Stockholm Eikaars »taal" verstaan van grote betekenis luitsniands Overzicht 1930 1955 Usclub «De Noordpool» PARKGEBOUW RUSSEN OVERIJSSELS PHILHARM. ORKEST Men hoeft soms nog niet eens zo erg diep te graven om op problemen te stuiten, die een wat vlottere gang van zaken bij de internationale samenwerking zo niet totaal onmogelijk maken, dan toch zeker wel heel sterk belemmeren. Eén van die moeilijkheden, die voor de hand liggen en welke vooral in Nederland toch vaak over het hoofd worden gezien, heet: taai-onderscheid. Een der naaste Amerikaanse medewerkers van generaal Gruenther, die zich zelf overigens even vlot en goed in het Frans, Duits als in het Engels bleek te kunnen uitdrukken, heeft onlangs nog verzekerd, dat de grondoorzaak van het feit, waarom het Europese leger niet zo geïntegreerd" kon worden als oorspron kelijk was voorzien, gezocht moest worden in de omstandigheid, dat de zes volkeren van de defensie-gemeenschap vier verschillende talen Frans, Nederlands, Italiaans en Duits spreken. En men behoeft maar eens een internationale conferentie te hebben bijgewoond, vooral» van een kleiner gezelschap, dat niet over een moderne vertaalapparatuur beschikt, om te weten hoeveel tijd en moeite het de deelnemers kost elkaar alleen nog maar „woorde lijk" te verstaan. Om van het goede begrip dan nog maar niet eens te spreken. En het zou evenmin heel moeilijk zijn verscheidene voor beelden te noemen van diplomatieke incidenten en erger die enkel tot een verkeerde uitleg van een bepaald woord waren te herleiden klei- 1 is, ooi Actie om Frans en Engels tot officiële Westerse talen te maken. Zelfs de Angel- Saksische landen voelen er wat voor. Wij Nederlanders zijn gewoon aan dit ioort problemen weinig aandacht te be lleden, omdat bij ons iedereen wel een mondje buitenlands" spreekt, en in zijn bescheidenheid geneigd is te menen, dat „hoge heren" op dat punt dus wel helemaal geen moeilijkheden zullen ken nen. Onze eigen nationale hoge heren ken nen meestal wel geen taalmoeilijkheden, al kennen we dan ook enkele Neder- miriisters we zullen geen na men noemen die we wel eens hakke lend hebben horen stumperen, toen ze zich plotseling even in het Frans of zelfs in het Engels moesten uitdrukken. Maar in de grote landen, Amerika, Engeland en Frankrijk, is het bijna een uitzonde ring, wanneer een minister buiten zijn moedertaal ook nog iets van een andere taal af weet. We herinneren ons heel goed, dat bij een Franse crisis, nog niet zo lang geleden, minister Pleven een ruime kans werd toegekend als forma teur te worden aangewezen, omdat hij de enige man was, die nog al goed met het Engels uit de voeten kwam en er juist een paar conferenties met Amerika op de agende stonden. Bidauït spreekt niet één woord bui ten het Frans en met Laniel is het al niets beter gesteld. Churchil moet erg trots zijn op de paar woorden Frans, die hij eens geleerd heeft maar die, in zijn mond, geen Fransman volgen kan! En Eisenhower heeft op dit punt hem beslist niets te verwijten. Het geeft eigenlijk een niet zo prettig gevoel wan neer men even bedenkt, dat deze heren soms een paar dagen praten om het over het lot van de Westelijke wereld eens te worden.terwijl ze elkaar wederzijds, dus nauwelijks rechtstreeks, begrijpen kunnen. Stimuleer talenonderwijs. Van dit soort ervaringen uitgaande, is er in Frankrijk en Engeland sedert een paar jaar nu een actie op touw ge zet, welke tot doel heeft die taalver schillen zoveel mogelijk te overbruggen. Dat is natuurlijk al lang de eerste poging niet meer en velen zullen in dit verband vermoedelijk wel denken aan het Espe ranto. Maar die kunstmatige taal, hoe intelligent ook opgezet en uitgewerkt, bezit blijkbaar toch te weinig relatie met het gewone leven om in de practijk goed te kunnen voldoen. Een natuurlijker, en daardoor bevre- ligender, oplossing is het daarom