Het
van de
ijstijden
GEORGE GERSHWIN
mysterie
DE KAT HEEFT
KARAKTER
OPEN DEUR-WERK
Jeugd genoot van schoolreis der ol Kolkschool
A
7atprHa£ 26 augustus 1967
TTO.LTFNS NIEUWSBLAD
TUSSEN JAZZ EN KLASSIEK
DE SNORHAREN, DE STAART EN HET ZIEN IN HET DONKER
Dertig jaar geleden, in juli 1937, over
leed een der veelzijdigste componisten
van deze eeuw. Hij schreef niet alleen
ontelbare populaire, nog vaag gespeelde
en gezongen melodieën, maar wist ook
het verband te leggen tussen symfoni
sche muziek en jazz. Het meest beken
de voorbeeld daarvan is wel zijn eerste
grote werk, de „Rhapsody in blue", dat
nu nog bijna dagelijks op het repertoire
van de symfonieorkesten voortkomt.
HIJ BEGON MET MUSICALS
George Gershwin werd op 26 septem
ber 1898 in Broocklyn (het Nieuwneder-
landse Breukelen bij Nieuw-Amsterdam)
geboren. Als 13-jarige jongen kreeg hij
pas zijn eerste pianolessen, maar hij
blijkt zo snel van muzikaal begrip en zo
muzikaal te zijn, dat hij drie jaar later
al een muzikale boterham kan verdie
nen bij de muziekuitgeverij van J. H.
Remick Co.
Daar begint hij al spoedig zelf „songs"
te schrijven waarmee hij aardige succes
ses boekt. In die tijd ontstaan „Good
Morning", „You were so beautiful" en
vooral „Swanee" welk liedje geweldige
bekendheid heeft gekregen.
Zijn succes brengt hem er toe musical
comedies te gaan schrijven die toender-
tijd al bijzonder gewild waren in Ameri
ka. Zo ontstaan „Lady be good", „Tip
Toes", „Oh Kay" en „Funny Face" in
de periode tussen 1922 en 1927. Ook legt
hij zich toe op het componeren van mu
ziek voor geluidsfilms.
Rhapsody in blue
Natuurlijk vindt hij deze successen
bijzonder prettig maar bevredigen doen
ze hem niet. George wil het hogerop
zoeken, bij de meer serieuze muziek. Op
verzoek van Paul Whiteman, de bekende
orkestleider, schrijft hij een werk dat
zowel invloeden van jazz als van sym-
foniemuziek, de zogenamde symfonische
jazz.
Het verwonderlijke is, dat Gershwin
dit werk in 14 dagen tijd heeft moeten
neerschrijven. Hij werd er toe gedwon
gen door Whiteman, die dit nummer al
in zijn programma opnam en er mee
adverteerde, voor de componist wist wat
er van hem verlangd werd. Hij las de
advertentie in een ochtendblad, werd
witheet van woede en belde de dirigent
op om hem de waarheid te vertellen.
Maar onder de druk van diens overre
dingskracht zwichtte hij tenslotte en
ging het proberen.
„Kom George, je weet best dat jij het
kunt", zei Whiteman. En hij heeft gelijk
gekregen. Het experiment, slaagde.
Op 12 februari 1924 wordt in de be
kende Aeolian Hall in New-York de nu
zo vermaarde Rhapsody in blue uitge
voerd, waarbij de pianopartij door
Gershwin zelf wordt gespeeld. Het zal
een van zijn meest bekende werken op
het wereldreprtoire worden. Overigens
was de orkestratie niet van zijn hand
maar van Ferde Grofé. In de haast heeft
George Gershwin het niet zo erg nauw
genomen met het lenen van motieven
van andere componisten. Het eerste
thema van het. eerste deel van de Rhap
sody is geleend van de inzet van Beet-
hovens 4de pianoconcert. Latere werken
verraden invloeden van Tsjaikowski en
Rachmaninow.
Ondertussen is zijn reputatie wel ge-
Eindelijk was het dan zover. Vrijdag
18 aug. stapten de leerlingen van de o.l.
