Hoge productie stimuleert hoge
consumptie!
Liever schrijver dan advocaat
7 procent der aardbewoners verbruiken meer
dan de helft van wat Moeder Aarde geeft.
SAN FRANCISCO
het
met
Amerika nog altijd „land van grote mogelijkheden".
Al heeft een Amerikaan honderdduizend dollar op de bank
staan, toch haalt hij het niet in zijn hoofd een nieuwe auto contant
te betalen. Hij geeft een klein bedrag „cash" en de rest volgt door
afbetaling. Deed hij dat niet en zou hij dus inééns voldoen, dan
zou men aan zijn credietwaardigheid gaan twijfelen! Voor ons,
Nederlanders, is dit onbegrijpelijk. Die afbetalingswoede in de
States doet dan ook bij de „degelijke" Europeaan de verdenking
rijzen, dat de economie er sterk „opgeblazen" is. Al te gemakkelijk
veronderstellen wij, dat de omvang van het crediet groter is dan
die van de besparingen. Maar daarin vergissen wij ons juist. Want
een zwakke stoot zou dan voldoende zijn om de pyramide te laten
instorten. Welnu, aan de innerlijke degelijkheid van het Ameri
kaanse credietsysteem behoeft, na de ervaring van de laatste tijd,
niet getwijfeld te worden: de Verenigde Staten zijn hun economische
inzinking alweer te boven. De „depressie" was slechts een „regressie",
een kleine teruggang, die opgevangen werd door de veerkracht van
de banksaldi.
In de Verenigde Staten is het „afbe
talen" kennelijk niet ongezond. Natuur
lij wil dat niet zeggen, aat iedere Ame
rikaan die op afbetaling koopt, best con
tant had kunnen betalen. Ook ginds zijn
misbruiken. Maar üe hoge ionen en de
nog steeds toenemende welvaart voor
komen een ontwikkeling, die in Europa
tot een catastrophe zou leiden. Het peil
in de Ver. ötaten is verbazingwekkend
hoog: de löU miiiio«i Amerikanen, die
siecms 7 pet. van de wereldbevolking
uitmaken,
consumeren meer dan de helft
van de goederenproductie der
gehele aarde.
En toch maken zij lang niet alles op
wat zy verdienen; in de laatste veer
tienjaar, dus sinas 194U, werd m de Ver.
btaien gespaard voor een bedrag van
ürienonaerd milliard dollar! Vol trots
san men aan ook een Amerikaans eco
noom van naam horen verklaren, dat 't
veel gesmade „kapitalisme" in Amerika
anang vervangen is door economische
democratie, want, via zijn spaargelden
is in feite de kleine man bezitter van
ue grote ondernemingen.
Vveike vooruitzien ten zijn er overi
gens voor de Amerikaanse economie?
üaat het verder omhoog of zal er bin
nen afzienbare tijd 'n eindpunt komen?
Het is moeilijk hierop een antwoord te
n, maar wel is een ding zeker:
Amerika is begonnen aan de „second
inaustrial revolution",
de tweede industriële omwenteling.
De eerste was de mechanisering na
het tijdperk van uitsluitende handen
arbeid; aeze tweede hes Laat uit een nog
verder gaande modernisering van het
proauctie-apparaat. Wat die modernise
ring dan zal inhouden? Wel, uit alge
mene toepassing van electronische pro
ductie en gebruik van de atoomkracht.
Het rechtstreekse gevolg is beperking
van de menselijke arbeid, zodat men in
de naaste toekomst grote fabrieken door
siecnts een kiem aantal mensen zal kun
nen bedienen.
De vraag ligt voor de hand, of dat een
toestand zal zijn, die men met vreugde
kan tegemoetzien.Zal er geen mas
sale werkloosheid ontstaan? Mag men
de Amerikanen, die zich met de gevol
gen van deze ontwikkeling hebben be
ng gehouden, geloven, dan is de vrees
daarvoor ongegrond. Want, voorspellen
hj, die tweede industriële revolutie zal
m sterke mate
de vrije tijd van de arbeiders
vergroten,
hetgeen zal leiden tot grote behoefte aan
nieuwe producten. Door deze cirkelgang
blijft het productie-apparaat op gang,
sterker nog: men zal tot uitbreiding
moeten overgaan. Gevaar voor werkloos
heid behoeft dan ook niet gevreesd te
worden; in het ergste geval emge moei
lijkheden tengevolge van het overscha
kelen van werknemers van het ene be
drijf naar het andere of van de oude
op een nieuwe. Deze redenering
klinkt nogal aannemelijk (onwillekeu
rig denkt men aan de vrees van de
toenmalige handarbeiders bij de invoe-
van de eerste machines!), maar pas
in de practijk zal blijken of de theorie
klopt.