zeker, onderwijs in bestaande levende talen te stimuleren en daarop is die actie dan gericht. Een vereniging Le Monde bilingue (de tweetalige wereld) heeft 't initiatief genomen het Frans en het En gels tot de twee officiële Westerse we reldtalen te doen uitroepen. Men vraagt misschien: is één taal dan niet voldoen de en ligt de keuze van het Engels dan niet het dichtst voor de hand? Inderdaad heeft het Engels 't Frans in de wereld de laatste jaren gedurig sterker overvleugeld. Niettemin kan aan het Frans, vooral voor het diplomatieke verkeer, nog altijd de voorkeur worden toegekend, omdat die Latijnse taal nu eenmaal tot de nauwkeurigste, meest preciese formuleringen in staat stelt. Bovendien zou 't wel heel nuttig zijn, indien ook de Engelsen, om van Ameri kanen nog maar "te zwijgen, zich eens wat meer moeite gingen geven een twee de taal te leren, omdat die kennis onge twijfeld zou bijdragen tot een beter be grip van andere volkeren, waardoor hun nationale isolement, gegrondvest op hoogmoed, op zijn beurt wellicht eerder ZOU kunnen worden doorbroken. Aardig probeersel. De „Tweetalige wereld" heeft op be trekkelijk kleine schaal al een paar in teressante experimenten ondernomen, die zeker ook al enige vruchten hebben afgeworpen Elk jaar worden er in Har rogate, een stad van 50.000 inwoners in de buurt van Yorkshire, en in 't Franse Bagnères en Luchon, dat in de Haute Garonne ligt en waarvan de oud-minis ter Alfred Coste-Floret de burgemeester is, Frans-Engelse weken georganiseerd, die dan in het teken staan van weder zijdse toenadering. In die Franse plaats spreekt men dan zoveel mogelijk Engels en in Harrogate Frans en er komen dan ministers en andere autoriteiten uit beide landen op bezoek om de folkloristische feesten bij te wonen, waarvoor groepen medewer kers uit de wederzijdse landen worden uitgenodigd. Op de scholen in die beide steden werd het onderwijs van een tweede taal al verplicht gesteld en de Franse minister van onderwijs, die ere president is van de vereniging, heeft een Engelsman als hulponderwijzer aange steld in Bagnères-en-Luchon. De Russen zijn ons al voor. Opgemerkt moet worden, dat ook op dit punt het Westen bij het Sovjet-Rus sische blok nog een grote achterstand heeft in te halen. Het Russisch is niet alleen als tweede taal voorgeschreven op alle scholen van de satelliet-landen achter het ijzeren gordijn, maar ook ver plicht gesteld in heel China en zelfs in Noord-Korea. Alle soldaten in de com munistische wereld kunnen zo direct zonder hulp van een tolk gehoorzamen aan de Russische bevelen (In verband met het a.s. bezoek van Koning Gustaaf Adolf en Koningin Louise van Zweden aan Nederland, welk officieel bezoek zal plaats hebben van 2527 April a-s., geven wij hieronder een artikel over de hoofdstad van Zwe den, Stockholm.) FASCINERENDE STAD, DIE AAN EEN ZEEMEERMIN DOET DENKEN. Stockholm is een fascinerende stad. Zij doet denken aan een zeemeermin, zojuist half opgerezen uit de blauwe wateren van de Oostzee en zich nu koesterend in de zon met het wier nog in de haren. Vele rotsachtige eilandjes, onderling door bruggen verbonden, dragen de oude regeringsgebouwen in het cen trum, de vele parken, de hypermoder ne flats en de ruime buitenwijken van deze stad, die al haar schoonheden verdubbelt door ze te weerspiegelen in de vele grote en kleine waterwegen. Een stad van moderne zakelijkheid en van oude tradities. Van tegenstellin gen dus, maar tegenstellingen die op harmonieuze wijze tot een eenheid zijn verbonden op een wijze, waarvan de Zweed het geheim schijnt te bezitten, want hij past dit proces op velerlei terrein met veel succes toe. De stad spreidt zich als een waaier uit rond de drie centrale eilandjes, waar op het koninklijk slot, het Rijksdagge bouw en de Riddarholmskerk staan. Zij oefent blijkbaar grote aantrekkings kracht uit, want een zevende deel