(koudmakers) wist Kent pre
cies wat hij moest doen.
De volgende dag was Andrew
Mihok, de echtgenoot van de
vrouw die had opgebeld, stijf
bevroren bij een temperatuur
van minus 110 graden.
Een groeiend aantal Amerikanen
zoals Andrew Mihok hebben de vere
niging verzocht hen na hun dood te
bevriezen. Ze gokken op een weten
schappelijke doorbraak waardoor ze
te eniger tijd weer ontdooid en tot
leven teruggebracht kunnen worden.
Ook rekenen ze op de ontdekking
van een geneesmiddel voor de kwaal
waaraan ze stierven. Volgens woord
voerders van cryonici (koudmakers)
hebben zich sinds 1967 minstens ne
gen personen in de Ver. Staten laten
bevriezen.
De cryonici geven eerlijk toe dat
het vandaag de dag nog niet moge
lijk is om een eenmaal bevroren li
chaam tot het leven terug te bren
gen. Volgens sommige wetenschap
pelijke waarnemers is het hele idee
biologische onzin. Niet alleen ligt
doeltreffend ontdooien nog buiten het
bereik van de wetenschap maar bin
nen zeven tot tien minuten nadat de
bloedcirculatie stopt, sterven de her
senen af. Tenzij de hersenen onmid
dellijk na het intreden van de dood
zouden worden gekoeld of bevroren
bestaat de kans dat een bevroren
man als een zwakzinnige terug zou
komen.
„Als we er iets anders op wisten
zouden we het doen," zegt de 26-jari-
ge Paul Segall, vice-voorzitter van
de vereniging en bioloog aan het
technologisch instituut van New
York.
De vereniging (van koudmakers)
telt ongeveer honderd leden in New
York en een iets kleiner aantal in de
staten Michigan en Califomië. Min
stens twintig leden van de New
Yorkse vereniging hebben getekend
om bij hun dood te worden bevroren.
De vereniging zegt dat ze de oor
log tegen de dood met alle beschik
bare wetenschappelijke middelen wil
voeren en dat op het ogenblik be
vriezen de beste mogelijkheden
biedt.
Anders dan wanneer men een dood
lichaam laat bederven heeft bevrie
zen dit positieve effect dat het li
chaam intact blijft. Als" er een ma
nier bestond om een lichaam te ont
dooien zou dit niet in mindere condi
tie verkeren dan bij de dood.
Wanneer een lid van de vereniging
van cryonici sterft moet de vereni
ging snel handelen, aangezien een li
chaam begint te bederven zo gauw
het leven er uit geweken is.
Allereerst moet het bewijs van
overlijden vlug getekend worden zo
dat het uit drie fasen bestaande be
vriezingsproces kan beginnen.
Model
in Amerika
Als de wetenschapsman van de
vereniging heeft Segall doorgaans de
leiding bij de bevriezingsoperaties.
Met behulp van verscheidene assis
tenten doet hij het lichaam in een
plastic zak en doet er dan ijs bij in.
In de rouwkapel wordt het bloed
uit het lichaam gehaald en wordt de
overledene overvloedig ingespoten
met een speciale oplossing om te
voorkomen dat tijdens het bevriezen
de weefsels beschadigen. Er wordt
geen balsemvloeistof gebruikt. Dit
zou de weefsels vernielen. Vervol
gens wordt het lichaam met een
mengsel van zout en ijs bestreken
om het nog kouder te maken. De
eerste fase is nu voltooid, en de tem
peratuur van het lichaam is iets on
der het vriespunt.
Na de begrafenis wordt het li
chaam in droog ys verpakt, waar
door de temperatuur daalt tot onge
veer 110 graden onder nul. De plas
tic zak verhindert dat het droge ijs
in contact met het lichaam konit.
Zodoende wordt het weefsel niet
beschadigd. Hiermee is dan de twee
de fase voltooid.
(Van een medezcerker
NEW YORK. Dat astran
te meisje op de omslag mag
er dan uitzien als het typi
sche Amerikaanse meisje, de
Twiggy, nog steeds veel ge
vraagd.
kans is groot dat zij een
Europese is. Modellen met ja
ren ervaring zijn de laatste
tien jaar gestaag uit Parijs,
Londen, Rome en Milaan
naar New York gekomen en
een vast deel geworden van
het Amerikaanse mode-
toneel.
Wilhelmina, een Duits model
dat haar eigen agentschap heeft,
zegt dat een derde van haar mo
dellen Europees is. Het Stewart
agentschap noemt een kwart. En
bij Jerry Ford van het Ford-bu
reau is ook een kwart van de mo
dellen Europees, die voor de helft
van de inkomsten zorgen.
Wilhelmina zei van de Europese
meisjes: „Ze zijn intrigerend. Zij
komen met een totaal nieuw ge
zicht voor de Amerikaanse foto
grafie. maar toch hebben zij er
varing en kunnen interessant
werk uit Europa laten zien".