Kolschool in twee bussen van de O.A.D.
om op reis te gaan. Deze late schoolreis
had voor de vakantie plaats moeten vin
den, maar werd' door omstandigheden
uitgesteld.
Het hele gezelschap onder leiding van
het personeel en oudercommissieleden
vertrok om half negen richting Harder
wijk. In dit oude stadje aangekomen kon
men direct overstappen op de rondvaart
boot om tot „leringh ende vermaeck" de
reis op het water voort te zetten. Voor de
kust van Harderwijk wordt hard gewerkt
aan de nieuwe dijk van de Flevo polder
en dit waterwerk in uitvoering had de
volle aandacht. Na deze boottocht was
het tijd om te eten in het paviljoen van
de speeltuin.
Na de maaltijd trakteerden de „Flip
pers" de kinderen op een toetje in de
vorm van geweldige sprongen naar bal
len cn visjes. Deze demonstratie van de
dolfijnen viel zeer in de smaak bij de
jeugd. Het was daarna tijd voor de speel-
(Men verzocht om plaatsing
van het volgende)
De Open Deur-groep, die sedert enkele
jaren in Holten, werkt, blijkt ook in de
zomertijd niet stil te hebben gezeten.
In de eerste plaats vernemen wij, dat
het Open Deur-wérk voortaan niet meer
een zaak is van de Hervormde gemeente
alleen, omdat de Geref. kerkeraad beslo
ten heeft hieraan officieel te gaan deel
nemen. Deze plaatselijke interkerkelijke
samenwerking is mede een gevolg van de
landelijke Hervormd-Gereformeerde sa
menwerking. Vanaf 1 januari j.l. werken
aan het blad „DE OPEN DEUR" ook Ge
reformeerde schrijvers mee. Omdat deze
redactieleden eerst een eigen (Geref.)
evangelisatieblad „ONDERWEG" uitga
ven, is sedert de samenwerking met de
redactie van ,DE OPEN DEUR", besloten
dit blad op te nemen in „DE OPEN
DEUR". Vandaar de nieuwe naam „DE
OPEN DEUR/ONDERWEG".
Als ouderling voor het Open Deur-werk
is door de Geref. kerkeraad aangewezen
de heer R. Reinink. Voor de Hervormde
gemeente is dat, zo men weet ouderling
B. J. Meijer.
vestigd en wil hij voortaan ook de or
kestratie van zijn werken zelf doen.
Daartoe neemt hij les bij Rubin Gold-
mark. Na een reis naar Parijs schrijft
hij voor de New-York Symphonic Soc.
het eveneens bekende werk „An Ameri
can in Paris" in 1928, Er volgt nog een
„Second Rhapsody" in 1931 en dan be
gint hij aan zijn grootste en bekendste
werk: de opera „Porgy and Bess".
Porgy and Bess
Deze opera, geschreven naar de ro
man van Du Bose Heyward, heeft we
reldvermaardheid gekregen. Liederen als
„Bess, you are my womannow" en „Sum
mertime" zijn door vele groten in de
muziek op het repertoire genomen.
Gershwin leest het boek over de in
valide negerbedelaar en ziet in 1931 op
Broadway het prachtige toneelstuk, dat
de schrijver met zijn vrouw Dorothy
naar zijn eigen roman had gemaakt. Het
onderwerp en de uitbeelding snijden
hem door zijn ziel. Plotseling beseft hij,
dat hier een onschatbare hoeveelheid
materiaal ligt opgetast voor een gewel
dig muzikaal werk.
Het heeft nog enkele jaren geduurd,
voor hij zijn eerste ideeën verder had
uitgewerkt en zijn plannen voldoende
waren gerijpt, maar in de herfst van
1933 begint hij aan de schepping van
deze eerste Amerikaanse opera van al
lure. Hij heeft daarvoor vele godsdienst
oefeningen en begrafenissen van de ne
gers in Charlestond bijgewoond om de
juiste impulsen voor de vele liederen en
het levensritme van de zuidelijke negers
aan te voelen.