Intussen heeft de tweede industriële
revolutie reeds zover om zich heen ge
in, dat er veelvuldig gebruik wordt
gemaakt van nieuwe materialen en van
nieuwe instrumenten. En dit leidt in het
Amerikaanse bedrijfsleven nu al tot 'n
sterke vraag naar technische deskundi-
i, die zich willen specialiseren op de
topas ontdekte terreinen. Geen duide-
bewijs voor de snelle groei van al
bat nieuwe dan het veelzeggende cijfer,
een vooraanstaand Amerikaans
^btenaar meedeelde: er zijn over en
kele jaren in de Ver. Staten drie- tot
'normaal zoveel technici (vooral hogere)
nodig dan de (hoge) scholen op 't ogen
blik afleveren! De techniek biedt dus in
Amerika enorme perspectieven.
Dat dit van verstrekkende invloed zal
op de industriële productie in de
komende jaren, ligt voor de hand. Zij zal
er niet weinig toe bijdragen het cijfer
vaa de totale productie nog te vergro-
kn. Wat die totale productie aangaat
(waaronder dus ook de niet-industriële,
bijv. de agrarische, is begrepen), deze is
in veertien jaar naar geldswaarde ver
viervoudigd. In 1939 beliep zij 91 mil
liard dollar, in 194Ü was zij gestegen tot
211 milliard en in 1953 zelfs tot 367 mil
liard. Vanzelfsprekend dient men er wel
rekening mee te houden, dat de dollar
van 1953 niet dezelfde waarde meer had
als die van voor de oorlog. De dollar
waarde van thans beloopt namelijk 58
procent van die van 1935. Maar ook als
men deze correctie aanbrengt, spreken
bovenstaande cijfers duidelijke taal.
Men weet, dat er zich in het laatste
kwartaal van 1953 enige wolkjes aan
de economische hemel begonnen te ver
tonen. Het aantal werklozen steeg meer
dan verwacht was, de omzetten daalden
en de orderportefeuilles waren wat dun
ner. Die inzinking is Amerika, naar het
zich laat aanzien, intussen wel weer te
boven. Niettemin geloven ook de opti
misten in Amerika, dat het met de pro
ductiecurve niet steeds maar omhoog
kan gaan. „We komen op een plateau,
dat mogelijk iets lager zal liggen dan
de cijfers van 1953", aldus gaf een eco
nomisch deskundige zijn nuchter oordeel.
Overigens betekent dit weer niet, dat de
productie daar voorlopig op zal blijven
staan. Juist de bovengenoemde industri
ële revolutie maakt het aannemelijk dat
de stijging van dat plateau opwaarts,
binnen afzienbare tijd zal beginnen, tot
dat een nieuw plateau zal zijn bereikt.
Voor lieden met fantasie en durf.
Er zijn thans 4.2 millioen ondernemin
gen in de V.S., leert de statistiek. Dage-
iijks komen er 980 ondernemingen bij,
maar er verdwijnen er, eveneens per
dag, 817. Er is dus een overschot en in
1953 nam het aantal ondernemingen dan
ook met dertigduizend toe. Dat is een
kloek cijfer, dat niet alleen wijst op de
grote ondernemingslust in de Ver. Sta
ten, maar ook op de mogelijkheden, die
nog lang niet zijn uitgeput. De regering
doet het hare om de fantasie te prikke
len, zij geeft n.l. per jaar een milliard
dollar uit aan research, dus aan onder
zoekingswerk, dat weer nieuwe kansen
schept. Zeker, de eerste tijd van de pio
niers is onherroepelijk voorbij. De moge
lijkheden, die zich toen voordeden zijn
er thans niet meer, maar wie fantasie
en durf heeft, voor hem is Amerika nog
altijd het land van ruime perspectieven.