van de gehele bevolking van dit uitgestrekte land heet zich in deze metropool ver zameld. Maar dat deze Zweden hier op een gepakt wonen, kan beslist niet ge zegd worden. Zij hebben naar Stock holm iets meegebracht van de ruimte, de zon en het groen, zonder welke schone zaken een Zweed niet kan leven. De liefde tot de natuur en het buiten leven is elke Zweed eigen. Het is niet toevallig, dat het feest, waarmee de oude vikingen op 30 April de terugkeer dei- zon vierden, door het Christendom niet kon worden uitgeroeid. Evenmin is het vreemd, dat het grootste nationale feest wordt gevierd op de 21e Juni, als de zon boven de Noorderkeerkring staat en de langste der lichte nachten van 't Noor den is aangebroken. In figuurlijke zin zijn de Zweden zon- aanbidders gebleven. In de vacantietijd trekken zij er op uit met een tent, en overal langs de wegen zijn vrije karn- peerplaatsen en zitjes voor een pic-nic te vinden. Tijdens de middagpauze op mooie zomerdagen ligt zowat heel wer kend Stockholm met een minimum aan textiel bedekt heerlijk te zonnen in de. talloze grote en kleinere parken. De grote, moderne flats zijn hoog op de rotsen gebouwd, zodat licht en lucht aan allé kanten kunnen binnendringen. Hier woont de helft van de stadsbewo ners, maar de andere helft trekt met de ondergrondse, de bus of de auto naar de ruime voorsteden, waar duizenden vro lijk uitziende landhuisjes staan, elk op zijn eigen lapje grond tussen de denne- bomen. Welvaart voor ieder. Achterbuurten en krotwoningen zijn in Stockholm onbekend. De oude bin nenstad is veranderd in een zakencen trum en de exploitanten van restaurants vechten om zo'n romantische oude kei- BOLTEN L. S., Het Bestuur van de IJsclub „De Noordpool" geeft bij deze kennis van het 25-jarig bestaan der vereniging op Maandag 17 Januari 1955. Ter gelegenheid van dit zilveren jubileum hoopt het bestuur te reci piëren in Hotel „Holterman" op Maandag 17 Jan. a.s. van 3.30uur. HET BESTUUR. Donderdag 13 Januari 1955, 20 uur CONCERT PROGRAMMA: Ouverture Oberon Weber Onvoltooide Symphonie Schubert Symphonie C dur Bizet Le Carnaval Romain Berlioz DIRIGENT: YVON BAARSPUL Prijzen der plaatsen: le rang (balcon) f 2.- 2e rang (zaal) f 1.- Kaartverkoop Parkgebouw. Telef. 480 (K 5480) der, die vroeger tot woning diende. Zweden is een uiterst welvarend land, en de welvaart is zeer gelijkmatig ver deeld. Ieder, die werken wil, deelt daar in, ook de arbeidende klasse. De uitge breide sociale wetgeving zorgt er voor, dat zo'n eigen huisje in het bos voor vrijwel iedereen verkrijgbaar is. Stel dat Frederic Bondesson, nu 30 jaar geworden, de tijd gekomen acht om in het huwelijk te treden en dat hij daarom een eigen home bouwen wil. Hij behoeft dan slechts 10 van de bouwkosten op de bank te hebben, want de overige 90 kan hij voor de tijd van 30 jaar lenen van de staat tegen een rente van 5 Wil hij zelf z'n huis bouwen dan kan hij een „pre fab" met handleiding krijgen tegen dezelfde' voorwaarden. Maar dan zal 10 van de kosten moeten worden afgeschreven, omdat hij die met zijn eigen werk en dat van buren en van vrienden heeft verdiend. Heeft de bouw van het nestje biina alle spaarcentjes gekost, zodat er voor de inrichting niet genoeg meer over is, dan kan voor dit doel nog een lening van ongeveer f 1500 tegen lage rente ver strekt worden in 7 jaar af te lossen. Wilt u nog een paar voorbeelden van in onze ogen wat overdreven cadeautjes, die de Zweedse regering haar burgers geeft? Alle kinderen tot 15 jaar ontvan gen gratis onderwijs, gratis boeken en tussen de middag een gratis lunch. Voor kinderen t.m. 10 jaar kan een bijdrage in de vacantie-kosten worden verstrekt. Ook iedere huisvrouw met minstens 2 kinderen onder de 14 jaar en met een echtgenoot, die minder dan 2500 Kronen verdient, heeft recht op een bijdrage voor een privé-vacantie. Zij moet dan echter minstens 