Zo krijgt hij de inspiratie voor de
stormscène tijdens een meeting en ont
dekt hij het vreemde ritme van de Gul-
lah-negers op en wat afgelegen eiland.
Met zijn broer
Zijn broer Ira. die vrijwel onbekend
is gebleven, heeft een groot aandeel in
Iedereen heeft wel eens gehoord van
de ijstijden. Geologen hebben de sporen
er van gevonden. De „kei" in Amers
foort, de „kei" in Hilversum, door de erf-
gooier Flores Vos er met veel moeite en
krachtsinspanning heengesjouwd, nadat
hij 'm op de Gooise heide had opgedol
ven, zijn er een paar bewijzen voor. Zij
betekenen dat grote, gletsjers uit de
poolstreken eenmaal ver naa: de gema
tigde gebieden zijn afgezakt; en daar
hun sporen hebben achtergelaten. Er
zijn gedurende het laatste miljoen jaren
van het bestaan van de aarde, vier van
die koude perioden geweest, die ieder
zo'n vijftigduizend jaar duurden. De
laatste ijstijd eindigde een tienduizend
jaar geleden.
De vraag is: wanneer komt de vol
gende en: kómt er een volgende?
Niemand kan 't zeggen.
EEN MERKWAARDIGE KACHEL
Maar wat veroorzaakt eén ijstijd? Na-
tuin en de Kolschool jeugd schommelde,
wipte en draaide totdat er door de ge
luidsinstallatie werd omgeroepen: „De
leerlingen van de o.l. Kolschool moeten
zich naar de bussen begeven."
Na een korte rit werd het Piashuis in
Nunspeet met een bezoek vereerd. Met
een frisse dronk vooraf nam het gezel
schap plaats in de roeiboten en na enige
misslagen lukte het velen vooruit te ko
men. Met de wind in de rug was het
heerlijk roeien, maar de weg terug is
voor enkelen een lijdensweg geworden.
De dames van de oudercommissieleden
kunnen er van navertellen. Op de terug
weg werd in Epe nog even gestopt voor
een ijsje.
Om plm. 6 uur konden de ouders hun
voldane, maar vermoeide spruiten weer
mee naar huis nemen.
In de loop van deze zomer is de Open
Deur-groep met het blad „DE OPEN
DEUR/ONDERWEG" aan het werk ge
gaan iri de buitenwijken. Velen bleken
bereid dit interessante evangelisatieblad,
met een aparte Jeugdpagina, te willen le
zen. Momenteel is men bezig op de Bor-
keld. Daarna volgen nog Look, Lichten
berg en nog wat adressen in de naaste
omgeving van het dorp. Indien gezinnen
(ook reeds bezochte gezinnen) het blad
willen lezen, kunnen zij dit opgeven bij
één der predikanten, de genoemde Open
Deur-ouderlingen of één van de leden der
Open Deur-groep. Men ontvangt het blad
tegen een vrije bijdrage.
Voor het komende winterseizoen heeft
de Open Deur-groep weer een 5-tal sa
menkomsten gepland, w.o. weer een
Kerstnacht-samenkomst.
De eerste van deze 5 bijeenkomsten zal
a.s. zondagavond (27 aug.) worden gehou
den in de Ned. Hei-vormde Kerk. Spreker
is de Eerw. heer A. Schellevis, Past. Me
dewerker van de Ned. Herv. gemeente al
hier. Hij spreekt over het onderwerp:
„WAAROM MOET DE KERK DE DOMI
NEES HEBBEN?" Er is medewerking van
het Chr. Dubbelmannenkwartet uit Beek
bergen.
Aangezien al vaker gebleken is, dat er
behoefte bestaat om na afloop vragen te
kunnen stellen, wil de Open Deur-groep,
bij wijze van proef, daar zondagavond a.s.
gelegenheid voor geven. Zodra de samen
komst is afgelopen, wordt ieder, die dat
de totstandkoming gehad. Vele liederen
zoals „It ain't necessarily so", „There is
a boat that's laevin", soon for New-
York", maar ook „Bess, you is my wo
man now", „I loves you, Porgy" en „Oh,
I can't sit down" zijn vrijwel geheel van
Ira's hand.