Dat geldt reeds voor het ogenblik, hoe
veel te meer voor de komende jaren als
de (vredes)industrie de atoomenergie
zal gaan gebruiken. Voor mensen met
doorzicht ontrolt zich hier een wijds
panorama. De Amerikanen zijn er zich
bovendien sterk van bewust, dat explo
reren van dit nieuwe gebied onontkoom
baar noodzakelijk is, willen zij in de
naaste toekomst aan de spits blijven.
Thans zijn er 62 millioen werkers op
een bevolking van in totaal 160 mil
lioen. Voor velen hunner zullen de
„tweede industriële revolutie" en de
toepassing van de atoomenergie in de
industrie van ingrijpende betekenis zijn,
mogelijk zelfs tot een omwenteling van
hun levensgewoonten leiden. Moge dit
dan voor allen, niet alleen ginds, maar
overal elders ter wereld, het begin zijn
van een zegenrijke periode in de ge
schiedenis.
Jules Verne voorzag toekomstige technische wonderen
Een man met een rode baard
vroeg in de tachtiger jaren belet bij de
Franse minister van Opvoeding. Zijne
Excellentie wierp een blik op 't visite
kaartje dat hem was overhandigd en
zijn gezicht klaarde op.
Ha, monsieur Verne, begroette hij z'n
bezoeker, zijn stoel naderbij trekkend.
Gaat U toch zitten. Na al uw reizen
zult U wel doodmoe zyn.
Jules Verne, de schrijver, had er
inderdaad vermoeid uit kunnen zien.
Hij had reizen om de wereld ge
maakt, eenmaal een reis in 80 dagen.
Hij had 60.000 mijlen onder zee ge
reisd, was naar de maan gevlogen
en had een tocht naar de ingewan
den van de aarde gemaakt. Hij had
gebabbeld met kannibalen in Afrika,
met Indianen aan de Orinoco. Er wa
ren weinig plekjes op de aarde, of
de auteur Jules Verne had er een be
zoek gebracht.
Maar Jules Verne als particulier was
een huismus. Indien hij vermoeid was,
zou het slechts van het schrijven kun
nen zijn. Dag in dag uit zat hij in z'n
werkkamer in zijn woning te Amiens
en schreef elk half jaar een nieuw
boek.
Jules Verne was een schrijver met
een eigenaardig gevoel voor komende
dingen. Hij liet de televisie werken,
voor men zelfs iets van radio afwist;
hij noemde het phonotelephoto. Een
halve eeuw voor de gebroeders Wright.
vlogen had hij helicopters. Er zijn wei
nig wonderen van de twintigste eeuw,
welke de auteur niet in z'n geest voor
gezien heeft: duikboten, vliegmachines,
neonlicht, geleide projectielen, tanks.
Verne schreef de toekomstige won
deren zo nauwkeurig en gedetailleerd,
dat geleerden er over disputeerden en
wiskundigen zijn berekeningen contro
leerden. Toen zijn boek over de tocht
naar de maan was gepubliceerd, gaven
zich 500 personen op om als vrijwilli
gers de volgende expeditie mee te ma
ken. Velen zijn door hem gèïnspireerd.
Toen admiraal Byrd terug kwam van
zijn tocht naar de Noordpool, zei hij
dat Jules Verne zijn gids was geweest.
Simon Lake, vader van de duikboot,
schreef in zijn autobiografie: „Jules
Verne was de directeur-generaal van
mijn leven." August Piccard, ballon-
vaarder en diepzee-onderzoeker, Mar-
conie, de uitvinder van de draadloze
telephonie en vele anderen, verklaar
den, dat Jules Verne degene was, die
hen aan 't denken had gezet. De Paranse
maarschalk Leauty verklaarde eens dat
de moderne wetenschap eenvoudig een
proces was van het in de praktijk uit
werken van hetgeen Jules Verne reeds
had beschreven.
De auteur heeft tijdens zijn leven nog
vele van zijn fantasieën werkelijkheid
zien worden. „Wat de een zich kan
verbeelden," zei hij, „kan een ander
doen."
Toen Jules Verne nabij Nantes in
1828 werd geboren, was Napoleon juist
gestorven: Wellington was Engelands
eerste minister; de eerste spoorweg
was nog maar vijf jaar oud; schepen
doorkruisten de zeeën met gehesen
zeilen, ter ondersteuning van hun
stoommachines.
Op 18-jarige leeftijd ging Jules Verne
naar Parijs om in de rechten te gaan
studeren, maar het schrijven van ge
dichten en verhalen interesseerde hem
meer. Hij was geestig, brutaal en zor
geloos.