10 dagen weg blijven en haar kinderen thuis laten, want anders wordt het doel gemist. Verantwoordelijkheid. Nu mag men critiek hebben op derge lijke vergaande overheidsvoorzieningen ten bate van het gezin, toch moet hier bij op twee dingen worden gelet. In de eerste plaats wordt steeds een ruime plaats ingeruimd voor de eigen verant woordelijkheid. De vacantie-b ijdragen gelden alleen voor gezinnen met mini male inkomens en verder worden geen giften, maar leningen verstrekt onder voldoende waarborg. En in de tweede plaats is de Zweedse overheid wel ge dwongen een actieve gezinspolitiek te voeren, omdat de bevolking met uitster ving wordt bedreigd. Zweedse jongelui trouwen laat (man gemiddeld 30 jaar, vrouw 28 jaar) mede omdat de omgang tussen de beide sexen zo vrij is dat bij jongeren voor 't huwe lijk slechts geringe animo bestaat. De geboortebeperking viert hoogtij in dit land. Het is enkele tientallen jaren ge leden zelfs zó geweest, dat men op straat min of meer meewarig keek naar iedere man, die achter een kinderwagen liep. En dat niet, omdat de man de wagen duwde, want dat is algemeen gebruik in Zweden, maar omdat het krijgen van kinderen een echtpaar een brevet van achterlijkheid en domheid verleende. Dank zij de zeer intensieve propa ganda is deze ellendige situatie wel wat verbeterd. Hierbij richtte men zich ech ter alleen tot het verstand en niet tot het geweten van de natie. Platen van drie jonge mensen, die samen vijf oude lieden op hun schouders torsten, speel den daarbij een grote rol. Maar nog steeds geeft het lage geboortecijfer een reden tot grote zorg en een flinke kin deraftrek, kinderbijslag en de genoem de maatregelen ter stimulering van de gezinsvorming zijn dus een gebiedende eis. Maar laten we deze zwarte blad zijde in onze beschrijving van Zweden omslaan en terugkeren tot de vrolijke straten en parken van Stockholm. SKANSEN. Een bezoek aan deze stad is altijd onvolledig zonder een bezoek aan Skan- sen. Stockholm geeft een beeld van het moderne Zweden. Bij Slussen rijdt men het centrum binnen over het modernste verkeersknooppunt ter wereld. Een in genieus stelsel van omhoogcirkelende tunnels en een voetgangerslift in een open schacht van 50 meter hoogte, ma ken daar een verkeer op drie niveau's mogelijk. Er zijn machtige bruggen en men wijst er u het modernste ziekenhuis ter wereld, waarnaar zelfs Amerikaanse medici nieuwsgierig komen kijken. Kort om, Stockholm is een stad van Ameri kaanse allure. Maar Skansen herinnert er aan, dat deze stad al eeuwen bestond, voor de eerste Hollanders gronden aan de mond van de Hudson ruilden met de Indianen tegen weinig geld en veel vuurwater. Wat is Skansen? Men 'noemt het de dierentuin, maar de hokken met de vertegenwoordigers van Zweden's fauna spelen in het ge heel slechts een ondergeschikte rol. Offi cieel is het de buitenafdeling van het Nordiska Museum, maar wie hier oude perkamenten en hamassen verwacht, komt bedrogen uit. Skansen is een openluchtmuseum, waar het Zweedse stads- en plattelands leven van eeuwen her tot nieuw leven is gewekt. Deze tuin hoog op de rots, vanwaar men heel Stockholm overziet, bevat b.v. een oude stadswijk. Elk huis is steen voor steen afgebroken en hier weer opgebouwd. Men vindt er tal van compleet ingerichte oude boerderijen uit alle delen van Zweden, een Finse neder zetting en een Lappenkamp met primi tieve hutten en een rendierstal. In de oude stadswijk waant men zich werkelijk verplaatst in het verleden. Je loopt over de hobbelige keien van een oud straatje en je gaat een pottenbak kerij in. Daarbinnen draait de schijf en de vlugge vingers van een pottenbakker in de kleedij van twee eeuwen geleden, vormen de klei naar oud model. Even verder kraken de gebinten van de druk kerij onder het geweld van de zware handpers, waarop een oude gravure ge drukt wordt. Glasblazers en een' zilver