Je wordt
er zo
redelijk
van
Onlangs nam ergens in Nederland een
vrouwelijk lid van de gemeenteraad het besluit
om uit de raad te stappen. Toen een journalist
haar vroeg, waarom zij al zo vlug, na
nauwelijks twee jaar, uit de raad wilde,
antwoordde zij: „Je wordt er zo redelijk van".
Uit het verhaal bleek heel duidelijk, wat zij
precies bedoelde. Als lid van de gemeenteraad
krijg je ontzettend veel „stukken", allemaal
voorbereid door deskundige ambtenaren. Die
belichten de zaak van alle kanten. Ze laten
het voordeel van de ene oplossing en het
nadeel van de andere oplossing zien. Uit de
stukken blijkt duidelijk dat de bestuurders
burgemeester en wethouders echt niet over
één nacht ijs gaan, alles goed wikken en
wegen, overal informaties inwinnen, kortom
met een gedegen voorstel voor de dag komen,
waar niet veel tegen in te brengen is. Verder
vertelde zij, dat de diskussies in de kommissies
en in de raad aantonen, dat de gedachten van
anderen echt niet altijd zo idioot zijn en dat
elke medaille twee kanten heeft en soms ook
nog een zijkant.
Dat is natuurlijk reuze vervelend voor
sommige mensen. Je hebt immers mensen, die
menen, dat hun mening de enig juiste is en
daar dan ook zonder blikken of blozen mee
voor de dag komen. En dan krijg je natuurlijk
een verschrikkelijke dreun op je hoofd als je
te horen krijgt, dat wat jij zegt, helemaal niet
juist is, dat jouw bezwaren echt niet origineel
zijn en al lang door anderen bedacht en
opzij geschoven werden.
Als je geen verstand van zaken hebt, als je
niet gehinderd wordt door kennis van zaken,
dan kun je zo lekker iets recht voor zijn raap
beweren. Maar dat leer je wel af, naarmate je
kennis van zaken toeneemt. Zodra je wat meer
genuanceerd leert denken, dus niet zwart-wit,
maar in de gaten krijgt, dat er ook nog andere
kleuren zijn, dat er meer wegen naar een
goede oplossing leiden, dan word je afgeremd.
Je kunt niet meer toegeven aan je invallen,
aan je eerste opwellingen. Je leert je dan
afvragen: is het wel zoals ik denk dat het is?
Dan ga je kritisch worden. Dat wil niet zeggen:
de hele boel ondersteboven gooien; kritisch
betekent: beoordelen, niet veroordelen; wikken
en wegen; je afvragen, waarom anderen er
anders over denken dan jij.
Wat hebben wij nu met dat vrouwelijk lid van
de gemeenteraad te maken, zal menig lezer
zich afvragen.
Alles, want 't zelfde zal ook de leden van de
ondernemingsraad overkomen. Ook zij zullen
in de gaten krijgen, dat de direktie echt niet
zo gek is als zij misschien denken. Ook de
direktie van een bedrijf beschikt over
deskundige medewerkers, die de stukken goed
voorbereiden. Een beslissing of een voorstel
van een direktie is niet zo maar plotseling
opgekomen. Er is veel denkwerk, veel
informatie, veel wikken en wegen aan vooraf
gegaan. En alles wat dat vrouwelijke lid van
de gemeenteraad ondervond en leerde, zal ook
de leden van de ondernemingsraad te beurt
vallen. Er zullen dan ook heel wat leden van
de ondernemingsraad tot de ontdekking
komen, dat het allemaal niet zo eenvoudig is
en dat je echt niet altijd iets recht voor zijn
raap kunt zeggen, maar altijd eerst goed moet
luisteren, de stukken bestuderen, wikken en
wegen.
En er zullen zeker ook kiezers zijn, die er niets
van begrijpen, dat de man die zij gekozen
hebben, omdat hij 't zo lekker kon zeggen, nu
ineens veel rustiger wordt en niet van die
gewaagde kreten uitroept. Zij zullen misschien
wel denken, dat hij gemanipuleerd wordt,
zoals dat tegenwoordig heet. Misschien denken
ze wel, dat hij zich door een kop koffie en
een goeie sigaar laat inpalmen. Laten zij zich
troosten met de gedachte, of liever nog, met
de overtuiging, dat hun man meer inzicht en
meer verstand van zaken heeft gekregen. En
dus ook veel waardevoller is geworden als hun
vertegenwoordiger. Een man, die meer nog
dan toen ze hem kozen, hun vertrouwen
waard is.
15
