onbeweeglijk in het donker en zorgt er voor dat
geen fototoestel klikt, hij is wel waakzaam.
We gaan te voet terug. Het is Pasen, dus de be
woners op hun zondags. Bij een klein cafétje
wordt buiten gitaar gespeeld en een paar man
nen dansen daar hun Griekse volksdans op een
paar vierkante meters. Een hand strekt zich uit
nodigend uit en het hoeft niet de Driekusman
te zijn om heerlijk mee te dansen.
Iedereen klapt mee en is vrolijk om het plotse
ling intermezzo.
Waar vandaan? Hollandia! Ah! Hollandia!
Te voet gaan wij naar beneden, een paar
schattige kinderen bieden bloemetjes aan, zo
maar uit vriendelijkheid. Gelukkig zijn er als
wederdienst de rolletjes Nederlandse zuurtjes.
Adieu Patmos, met je bloemen, je witte huizen,
je vriendelijke mensen.
Wij gaan weer naar Piraeus, Athene en Kaap
Sounion, de uiterste punt. We varen meer en
meer op huis aan en zetten voor het laatst voet
aan Griekse wal wanneer wij naar de Pelopon
nesus gaan. Havenplaats: Katakolon. Bestem
ming: Olympia.
Ruïnes van het oude Olympia in een prachtige
groene omgeving. Op een eeuwenoude rotssteen
zit een helblonde jonge vrouw. Zij draagt de
meest „hippe" kleuren die je je bedenken kunt.
Paars hoedje, lange lila oorbellen, een gele
blouse, een oranje broek, lila schoenen en tas.
Het heel oude en het heel moderne ontmoeten
elkaar en is een kleurenfoto waard. Toch wordt
Olympia nooit echt oud, want steeds weer iedere
4 jaar wordt hier op deze plaats boven een
stenen bekken op natuurlijke wijze door middel
van de zon en glas de vlam ontstoken die ge
durende de Olympische spelen zal branden,
waar ter wereld deze ook worden gehouden.
Wij zijn anderhalve dag op zee; het weer is
warm en de zee blauw, de meeuwen vliegen mee
met ons schip, ten teken dat wij niet ver meer
van de kust af zijn. Zelfs een verdwaald klein
vogeltje blijft enige dagen onze gast. Het gaat
nu heel snel. De St. Marco in Venetië is reeds
van verre zichtbaar op de heel vroege morgen,
het vliegtuig staat klaar, Schiphol wacht. Een
reis met een schat van indrukken is ten einde,
de moeite waard om er in dit vakantienummer
enige van weer te geven.
Wij wensen u een prettige vakantie toe!
N abeschouwing
9 juni 1967
Wij hebben een week van enorme spanningen
achter de rug en de angst om het kleine Israël
was heel groot. Wij kennen n.l. te goed het ge
voel onder de voet gelopen te worden. Het was
niet denkbaar, dat een land dat ter hoogte van
Tel Aviv slechts 15 km breed is, niet direct door
de troepen van de tegenstanders in tweeën ge
deeld zou worden. En het was nog minder denk
baar dat het wonder gebeurde dat Israël geheel
alleen de grote overmacht aan mensen heeft
kunnen weerstaan.
Dit land, dat - zoals wij uit de kranten konden,
lezen - voorbestemd was om met zijn bewoners!
vernietigd te worden heeft zich kunnen hand
haven
Er is vreugde over het weer thuiskomen in het
andere deel van Jeruzalem, er is ook veel ver
driet om alle jonge mensen die dit hebben waar
gemaakt, en hiervoor hun leven gaven.
Geheel Israël - zij het dan niet onbeschadigd -
is gebleven en de bevolking is meer uitermate
dankbaar gestemd dan in een overwinningsroes.
Misschien zijn zij gespaard gebleven om niet al
leen verder te gaan aan de bouw en heropbouw
van eigen land, mogelijk is het hun ook gegeven
het initiatief te nemen om met alle landen te-
samen tot een oplossing te komen voor het pro
bleem van de nog steeds thuisloze Arabieren,
hetwelk steeds weer de haat en/of afgunst in de
Oosterse snel ontvlambare harten doet oplaaien.
Kijkende naar Nazareth dat - zoals u weet -
100% Arabisch is, moet een oplossing mogelijk
zijn.
Neem de oorzaken weg, dan zijn er ook geen(
gevolgen.
Er moet nog onderhandeld worden. Moge deze
onderhandelingen plaatsvinden in het teken van
de Vredesgroet of wens, die zowel Jood als Ara
bier dagelijks gebruikt.
„Sjalom"
„Salem"
„Vrede".
En moge dit als een sneeuwbal doorwerken
waar ook ter wereld.
20