Op een avond,
toen hij zich tijdens een uitgebreid
diner verveelde stond hij plotseling
op en ging de trap af. Beneden geko
men ontmoette hij een heer en Jules
zei om maar iets te zeggen: „Hebt U
goed gedineerd mijnheer?"
De ander antwoordde dat dit inder
daad het geval was. Hij had een omelet
a la Nantes gehad. Waarop Verne zei:
„Er is niemand in Parijs, die zo'n ome
let kan maken."
„Kunt U het wel", vroeg de heer.
„Natuurlijk", zei Jules, „want ik kom
uit Nantes'.
„Prachtig, kom dan Woensdag bij me
dineren en maak me zo'n omelet".
Dit was het begin van de vriendschap
van Jules Verne en de schrijver van
„De drie Musketiers", Alexander Du
mas en deze wakkerde bij de jonge
Jules Verne de lust tot het schrijven
aan. Aangespoord door de oudere man
besloot Jules op geografisch gebied te
schrijven zoals Dumas op historisch
gebied had gedaan. Zijn vader was er
allesbehalve mee ingenomen, dat zijn
zoon de studie opgaf en hij trok zijn
toelage in. Jules kreeg weliswaar een
baantje in een theater, maar de jaren
die volgden waren erg mager. „Mijn
kousen", zo vertrouwde hij een vriend
toe, „zien er uit als een spinneweb,
waarin een nijlpaard heeft geslapen".
Met de hulp van zijn vader kreeg hij
eindelijk een makelaarskantoor. Zijn
financiële positie verbeterde, maar hij
bleef op zijn zolderkamertje wonen en
bleef schrijven. Om zes uur 's morgens
stond hij op en produceerde artikelen
voor een jeugdblad. Om tien uur begon
hij aan de werkzaamheden op zijn ma
kelaarskantoor.
Z(jn eerste boek
was „Vijf weken in een ballon". Vijf
tien uitgevers zonden het hem terug
en In woede slingerde hij het toen in
de kachel. Zijn vrouw, hij was inmid
dels getrouwd, redde het uit de vlam
men en bewoog hem het nog eens te
prooberen. De zestiende uitgever ac
cepteerde het.
„Vijf weken in een ballon" werd 'n
succes en het werd vertaald in de ta
len van alle beschaafde landen. In
1862 toen hij 34 jaar was, was Jules
Verne beroemd. Hij gaf zijn makelaars
kantoor er aan en tekende een con
tract, dat hem verplichte jaarlijks twee
verhalen te produceren.
Zijn volgende boek over een tocht
naar het hart van de aarde, waarin de
hoofdfiguren in een IJslandse vulkaan
krater afdalen om na tal van avontu
ren met een lavastroom in Italië te
belanden, werd een niet minder groot
succes. De lezers konden er niet ge
noeg van krijgen. Ferdinand de Les-
seps, die juist het Suezkanaal had vol
tooid, was er zo geestdriftig over, dat
hij al zijn invloed aanwendde om voor
Jules Verne het Legioen van Eer te
verkrijgen.
Toen Jules Verne
vader van een zoon was geworden
verhuisde hy van Parijs naar
Amiëns. Het geld stroomde bin
nen. Hij kocht zich een jacht, het
grootste dat hij kon krijgen. Hij
liet zich een huis bouwen met 'n
toren en daarin een kamer welke
op een scheepskajuit geleek. In dit
vertrek heeft hij de laatste veertig
jaren van zijn leven gewerkt.
Misschien is zijn boek „De reis om de
wereld in tachtig dagen" het meest be
kende. Het verhaal werd het eerst ge
publiceerd in 't Parijse blad Le Temps.
Er bestond zo'n grote belangstelling
voor de avonturen van Philias Fogg,
dat de correspondenten van Londense
en New-Yorkse bladen dagelijks in lan
ge telegrammen moesten overseinen
hoever Philias Fogg gevorderd was.
Men wedde of Fogg al of niet op tijd
in Londen zou arriveren en Verne deed
alles om de belangstelling voor zijn
vriend gaande te houden. Hij liet Fogg
een Indiaanse weduwe van een brand
stapel redden en op haar verliefd wor
den, hij liet hen aanvallen door woeste
Indianen en eindelijk in New York
aankomen op het moment, dat het
schip hem naar Engeland had moeten
brengen, nog juist als een klein stipje
aan de horizon was te zien.