Volgens Ford is het succes van
de Europese modellen ook hier
aan toe te schrijven, dat zij har
de werkers zijn, punctueel en za
kelijk.
New York is de top van de mo
de-industrie en de plaats waar
modellen meer geld verdienen
dan elders, waar ook.
Het Duitse model Sylvia
Poorth, 21: „New York is iets
Als je daar bent geweest, kan je
niet verder. Er is niets anders".
Europese modellen met erva
ring kunnen bijna onmiddellijk 60
a 75 plm. f 225 a f 280) dollar
per uur verdienen wat gemakke
lijk uitkomt op zo'n 50 000 dollar
per jaar. Sterren zoals de Britse
meisjes Jean Shrimpton en Twig
gy krijgen 125 dollar per uur.
Een ander lukratief terrein is
de televisie-reclame, maar de
vakbonden staan niet toe dat bui
tenlandse modellen voor de tv
werken.
De ai-beidsvoorwaarden ver
schillen hier van die in Europa.
De meisjes blijven hoofdzakelijk
in een enkele stad en gaan voor
hun werk niet elke dag naar een
andere plaats. Ze worden per uur
aangenomen in plaats van per
dag.
De 25-jarige Evelyn Kuhn uit
Duitsland vindt dit prettig. Ze
komt graag 's avonds in haar ei
gen huis, terwijl zij in Europa al
tijd in hotels woont.
De 23-jarige blonde blauwogige
Maud Adams, Zweedse, die verle
den jaar op de cover van News
Week stond vindt het. geen pro
bleem om er uit tè^ien als het
typisch Amerikaanse'xneisje. Het
is heel gemakkelijk,"zegt ze, je
doet je make up af en lacht
vriendelijk.
De meisjes hebben hun angsten
en problemen zoals elk ander
-jf Jean Shrimpton, de „gar
naal", die tonnen heeft verdiend
in Amerika.
jong meisje in een vreemde stad.
Het. Zweedse model Mossche
kreeg verleden jaar heimwee en
ging terug naar haar vaderland.
Maar toen ze in Europa was,
kreeg ze weer heimwee naar New
York en keerde terug.
In de derde fase wordt het li
chaam in een grote metalen contai
ner gelegd, gevuld met vloeibare
stikstof. De container, die volgens
Segall op een reusachtige thermos
fles lijkt, word* luchtledig gemaakt
De vloeibare stikstof doet de tempe
ratuur van het lichaam dalen tot 320
■graden onder nul.
De kosten van dit uitgebreide af-
koelingssysteem bedragen ongeveer
15000 dollar, de onderhoudskosten
niet meegerekend. Volgens Kent, de
29-jarige redacteur van het vaktijd
schrift der koudmakers vinden deze
de hoge kosten geen punt. In fèite
zegt Kent openlijk dat hij er niets te
gen heeft om met dit denkbeeld geld
te verdienen.
De vereniging oppert tevens de ge
dachte om nog eens tienduizend dol
lar in een trustfonds voor de overle
denen te plaatsen. Hiermee zou de
capsule onderhouden kunnen worden,
zegt Kent en zou de overledene, een
maal tot het leven teruggebracht,
een bestaan hebben.
Als hij wordt ontdooid heeft hij
geld, zegt Segall.
Kent ziet verzekeringspolissen als
een geschikt middel voor levenson
derhoud voor iemand die is bevro
ren. De vereniging hoopt het aloude
gezegde dat je het niet met je mee
kunt nemen te weerleggen.
De huidige wetten verbieden het
nalaten van geld, aan een dode maar
iemand zou het kunnen nalaten aan
een vertrouwde vriend een vereniging
of een zaak die tot de ontdooiing de
zorg voor zijn lichaam op zich zou
nemen en hem. wanneer hij tot het
leven is teruggebracht, het geld te
ruggeven.
Samenhangend met hun positie in
de zender winstoogmerk werkende
New Yorkse vereniging van cryonici
zijn Kent. Segall e.n Curtis Hender
son, voorzitter van de vereniging,
ook nog leidende figuren van Kyros-
pan Corp. in Sayville op Long Island
in de staat New-York.
Deze jonge firma noemt zich een
service-dienst voor het ODslaan van
overledene. Geassocieerd met Kyros-
pan is Fred Horn, directeur van de
St. James rouwkapel.
Mocht het bevriezen van lijken in
gang vinden dan hebben deze man
nen hun voet alvast tussen de deur.
En dan gaan ze beslist goede zaken
doen.
De vereniging van cryonici heeft
haar wortels in de vereniging tol
verlenging van het leven die in 196-1
in Washington werd gesticht door E.
Cooper, het huidige hoofd, kort n'r
de publikatie van Robert Ettinger's
boek „De vooruitzichten op onsterfe
lijkheid."
Ettinger ontsnapte in de Koreaan
se oorlog ternauwernood aan de
dood. In zijn boek onderzoekt hij de
vorderingen die men op het gebied
van het uitschakelen van de dood to'
1964 heeft gemaakt.
