Aufo-puzzelnt
Zij die het initiatief genomen hadden, tot het
organiseren van een auto-puzzelrit, bleken een
goede greep gedaan te hebben.
Bij het links en rechts polsen of er voldoende
belangstelling >vas, gaven zich direkt al onge-
^^veer 20 mensen op. Dit was voor de „initiatief
nemers" aanleiding de heer M. Kreijkes, een
oude rot op het gebied van alle mogelijke puzzel-
ritten, te vragen of hij een rit wilde uitzetten.
Dit verzoek was tot geen dovemans oren gericht
en naar later zou blijken heeft de heer Kreijkes
al zijn listigheid te baat genomen om de deel
nemers er in te laten lopen.
De rit vond plaats op vrijdag 7 juni. Er werd
gestart vanaf het Parkgebouw en vanaf 7 uur
vertrokken met tussenruimten van 2 minuten
20 auto's.
Alle chauffeurs (ses) hadden een of meerdere
bijrijders (sters), die voorzien van reglementen,
routebeschrijvingen, tijdstabellen e.d. aan de be
stuurder (ster) de nodige steun lesten geven.
Die steun was wel nodig, wam welke auto
bestuurder ziet kans een auto veilig te besturen
en daarbij dan nog uit te kijken naar het zo
veelste asfaltweggetje, een krantenbus in een
boom, een E.H.B.O.-post, een huisnummer 25
(zonder a), enz. en daarbij nog een tempo aan
te houden van 30 km per uur, zonder hulp van
een trouwe gade, vriend, vriendin of collega?
Wat ons betreft, na een keer in de rimboe te
recht te zijn gekomen met een tijdsverlies van
5 minuten, zagen we toch eindelijk de kranten
bus. We lieten ons niet foppen door het be
ruchte bord „doorgaand verkeer", ook de twee
volgende trefpunten kwamen we goed door.
Helaas, met enige schaamte moeten we toe
geven dat we, ondanks een veronderstelde ken
nis van zaken, voor wat betreft het verschil
tussen een jute- en een vlaszak, er toch inge
vlogen zijn. Maar ja, als het al iets schemerig
wordt en de bewuste zak hangt in een weiland
achter prikkeldraad, dan denk je meer aan je
dure broek dan aan een mogelijke val, en toch
toen de heer Voortman als controleur ons
het bekende strookje overreikte met een stalen
gezicht, konden wij het niet laten te zeggen:
„Het was zeker tóch een vlaszak?" Waarop ge
noemde heer met een ietwat medelijdend lachje
bevestigend antwoordde.
Zo kwamen wij vrij aardig op tijd aan bij het
eindpunt in Haarle, waar in een gezellig café
de voorhoede intussen al verzameld zat.
Allengs kwamen er meer deelnemers met hun
gevolg binnen en steeds meer verhalen kwamen
los.
Het bleek dat sommigen de koers helemaal
kwijtgeraakt waren en in Laren, Markelo, Rijs-
sen of zelfs in Lochem terecht gekomen waren.
Gelukkig dat de leiding dit voorzien had en
ie.der een enveloppe meegekregen had die men
in geval van nood kon openen om te weten te
komen waar het eindpunt zou zijn.
Toen alle rijders binnen waren kon tot de prijs
uitreiking worden overgegaan. Behalve enkele
hoofdprijzen was er voor ieder een kleiner
prijsje, zodat niemand met lege handen naar
huis ging.
Vastgesteld kon worden dat iedereen zeer ge
noten had van de rit en dat men allerwege voel
de voor een herhaling.
Rest ons nog te vertellen dat een van de win
naars van een hoofdprijs (we zullen zijn naam
maar niet noemen) zich bij het naar huis gaan
een klein beetje verreden heeft en in Deventer
terecht kwam. Het zal wel aan de A.N.W.B.-
borden hebben gelegen ofwel „Het kan ver
keren", zei Brederode.
11