Elke transatlantische stoombootmaat
schappij bood Jules Verne toen grote
sommen, indien hij Phileas Fogg aan
boord van een hunner schepen zijn we
reldreis wilde la£en beëindigen. De
auteur weigerde. Hij koos zelf een boot
voor zijn held, die op tijd in Londen
arriveert om zijn weddenschap te win
nen.
Dat was in 1872. Zeventien jaar later
liet een New Yorks blad een journa
liste, Nelly Bly, trachten het record
van Phileas Fogg te verbeteren. Ze
reisde om de wereld in 72 dagen. Nog
later, na opening van de Trans-Sibe
rische spoorlijn, welke Verne reeds
jaren tevoren had voorspeld, deed een
Fransman er 43 dagen over.
In „2000 mijlen onder zee" kwam
Jules Verne met een duikboot voor de
dag. de Nautilus, die zich niet alleen
electrisch voortbewoog, maar zelfs de
electriciteit uit zee kon opwekken! De
Nautilus kon, wat nu pas de Ameri
kaanse atoom-onderzeeër Nautilus kan,
voor onbepaalde tijd onder water blij
ven.
Jules Verne was een
echte Franse patriot,
maar hij hield ook van Amerika. Was
hington en Lincoln waren zijn helden
en een van zijn kostbaarste bezittingen
was een brief door Kermit Roosevelt
op het Witte Huis ondertekend en ein
digend met de woorden: Mijn vader
(Theodoor Roosevelt) vroeg mij te mel
den dat hij al uw boeken heeft gelezen
en er buitengewoon van heeft geno
ten."
Een van de meest vooruitziende ver
halen van Jules Verne is „Het dag
boek van een Amerikaans journalist
in het jaar 2890". In dit boek in New-
York de hoofdstad van de wereld. Een
stad van welkenkrabbers met een
gecontroleerd en geleid klimaat. Op de
wolken worden advertenties geprojec
teerd. Verne's held geeft de wereld
krant, „Earth Herald, uit. Het blad
heeft 80 millioen lezers. De Herald-
reporters brengen met televisie het
nieuws van Jupiter, Mars en Venus.
Het is bijna niet te geloven dat Verne
zijn verhalen 60 tot 90 jaar geleden
schreef.
De laatste jaren
van Jules Verne waren niet erg ge
lukkig. In intellectuele kringen spotte
men met hem. Hij was de meest gele
zen auteur van zijn generatie, maar
desondanks werd hij niet uitgekozen
voor de Franse Academie. Hij kreeg
vallende ziekte, z'n ogen werden slecht
en zijn gehoor werd minder. Als een
profeet schreef hij in zijn laatste boe
ken over de komst van tyrannen en
de totalitaire staat.
Jules Verne stierf in 1905. Indruk
wekkend was zyn begrafenis. Ook de-
DE AARDE SCHEURDE, DE STAD
BRANDDE EN PLUNDERAARS
GREPEN HUN KANS.
Wie momenteel een bezoek brengt
aan San Francisco, de parel aan de kust
van de Stille Oceaan, weet zich in een
metropool, waar men de polsslag voelt
van het leven. Een stad, bruisend van
energie met moderne brede straten en
enorme gebouwen, met levenslustige ac
tiviteit, briljant flonkerend in haar vele
facetten ais handels- en ontspannings
centrum, met haar haven en met de be
roemde hangbrug over de Golden Gate.
Die haven, nu een modern geoutil
leerd complex met brede aan- en af-
voerwegen, is evenals de gehele stad, nog
zeer jong, nog geen vijftig jaar oud. Dat
wil met zeggen, dat cleze stad nog zo
jong Is, neen, voor vijftig jaar bestond
er ook al een San Francisco, op dezeitde
plaats, maar dat was een ander Frisco
met smerige, nauwe straatjes, een vieze
havenbuurt met Chinezenwijken, waar
de misdaad in al haar vormen welig
tierde, waar m het openbaar vrouwen
werden verkocht; een ban Francisco van
scherpe tegenstelling tussen paupers en
goud-miiiionairs; een stad vol mulfe en
vieze donnere hokjes en weelderige pa
leizen, het Sodom van de Verenigde Sta
ten. En zoals eens deze bijbeise stad
van de aardbodem werd weggevaagd, is
San Francisco in de vroege morgen van
18 April 19U6 getrolfen door een natuur
ramp, zo geweidig en krachtig als maar
heel zelden voorkomt.