Bij de eerste uitvoering zijn alle critici
het er unaniem over eens. dat de beide
broers geschiedenis hebben gemaakt in
de toneelwereld. Zelfs de meest fervente
joden- en negerhaters moeten erkennen,
dat hier een meesterhand een overwel
digend muziekdrama heeft geschapen.
Tussen 1952 en 1956 viert een Ameri
kaans operagezelschap met louter ne
gerartiesten in heel Europa ongekende
triomfen. De Italiaanse kranten verkla
ren het tot een meesterwerk van het
lyrische toneel en zelfs de Izwestia moet
na de opvoering in Leningrad toegeven,
dat „onze Amerikaanse gasten hebben
laten zien, dat oorspronkelijke kunst
voor de volkeren van alle landen be
grijpelijk is."
Tumor
Gershwin krijgt, voor zijn opera in
1935 de „Bispham-medaille". Later wordt
hij zelfs erelia van de Academie Sta.
Cecilia te Rome. Zijn opera wordt be
schouwd als zijn beste werk, daarna
komt zijn pianoconcert in F uit 1925,
dat ook melodisch wel verraadt dat er
geleend is bij andere componisten, maar
waarin vooral in het langzame deel zijn
kwaliteiten als componist beslist naar
voren komen.
In zijn laatste levensjaren heeft hij
zich vaak als een onbetamelijk en on
verdraaglijk mens doen kennen. Eigen
schappen die meer kunstenaars aan
kleven indien zij successen boeken. Zijn
hoge inkomen verleidde hem bovendien
tot dwaze uitspattingen. Zijn werk raak
te in het gedrang.
Er mocht van de man die de symfo
nische muziek en de jazz verbond, nog
wel meer verwacht worden, maar een
mislukte operatie aan een hersentumor
maakt voortijdig een eind aan het leven
van .George Gershwin, waardoor de
mensheid ongetwijfeld nog veel goede
muziek werd onthouden.
tuurlijk een zodanige klimaatsverande
ring kouder worden waarbij de
noordpoolkap zich ver naar het zuiden
gaat uitstrekken. Maar wat verwekt die
klimaatsverandering; en wat maakt, dat
het tenslotte weer warmer wordt? De
voor de hand liggende verklaring zou
zijn: de zonnewarmte laat ons in de
steek. Er gebeurt iets op de zon, dat
maakt dat wij een jaar of vijftigduizend
in de kou moeten zitten.
Maar die verklaring gaat niet op. As
tronomen zijn het er over eens, dat zelfs
een geringe verandering in de warmte-
huishouding van de zon, ons geen ijs
tijd zou bezorgen. Die zou ons regelrecht
naar een ramp voeren, die ons bestaan
bedreigde. De zon is een merkwaardig
stabiel brandende kachel; en zij fe de
schuldige niet. Zij bestaat al duizenden
miljoenen jaren; en al die tijd heeft zij
als een betrouwbare „oliestook" gewerkt.
Het merkwaardige is, dat in al die dui
zenden miljoenen jaren geen ijstijden
op aarde zijn veroorzaakt, buiten juist
dat laatste miljoen.
Plotseling!
Een andere merkwaardigheid is het
plotseling ophouden van zo'n ijstijd.
Plotseling is voor onze begrippen nu ook
weer niet het juiste woord; maar wan
neer een ijstijd zestigduizend jaar duurt
en hij is dan in drieduizend jaar volle
dig opgeruimd, mag men het verdwij
nen er van toch wel snel noemen.
Hoe is het mogelijk dat een koude-pe-
riode zo gauw plaats maakt voor een
warme? Vooral als de zon moet worden
vrijgesproken. De geologen hebben zich
het hoofd gebróken over een antwoord;
en zij hebben vragend gekeken naar de
astronomen.
