onbeweeglijk in het donker en zorgt er voor dat geen fototoestel klikt, hij is wel waakzaam. We gaan te voet terug. Het is Pasen, dus de be woners op hun zondags. Bij een klein cafétje wordt buiten gitaar gespeeld en een paar man nen dansen daar hun Griekse volksdans op een paar vierkante meters. Een hand strekt zich uit nodigend uit en het hoeft niet de Driekusman te zijn om heerlijk mee te dansen. Iedereen klapt mee en is vrolijk om het plotse ling intermezzo. Waar vandaan? Hollandia! Ah! Hollandia! Te voet gaan wij naar beneden, een paar schattige kinderen bieden bloemetjes aan, zo maar uit vriendelijkheid. Gelukkig zijn er als wederdienst de rolletjes Nederlandse zuurtjes. Adieu Patmos, met je bloemen, je witte huizen, je vriendelijke mensen. Wij gaan weer naar Piraeus, Athene en Kaap Sounion, de uiterste punt. We varen meer en meer op huis aan en zetten voor het laatst voet aan Griekse wal wanneer wij naar de Pelopon nesus gaan. Havenplaats: Katakolon. Bestem ming: Olympia. Ruïnes van het oude Olympia in een prachtige groene omgeving. Op een eeuwenoude rotssteen zit een helblonde jonge vrouw. Zij draagt de meest „hippe" kleuren die je je bedenken kunt. Paars hoedje, lange lila oorbellen, een gele blouse, een oranje broek, lila schoenen en tas. Het heel oude en het heel moderne ontmoeten elkaar en is een kleurenfoto waard. Toch wordt Olympia nooit echt oud, want steeds weer iedere 4 jaar wordt hier op deze plaats boven een stenen bekken op natuurlijke wijze door middel van de zon en glas de vlam ontstoken die ge durende de Olympische spelen zal branden, waar ter wereld deze ook worden gehouden. Wij zijn anderhalve dag op zee; het weer is warm en de zee blauw, de meeuwen vliegen mee met ons schip, ten teken dat wij niet ver meer van de kust af zijn. Zelfs een verdwaald klein vogeltje blijft enige dagen onze gast. Het gaat nu heel snel. De St. Marco in Venetië is reeds van verre zichtbaar op de heel vroege morgen, het vliegtuig staat klaar, Schiphol wacht. Een reis met een schat van indrukken is ten einde, de moeite waard om er in dit vakantienummer enige van weer te geven. Wij wensen u een prettige vakantie toe! N abeschouwing 9 juni 1967 Wij hebben een week van enorme spanningen achter de rug en de angst om het kleine Israël was heel groot. Wij kennen n.l. te goed het ge voel onder de voet gelopen te worden. Het was niet denkbaar, dat een land dat ter hoogte van Tel Aviv slechts 15 km breed is, niet direct door de troepen van de tegenstanders in tweeën ge deeld zou worden. En het was nog minder denk baar dat het wonder gebeurde dat Israël geheel alleen de grote overmacht aan mensen heeft kunnen weerstaan. Dit land, dat - zoals wij uit de kranten konden, lezen - voorbestemd was om met zijn bewoners! vernietigd te worden heeft zich kunnen hand haven Er is vreugde over het weer thuiskomen in het andere deel van Jeruzalem, er is ook veel ver driet om alle jonge mensen die dit hebben waar gemaakt, en hiervoor hun leven gaven. Geheel Israël - zij het dan niet onbeschadigd - is gebleven en de bevolking is meer uitermate dankbaar gestemd dan in een overwinningsroes. Misschien zijn zij gespaard gebleven om niet al leen verder te gaan aan de bouw en heropbouw van eigen land, mogelijk is het hun ook gegeven het initiatief te nemen om met alle landen te- samen tot een oplossing te komen voor het pro bleem van de nog steeds thuisloze Arabieren, hetwelk steeds weer de haat en/of afgunst in de Oosterse snel ontvlambare harten doet oplaaien. Kijkende naar Nazareth dat - zoals u weet - 100% Arabisch is, moet een oplossing mogelijk zijn. Neem de oorzaken weg, dan zijn er ook geen( gevolgen. Er moet nog onderhandeld worden. Moge deze onderhandelingen plaatsvinden in het teken van de Vredesgroet of wens, die zowel Jood als Ara bier dagelijks gebruikt. „Sjalom" „Salem" „Vrede". En moge dit als een sneeuwbal doorwerken waar ook ter wereld. 20

Erfgoed Rijssen-Holten

Het Anker | 1967 | | pagina 22