Ettinger woont nu in Detroit en is
hoofd van de afdeling Michigan der
cryonici.
De eerste persoon die bevroren
werd was James H. Bedford, een 74-
jarige professor in de natuurgunde
in Los Angeles en lid van de pas ge
stichte vereniging van cryonici in
Californië, Dat was op 12 januari
1967. Sindsdien zijn er negen anderen
geweest, ofschoon één persoon na
derhand werd ontdooid omdat zijn
nabestaanden bezwaar hadden.
Kent zegt dat de vereniging op het
ogenblik nog niet over het hele land
werkzaam is maar hij hoopt wel dat
er uit op zichzelfstaande plaatselijke
afdelingen een nationale organisatie
zal groeien. De vereniging houdt elk
jaar een nationale conferentie.
Het idee om bevroren en later
weer tot het leven teruggebracht te
worden is niet nieuw. In Scots maga
zine uit 1758 staat een verhaal van
een doodgevroren man die in af
wachting van de begrafenis in een
lijkkist, werd gelegd maar tot verba
zing van iedereen plotseling tot het
leven terugkeerde.
In 1926 meldden de kranten dat
men in Zwitserland het lichaam van
een bevoren man in een klomp ijs
had gevonden. Weer tot leven ge
wekt beweerde hij dat hij de zoon
was van Roger Dodsworth, een be
roemde in 1654 gestorven antiquair.
De zoon zei dat hij in 1860 onder een
lawine was bedolven.
Ook de twintigste eeuw heeft zijn
verhalen over het bevriezen van lij
ken. Zo wordt gezegd dat John Ring-
ling North van het beroemde circus
zich bij zijn. dood liet bevriezen in de
hoop op onsterfelijkheid. Onlangs
ging in Hollywood het gerucht dat
Walt Disney op eigen verzoek bij
zijn dood bevroren werd maar zijn
broer Roy zegt dat de beroemde te
kenaar gecremeerd wenste te wor
den en dat dit ook gebeurd is.
In het Hitler-conceniratiekamp Da
chau werden gruwelijke experimen
ten uitgevoerd. Daar werden levende
mensen bevroren, geen van hen
keerde tot het leven terug.
Tegenwoordig verdiept men zich in
de uitwerking die bevriezen op le
vende weefsels heeft. Cryobiologie
wordt als een rechtmatige weten
schap beschouwd en de vereniging
voor cryobiologie telt onder haar le
den Michael Debakey. de hartchi
rurg uit Houston.
De cryobiologen zijn echter op het
ogenblik niet geïnteresseerd in het
bevriezen van hele menselijke licha
men. Wat zij onderzoeker, is de uit
werking van lage temperaturen op
organen zoals het hart en de lever.
Wanneer men eenmaal betrouwbare
methoden heeft gevonden om de ver
schillende in de mens aanwezige
weefsels te bevriezen en te ontdooien
is het potentieel om levens te kun
nen redden onbegrensd.
Mannen als Debakey hebben het
idee van vriesbanken geopperd,
waar menselijke organen voor onbe
perkte tijd goed gehouden kunnen
worden zoals een biefstuk in de ijs
kast thuis.
Maar Debakey heeft nooit voorge
steld om een geheel organisme te
bevriezen.
Intussen zeggen de cryonici dat ze
niet willen wachten tot dat de weten
schap een middel vindt om mensen
met succes te ontdooien. Ze zeggen
dat er nu, op dit ogenblik, mensen
sterven en dat daar iets aan gedaan
moet worden. Nu bevriezen, wat er
later rriQet gebeuren zisn we wel
weer zeggen ze. Ze zijn er zeker
van dat de wetenschap op een goede
dag met de oplossing komt.
Tot diegenen die de dood wenselijk
en natuurlijk vinden, zegt de vereni
ging: gaat uw gang en ga maar
dood. Maar de vereniging is van me
ning dat de meeste mensen die zeg
gen dat het eeuwige leven onnatuur
lijk is d:t uit zelfverdediging zeggen.
Omdat ze weten dat ze moeten ster
ven. compenseren ze dit door posi
tief over de dood te denken, zegt de
vereniging.
Maar als iedereen maar altjjd zou
doorleven, zou dit dan geen groot
probleem worden, gezien de lange
traditie van sterfelijkheid die de
mensheid achter zich heeft? In filo
sofisch en religieus opzicht is deze
vraag oeverloos.
En dan is er ook nog de overbevol
king. Segall zegt dat hij zonder moei
te de juiste filosofische en religieuze
formule voor het idee van de onster
felijkheid zou kunnen vinden omdat
hij er rotsvast van overtuigd is dat
de dood niets anders is als een ziek
te. Overbevolking zou volgens hem
„aan de bron" voorkomen kunnen
worden door geboortebeperking „Bo
vendien hebben we het hele univer
sum om in te leven" zegt hü.