Niet alleen om van hun lippen een
antwoord te lezen op de vraag van het
snelle verdijnen van het ijs, doch ook om
een verklaring te horen van het optre
den van ijstijden, zonder meer. De
nieuwste theorie daarover is de „broei-
kas"-theorie.
De aardse dampkring vervult de func
tie van het glas van een kas. Het ver
oorlooft het zonlicht om vrij naar binnen
te komen en de planten in zo'n kas
hebben er haar plezier aan; evenals wij
mensen der aarde op onze bol. Het over
schot aan verwerkbare warmte wordt
echter teruggegeven in de vorm van in-
fra-rode stralen, die niet door het glas
(of door de dampkring) naar buiten
kunnen ontsnappen. Dit is maar geluk
kig, want zonder dit éénrichtingsver
keer, zou de aarde in een onafgebroken
ijstijd moeten leven.
Het optreden van een ijstijd zou dus
kunnen worden geweten aan een defect
in de dampkring, waardoor er, om de
een of andere reden „tegenliggers" op
wenst, in „IRENE" verwacht om, onder
het genot van een kopje koffie, nog even
te kunnen napraten.
De bijeenkomst vangt aan om 19.15 u.
Ongeveer 10 minuten voor die tijd begint
het gemeenschappelijk zingen. De Open
Deur-groep hoopt, dat velen, die geen
kerkdiensten bezoeken, haar bijeenkom
sten zullen willen meemaken. Uiteraard
is iedereen (dus ook trouwe kerkgangers)
hartelijk welkom. Behalve de gereserveer
de plaatsen voor de Open Deur-groep en
het dubbelmannenkwartet, zijn alle plaat
sen vrij. Aan de uitgang zal een collecte
worden gehouden voor het Open Deur-
werk.
l
Ons land telt nu twee miljoen katten.
Dit respectabele cijfer wijst er op, dat
twee derde van het aantal Nederlandse
gezinnen tenminste één poes in huis
heeft. En toch leven velen met dit huis
dier samen onder één dak zonder het
goed te begrijpen.
Poes wil zelfstandig zijn
In tegenstelling tot de hond, is de kat
een buitengewoon zelfstandig wezen. Zij
is wat men noemt een individualist, en
zal steeds dat doen, waar zij zelf zin in
"heeft. Het is daardoor buitengewoon
moeilijk, de kat te benaderen. Over het
algemeen krijgt men de indruk, dat de
kat zich niets van de mens aantrekt,
maar dit is toch niet juist. Het is alleen
erg moeilijk, de kat voor zich te winnen
en men moet daar meestal meer voor
doen, dan men ogenschijnlijk zou ver
wachten.
Wenst de liefhebber een goede om
gang met zijn kat, dan moet hij zich
op het standpunt stellen, dat hier 2 ge
lijkwaardige individuen tegenover el
kaar staan. Geen meester en geen
knecht.
Dit is iets, dat voor de mens meestal
niet meevalt en het gevolg is, dat er
maar weinig mensen zijn, die werkelijk
de weg voor éénrichtingsverkeer ver
schijnen.
Pijpestelen!
Een ernstig defect, in de dampkring
zou kunnen zijn: een tekort aan water
damp. Regent het pijpestelen, dan is het
duidelijk, dat de voorraad waterdamp
in de atmosfeer vermindert. Maar de
verdampende wateren van de oceanen
vullen het tekort weldra weer aan; en
het evenwicht is weer hersteld.
Veel regen, zowel als een verminderde
verdamping kunnen' dus de waterdamp
balans in de atmosfeer verstoren. En de
kou krijgt haar kans! Verminderde ver
damping kunnen we gerust uitschakelen
als oorzaak, want dan zou er iets mis
moeten zijn met de zonnestraling; en
we hebben gezien, dat de zon onschuldig
moest worden verklaard.
Dus: excessieve regenval! Wat ver
oorzaakt overvloedige regen?
Waterdamp in de hogere luchtlagen,
waar zij zeer overvloedig is, condenseert
niet gemakkelijk tot kleine druppeltjes.