De hel over Frisco.
In de vroege ochtend om even over
vijf werd het slapende San Francisco
overvallen door een vreselijke aardbe
ving. De aarde golide en m enkele mi
nuten werden gehele stadswijken vol
komen verwoest. Geweldige gebouwen
slingerden, ais waren ze dronken, en
stortten onder donderend geraas als
kaartenhuizen ineen. Gebroken electrici-
teitsleidingen en gasbuizen zorgden er
voor, dat binnen een uur een onafzien
bare loeiende vlammenzee over de stad
trok, die alles wat nog niet verwoest
was, een prooi der vlammen deed wor
den.
De aardschokken, de ene nog krach
tiger aan de andere, volgden eikaar op.
De aarde scheurde en verzwolg gehele
huizen, brandend en wel. Ais een hon
gerig monster scheurde zij open op de
meest onverwachte momenten en slokte
anes op. Tientallen vluchtelingen, die
radeloos en zonder uitkomst te vinden
door de brandende en verwoeste stra
ten renden, zijn op die manier in de
aarde verzonken.
Het is voor buitenstaanders bijna on
mogelijk zich een voorstelling te maken
van deze hei. Explosies daverden, overal
vluchtten mensen zonder have en goed.
Ouders zochten hun kinderen, mannen
hun vrouwen en omgekeerd. Gegil, ge
schrei, gevloek, raaeioze angst en net
donderend natuurgeweld, dat golfde en
scheurde, terwijl als een woeste, niets
ontziende horde de vlammen over de
stad joegen, alles verterend, wat op hun
weg kwam.
Wilde dieren van een circus renden
angstig opgeschrikt door de straten; los
gebroken leeuwen, tijgers en beren ver
grootten de paniek. Dansend en zin
gend trokken groepen uitgebroken
krankzinnigen tussen de puinhopen en
vlammen door,
Plunderaars in actie.
Tegen de avond, toen de aarde slechts
nog flauw rommelde en de stad nog als
een fakkel brandde, trok alles wat in
Frisco's onderwereld thuishoorde, op
tussen de puinhopen en naar de gespaar
de woningen om te roven en te plun
deren, want in deze paniek was het
gezag ver te zoeken. Deuren werden in
getrapt en alles, dat zich teweersteide,
weid meedogenloos vermoord. Alles,
dat waarde had, werd gestolen. In het
Golden Gatepark hadden velen een on
derkomen gevonden, slapende in de
open lucht of in inderhaast opgetrok
ken tentjes en hutten. Hier werden
tientallen baby's geboren.
Diezelfde avond trok generaal Fun-
sten met zijn troepen de stad binnen
om het reddings- en hulpwerk ter hand
te nemen. Het eerste, dat zijn soldaten
er te doen kregen, was een complete
oorlog, met straatgevechten inbegrepen,
tegen het leger misdadigers en plunde
raars, dat de stadsresten onveilig had
gemaakt. Urenlange vuurgevechten
werden er geleverd, terwijl de militai
ren met de bajonet op het geweer aan
vallen moesten ondernemen om de laat
ste weerstandsnesten op te ruimen.
Iedere plunderaar werd op staande voet
neergeschoten.
Zo moest met ijzeren hand de orde
herschapen worden. Drie dagen en twee
nachten brandde San Francisco, toen
doofde het vuur en restten niets anders
dan rokende en stinkende puinhopen.
Een wereldstad van vierhonderddui
zend inwoners was ten onder gegaan,
maar in zeer korte tijd werd op de puin
hopen een nieuwe metropool geschapen,
die zich de parel aan de Stille Zuidzee
mag noemen; een stad, die geen litteken
meer toont en waar men bijna de ramp
van 1906 al is vergeten.
Vergeet U bij sneeuw en ijs
de vogels niet?
genen, die de spot met hem gedreven
hadden, waren aanwezig, de dertig
leden van de Franse Academie, diplo
maten en speciale vertegenwoordigers
van koningen en presidenten. Met
duizenden woorden werd Jules Verne
geprezen, maar wellicht zouden de
twee volgende zinnetjes uit 'n Parijs
blad hem het best zijn bevallen. Ze
luidden: De oude verteller is dood.
Het is net of Sinterklaas voorbij is."