smid zijn ingespannen bezig achter de glas-in-lood-raampjes van hun huizen. Je loopt een smal poortje in en belandt op 'n dromerige binnenplaats. Een oude ton hangt scheef onder een regenpijp, half onder een afdak staat een slede met een paar tonnen er op. Harmonisch geheel. Niets veroorzaakt hier een dissonant, alle anachronismen zijn zorgvuldig ver meden. Niet alleen de gebouwen en de voorwerpen zijn hier overgeplaatst, ook is men er in geslaagd de sfeer en de geur van het verleden mee over te planten. In de prachtige oude boerderijen lo pen vrouwtjes in de klederdracht van de tijd en de streek, waaruit de hoeve stamt, bedrijvig rond. Ieder gebruiks voorwerp staat op z'n eigen plaats en de wonderlijke korte bedden zijn opge maakt, of de boer en z'n gezin er bin nen enkele uren in zullen stappen. De offerbus hangt gereed in de poort van de mooie houten dorpskerk uit Seglora, met haar beschilderde zoldering, waarop alle engeltjes een bordje met „heilig" in de hand houden, alsof de schilder bang was dat men ze anders voor wel gedane boerenbabies zou verslijten. De rook kringelt omhoog door het gat in 't dak van de Lappenhut. Binnen kijkt de man rustig toe, terwijl de vrouw zich met haar vlechtwerk bezighoudt en de dikke kleine Lappenjongen takjes op 't vuur gooit. Uit de linnenkast in 't grote landhuis stijgt de geur van lavendel op en de grote poederdoos van 'n 18e eeuws Parijse zaak staat naast het minieme waskommet je te wachten, tot de freule voor de spiegel zal plaats nemen om haar toilet tc maken. In Skansen heeft men kans gezien om het verleden levend en werkelijk te be waren, zonder het te omgeven met kam- fergeuren en de muffe sfeer van een ouderwets museum. Skansen is een openbaring voor hem, die de historie mint, maar daarin vooral zoekt naar het leven van de gewone man en vrouw in stad en land, die onder al het wapen gekletter rustig voortgingen met 't bak ken van hun brood of het bebouwen van hun akker, en die men daarom in de officiële kronieken niet ontmoeten kan. Tenslotte is het dan in het oude jaar nog gelukt de accoorden van Parijs, waarin de herbewapening van West-Duits- land in het kader van de Westeuropese Unie en de Noordatlantische Verdragsorgani satie wordt goedgekeurd, in veilige ha ven te krijgen, met een meerderheid van 31 stemmen in de Franse Nationale Vergadering. Dit is niet veel voor een dergelijk belangrijk object, maar men mag niet uit het oog verliezen, dat men minstens een honderdtal tegen stemmers bij deze meerderheid mag tellen, omdat niet zozeer de accoorden, maar hun vijandschap tegenover pre mier Mendès-France, hun stem heeft bepaald. Dit geldt in het bizonder voor de R.K. MRP en de conservatieven als Pinay en Reynaud. Daarom kan men zeggen, dat de geringe meerderheid op zichzelf niet zoveel bezorgdheid be hoeft te wekken. Bezorgdheid gaat wel uit naar het lot van Mendès-France zelf, want men vraagt zich af of hij er in zal slagen de parlementaire hyena's zo lang van het lijf te houden, tot hij tenminste een redelijk begin heeft kunnen maken met wat hij steeds als zijn belangrijk ste taak is. blijven zien: de economische en geestelijke sa nering van het Franse leven. Daartoe heeft hij tot begin April vol machten en wanneer hij, half Januari de portefeuille van buitenlandse za ken aan vermoedelijk Edgar Faure, de huidige minister van financiën, overge dragen zal hebben, mag men verwach ten, dat hij met deze volmachten iets zal gaan doen. Eerst gaat Mendès- France nog een bezoek aan Rome bren gen en zal hij een onderhoud hebben met bondskanselier Adenauer, vermoe delijk over verduidelijkingen in het ac- coord over Saarland, dat een onderdeel vormt van de Parijse accoorden. Officieel is men in Amerika erg ver heugd over het besluit van de Franse Nationale Vergadering, al weet men, dat nu nog de Raad van de Republiek, d.w.z. de Senaat, er