Daar is een hulpmiddel voor nodig. Een
van die hulpmiddeltjes is het meteoor-
stof, dat uit de wereldruimte op de aarde
afstuift. Is het een korreltje ter grootte
van een erwt, dan dringt het verder in
onze amosfeer door en we zien een „val
lende ster". Maar rond de kleine me
teoorstofjes klit de waterdamp graag
opeen en valt dan tenslotte als een wa
terdruppel omlaag.
Is er nu een overmaat van meteoor-
stof in een bepaalde periode, dan wordt
de waterstofbalans verstoord; en het
„broeikas"-effect treedt op in die zin,
dat cr niet genoeg warmte in de atmos
feer (aardse kas) wordt vastgehouden
omdat de „glazen van het dak" (de wa-
terdamplaag) gebroken zijn. Het wordt
dus steeds kouder en een ijstijd begint.
Tussen 12 en 13 januari
Een bekende Engelse meteoroloog
heeft de regenval van de laatste 50 jaar
geanaliseerd. Hij is tot de merkwaardige
ontdekking gekomen, dat er op bepaalde
dagen van het jaar een overvloedige
neerslag wordt waargenomen. Met name
tussen 12 en 13 januari. Hij schrijft dit
toe aan buitengewone hoeveelheden me-
teoorstof afkomstig van „ontplofte" ko
meten. Dat stof ontmoet op die dagen
de aarde in haar baan.
Kometen zijn zwermen ijsstofjes. Zij
vormen geen solied lichaam, doch ge
lijken meer op een zwerm vogels. Als de
aarde lange tijd door kometenstof reist,
stijgt de kans op een ijstijd! De kometen
zijn dus de boosdoeners. Eeuwen lang
zijn de kometen beschouwd als de bren
gers van onheil. Moderne tijden hebben
deze opvatting teruggebracht tot bijge
loof. Nu echter krijgen zij hun oude,
slechte, naam weer terug.
Het is een merkwaardig feit, dat de
kometen in zulk een tempo „ontploffen",
dat, wanneer zij even oud waren als de
zon of de aarde, er al lang geen exem
plaar meer van over zou zijn. Alles wijst
er op, dat kometen niet ouder zijn dan
een miljoen jaar. Hetgeen juist de tijd
is waarin ijstijden optreden. Er is dus
verband tussen het bestaan van kome
ten en het optreden van die vreselijke
lange winterperioden. Maar hoe ligt dat
verband? Dat moet nog worden nage
speurd.
Niet alle resten van vroegere ijstijden
kunnen op deze wijze worden verklaard.
Het feit dat de noordpool vroeger een
tropisch gebied is geweest, kan met de
„broeikas'-theorie niet worden aanne
melijk gemaakt. Maar daar zijn weer
andere verklaringen voor.
een kat voor zich weten te winnen. Het
is daarom nuttig iets meer van de kat te
weten en dit huisdier te leren kennen.
Horen, zien en tasten
De zintuigen bij een kat zijn buitenge
woon sterk ontwikkeld. Zij hoort zeer
goed en ook her zien en de reuk zijn
voortreffelijk. Zij kan bijvoorbeeld ge
luiden van elkaar onderscheiden, die
voor de mens volkomen gelijk zijn.
Wat het zien betreft, moeten wij eerst
een fabeltje uit de wereld helpen. Men
beweert wel eens, dat een kat in het
donker kan zien, maar dit is een perti
nente onwaarheid. In volslagen duister
kan ook een kat niets waarnemen. In
schemer, wanneer er slechts iets licht is,
staan de zaken echter anders. Dan kan
de kat prima zien, in tegenstelling tot
de mens.
De oorzaak hiervan is gelegen in het
feit, dat de ogen van een kat gevoelig
zijn voor ultra-violette s'ralen en door
dat de pupil zich geweldig kan vergro
ten, zodat al het beschikbare licht kan
binnentreden.
Proefnemingen hebben uitgewezen, dat
de kat echter kleurenblind is. Wat zij
ziet is in nuances van grijs-zwart. Een
tweede hulpmiddel om de weg in het
donker te vinden, is voor de kat haar
snor.
