n' Löpk
't Is't er stille, zo non en dan heuj nen vogel.
In de veertn is het geluud van de E8. Mèr der
is hier zovölle te kiekn, det oew heurn vergeet.
Doar is oranje-rood met ietskes gal en det
teegn nen doonkren bos an. En oaweral dwar
relt het blad as troan' van de beume.
De Hoarfs is non wal deuneg gangs. Ne eankle
keer ziej nog een köppelken parnsteule, as ne
eendrachtege femielie teegn nen stomn of nen
boom an zittn. En dan dee kleuren, wat mooi,
wat mooi!
Viej loopt veerder en kiekt tusken boarken
hen, woert nog een betjen gal blad an bungelt,
in eene van dee viewerkes, deej hier nog hebt.
Duur det dreuge zommer zeet de meèssen kaij
dreuge komn te stoan.
En toch, dut' nog an as ne komme den't
wochet op zinn ooln inhoolt. Non, lingt'er nog
stomn in en unduchterieje van de jongs.
Temeè koomp't wal trechte, attèr snee in
smeelt en der nog meer water vaalt.
Ach wat is't hier mooi, het roö hooit lot zik
al zeen en de blaann van Canadeese eekn
geeuwt de groond een kleed van kluure.
Kiek iej nor beuwtn hen, dan zeej de klaine
mooi geteeknde blaaks van de Acacia's teegn
de loch an. Det is joah zo mooi as nen ets
neet wean kan.
Mer viej goat veerder. Een slingerpadje breg
oons op een steakn, woer't meer lech is. Wat
zeg ik, lech. Doar steet miej een heel stukke,
bepot met beukn deet zon betjen 2 meter
hooge zeent. Nen braand van rood, doonker-
broen, oranje-gal en wat nog meer in dee
buurte. As een groot veur ligt doar en het
wordt nog meuier, want de zunne keump der
duur en vaalt miln in det veur. De vlamn
weejt hoog op.
Lange hewwe der noa e kekne en van ge-
nötn.
Veerder op gelop, komme viej duur een wat
duusterder spil. Hier en doar lig nog nen boom
oawer n'pad
't Is hier dichter begreuejt en 't padje wordt
smal. Hier vernam iej ook nog nen vogel en
zeej wat vaker nen inbroenn parnstool stoan.
Het rok hier ook aans. Awwe doar oet zeet,
dan sloawe een breeder zaandpad in en komme
viej, duur of te sloane, in nen pad met an
weerskaantn beukn. De groond is oaweral
op e wassen met wotteln van de beume. Het
blad wat'er lig of haank is eegaal broenn-
oranje en het wegje hef iets aparts aij 't in-
kiekt, klain, mer zo ak oew zegge appat.
Het hef iets wat een meanske ansprek. Viej
loopt vedan, en awwe dan rechts-of sloat,
zeeuwe leenks van oons een stukn, det zoo
mooi is en zoo vanals hef, dewwe zoonder
iets te zegn stille stoat. Dikke zwoarfdenn
teeknt zik of teegn de loch, 't gewas besteet
oet haide en struuke, jonge eekn deet zik zelf
e zaijd hebt.
En dan, neet te vergatn, doartusken duur, weg
en wier, zonnen fakkel van Janeawerbuske.
Het gef zon mooi geheel, daij der toö komt
umme der tusken te stapn en goat kiekn nor
al dee mooie steaks. Non ist hier wal heel
mooi, want hier en doar zeej kluure en dan
det lech der op. Viej keunt hier neet weg,
dit is ne skilderieje den't leawt.
Toch mut een meanske veerder, al is't um
angenaam.
Intusken wordt' al oart duuster en geet'er van
det heele gedoö iets oet van ofskaid. Temeè,
zal hier snee komn, det muwwe ook zeen te
bekiekn.
18