zich over zal moe ten uitspreken. Men verwacht hier wel minder bezwaren, omdat de communis ten en de MRP in deze Raad van de Re publiek veel minder sterk zijn verte- genwoordigd. Maar al is men in Amerika dan ver heugd, men is toch aan het twijfelen gebracht over de waarde van Frank rijk als bondgenoot. De wispelturigheid van het Franse parlement maakt de Amerikanen kregelig, de aanwezigheid van een grote communistische partij brengt hen aan het twijfelen over de betrouwbaarheid van de bondgenoot, over wiens gebied tot nu toe alle ver bindingslinies lopen. Men schijnt het daarom in zijn hoofd te hebben, deze verbindingslinies meer te verdelen, zo dat ook België, Nederland en Duits land er hun deel van zullen krijgen. Bij gebrek aan Duitsland heeft Ame rika tot nu toe het volle accent van zijn Europese politiek op Frankrijk ge plaatst. Dit zal nu gaan veranderen. En nu zal gaan gebeuren, wat de Fransen altijd hebben gevreesd: de Duitse vio len zullen harder gaan klinken dan de Franse, niet omdat de Franse violen van geringer kwaliteit zijn, maar omdat de Duitsers er harder op hebben ge oefend. Mendès-France ziet dit even goed als iedere Amerikaan en daarom ha mert hij voortdurend op de sanering van de economie, waaruit ook de gees telijke en morele vooruitgang af te leiden zal zijn. Het is nu eenmaal zo, dat de invloed van een land minder af hangt van de waarde van de ideeën, die het verkondigt, dan van de machts positie, die het inneemt. Duitslands in vloed is sterk toegenomen door zijn economisch herstel en door het feit, dat de Westelijke geallieerden Duitsland voor zich moesten winnen. Frankrijk zal alleen moeten vertrouwen op hard werken. Voor het welzijn van Europa en de wereld hopen wij, dat het dit duidelijk zal begrijpen. Wij wensen de Kamerleden een helder inzicht in het nieuwe jaar, voordat zij om futiele re denen een staatsman ten val zullen brengen, die tot de grootste figuren van Europa behoort. Maar wat zal Duitsland doen met de Parijse accoorden, die het de souvereiniteit geven en zijn machts positie in Europa als het ware consoli deren? Wanneer men diverse nieuw jaarsboodschappen van openbare figu ren leest, voelt men toch de neiging tot een waarschuwend woord in zich opko men. Van haar bewegingsvrijheid op grond van de accoorden van Parijs, zal de bondsregering vooral in het belang van de Duitse eenheid gebruik moeten maken, heeft Gerstenmaier, de voorzit ter van de Bondsdag en een van de trouwste volgelingen van Adenauer ver klaard. Ook alle andere Duitse politici hebben in hun boodschappen deze kwes tie van de hereniging van Duitsland sterk naar voren geschoven, zodat men sterke vermoedens krijgt, dat het hier een alge meen, van hogerhand opgezet offensief betreft om de Westelijke nieuwe bond genoten alvast vertrouwd te maken met de Duitse eisen. De Duitsers dreigen op die manier weer een bron van onrust te worden in de wereld, want wat kan hun streven, als bondgenoot van het Westen anders betekenen dan dat zij de status quo, de huidige toestand verwer pen, dat zij Rusland van de Elbe willen terugdrijven tot de nieuwe Poolse grens, of zelfs tot de oude Duits-Poolse grens. Dit zou iedereen het liefst zien, dat spreekt vanzelf, maar door dit te maken tot punt één van het buitenlandse pro gramma wordt iedere verbetering in de internationale toestand onmogelijk ge maakt. Er steekt in de Russiche buiten landse politiek, behalve de wens tot be heersing van de wereld, ook een goed deel vrees voor de Westelijke mogend heden. Men versterkt, wanneer Duits land niet tot de orde wordt geroepen, deze vrees. Vooral moet vermeden wor den, dat de Westelijke landen zich voor het Duitse karretje laten spannen. Per slot van rekening heeft de koude oorlog grote verdiensten boven een conflict. Dit mag niet te ver gaan.

Erfgoed Rijssen-Holten

Holtens Nieuwsblad | 1955 | | pagina 3