Onze oudste deelnemer (90 (aar)
ging langs de legerplaats 't Harde naar Epe en
Oene.
Vóór Oene voerde de leiding een bange twee
strijd met zichzelf. Wij konden nl. langs de
smalle kronkelige IJsseldijk die mooi was of via
Terwolde. Wij besloten tot het eerste, wat een
goede ingeving was. Waarschijnlijk zat iedere
bewoner aan de avondboterham, want het was
van een ongekende rust langs de dijk. Wij waren
alléén met het water, de vogels en de prachtige
natuur, terwijl wij hier en daar een roerloze
eenzame hengelaar zagen zitten. Wij zagen een
enkele schaarse auto of een verdwaalde fietser,
maar verder was het alsof wij tientallen jaren
teruggingen en geen overbevolking hadden. Het
gaf even een gevoel van heimwee, van een ver
langen naar geen gejacht van het verkeer en
bromfietsgeknetter.
In Deventer was deze droom weer voorbij. De
drukte van het avondlijke spitsuur was in volle
gang, wij waren weer terug midden in 1968.
Wij gingen weer „op 't hoes" an en eindigden
deze dag als altijd in het Parkgebouw waar
iedereen en alles reeds op ons stond te wachten.
Het was weer goed binnenkomen in de feeste
lijke met bloemen versierde zaal. Daar werd nog
onder een gezellig samenzijn een paar borreltjes
gedronken en een warm worstje gegeten. Nog
wat koffie en broodjes daarna en de dag was
weer ten einde.
De heer Poortman dankte de Directie voor al
het gebodene van deze dag en stelde vast dat dit
wel de mooiste tocht van alle was geweest. Hoe
lang houden wij dit nog vol om te overtreffen?
Wanneer dat niet meer kan, gaan wij weer van
voren af aan beginnen.
Voor de leiding was het weer een hele gerust
stelling dat iedereen weer heelhuids thuisgeko
men was, misschien wat moe, maar wel voldaan
en dat was voor ons allemaal de hoofdzaak.
Eindrust in het Parkgebouw
Na gedane arbeid is het goed lachen
8