Ieder weet, dat de kat op de boven
lip lange, harde, grote haren heeft. Deze
snor doet dient als tastorgaan. Wanneer
de kat in het donker voorzichtig voort
gaat, parasiteert zij voor een groot deel
op deze snor. De fijnste trillingen wor
den er mee opgevangen en de kat weet
dadelijk, wat dit betekent. Hoe gevoelig
deze organen zijn, blijkt, wanneer wij bij
een slapende kat voorzichtig even een
puntje van een snorhaar aanraken, het
dier zal dan dadelijk wakker worden,
hetgeen bij een andere aanraking er
gens op het lichaam, niet het geval zal
zijn.
De barometer
De staart van de kat is een aardige
barometer om te zien, hoe het met haar
humeur gesteld is. Is zij in een goed hu
meur, of heeft het dier bepaalde ver
langens, dan zal de staart langzaam en
soepel zwaaien. Verkeert het dier in op
winding, dan zal slechts het puntje van
de staart met korte rukjes heen en weer
gaan, terwijl de rest van de staart in
lust is.
Is een kat kwaad, dan zwiept de staart
heen en weer met korte krachtige sla
gen. Wanneer bij kleine jonge katjes het
staartje trillend rechtop staat, betekent
dit, dat er nood is.
In verband met het feit, dat de kat
een individueel jager is, zal zij altijd
rustig en bedachtzaam eten. Bij dieren,
die in samenwerking jagen, is dit anders,
die zullen schrokkerig eten, want wan
neer de troep de buit verslindt, moet
ieder zorgen zoveel mogelijk voedsel
naar binnen te krijgen. Bij de kat is dit
anders, die neemt er de tijd voor.
Hoe komt ze op haar pootjes?
De kat is een geweldige acrobaat. Zij
kan klimmen, springer en op een
uiterst smal randje lopen en buitenge
woon snel reageren als geen ander. Toch
kan het voorkomen, dat een kat valt en
dan is het helemaal niet zeker, dat
zij op haar pootjes terecht komt.
Over het algemeen heeft de mening
post gevat, dat een kat altijd op de
pootjes terecht komt en zich dan nooit
zou bezeren. Dit is natuurlijk 'n fabeltje.
Ongetwijfeld heeft de kat in zijn staart
een prachtig hulpmiddel om, als het
enigszins mogelijk is, met de poten naar
beneden op de grond te belanden, maar
dit is toch niet altijd het geval. Wanneer
de kat valt, zal zij dadelijk haar staart
loodrecht in de lucht steken en alle ha
ren opzetten. Hierdoor doet de staart
dienst als balanceerstok en als een soort
parachute, al heeft deze laatste weinig
waarde. In zeer veel gevallen zal de kat
dus wel op de poten terecht komen,
maar of het dier zich zal bezeren, is een
kwestie, die afhankelijk is van de hoogte,
waarvan het valt en de bodem waarop
het terecht komt.
De poten van de kat zijn buitengewoon
elastisch en zullen een groot deel van de
schok opvangen. Is de val van een grote
hoogte, dan zullen de poten het niet
kunnen houden en het is daarom wel
meer voorgekomen, dat de kat ernstige
kneuzingen opliep door een val.
Wanneer men zo het één en ander van
de kat weet over haar lichamelijke
eigenschappen, die ten nauwste samen
hangen met haar karakter, dan kan men
het dier aanmerkelijk beter begrijpen.
Tracht daarom nooit een kat te haasten
en helemaal niet haar uw wil op te leg
gen. Bij het omgaan met katten wordt
een grote dosis tact vereist. Liefde en
vriendelijkheid zullen hierbij de beste
hulpmiddelen zijn.
Haar trouw geeft een kat niet zo snel
als een hond, maar heeft men het dier
eenmaal gewonnen, hetgeen heus wel
mogelijk is, dan is een kat zeker zo aan
hankelijk en trouw, al is dit niet zo be
kend.
