Het deert niet om in de kerk waar Koning Da vid rust, ergens te gaan zitten eten. De Jood die zijn gebeden wil opzeggen doet dit er toch wel om en zo is het een gegons en een geroezemoes als op geen andere dag. Wij komen ogen tekort. Simon is er niet geheel van overtuigd of hier nu de juiste plek is waar Koning David rust, be langrijk vindt hij dat er een plaats is waar men kan komen bidden ook al is de plek „ongeveer" aangegeven. In deze ruimte vindt men eveneens de herden king van de onafhankelijkheid weer. Sinds 1948 wordt er ieder jaar een zilveren kroon op juiste grootte op het graf dat achter een hek staat neergezet en ieder jaar komt er een bij. De on afhankelijkheidsdag is op 15 mei en was het bij ons juist tweede Pinksterdag. Nu konden wij het vóór ons zien ook al waren wij weer hoog en ibreed in Nederland terug. 'Het voert te ver om alles na te vertellen, maar wij gaan nog even naar de scheidslijn tussen Israël en Jordanië. Daar is de Mandelbaum- poort en er staat een huis dat deels op Israëlisch, deels op Jordaans grondgebied staat, er woont niemand meer. De familie Mandelbaum die er vroeger woonde is in 1948 verhuisd. Met Kerst mis wordt aan Jordanië voor de pelgrims door tocht gevraagd naar Bethlehem en zoals wij we ten, verkregen. Wij aanvaarden de terugtocht, de avond valt snel in het Midden Oosten. Maar juist wanneer de zon haar kracht verliest worden de boom gaarden en alles wat water nodig heeft bespo ten. Er ligt een buizennet op de grond en vlak boven de bodem spuit een lichte mist omhoog. Het lijkt eenvoudig, maar wanneer wij bedenken dat dit water uit het meer van Tiberias komt, dan pas kunnen wij begrijpen wat een enorm stuk werk is verzet en doorzettingsvermogen en idealisme een vereiste was om van de Negeb (woestijn nog maar niet te spreken De laatste vragen worden op Simon afgevuurd, wij worden wat moe, maar de interesse blijft. „Waar is toch het vee van Israël?" Dat kan al leen een Hollandse vragen, wij missen zo iets, want wij kunnen onmogelijk een paar schapen een veestapel noemen. Het antwoord is „dat be waren wij voor morgen". Simon poogt ons nog wat Hebreeuws te leren. Wij nemen voor vandaag afscheid van hem en iedereen wenst hem van harte „Sjalom" toe, wat „vrede" betekent en waar iedere Israëliër u mee zal begroeten. Sjalom Simon tot morgen. Twee Orthodoxe Joden. Vandaag is ons einddoel het meer van Galilea. Inderdaad blijkt al heel gauw hoeveel vrucht baarder deze streek is waarlangs wij rijden. Onze eerste stopplaats is Nazareth dat voor 100% Arabisch is. Simon geeft ons 5 minuten voor het kopen van een souvenir, ansichtkaarten of wat nog meer nodig is wanneer men op reis is. Simon begrijpt ons, want hij maakt er een half uur van, vooral omdat hij weet dat hij ons de kans niet meer zal geven, dat brengt het schema te veel in de war. Hier in Nazareth heeft dus Jezus zijn eerste jeugd doorgebracht, wij wandelen naar een bron en vandaar - maar niet zoals Maria met een waterkan op het hoofd - naar het huis waar Joseph, Maria en Jezus woonden. Het was min stens twintig minuten lopen en weer een beleve nis. Boven de plaats waar het huis was is nu de St. Josephskerk gebouwd, maar in de grond vindt men nog de kuilen, waar in de een het water en in de ander de olie werd bewaard. Deze grot is dus nog zoals het was. Vandaar gaan wij naar een plek waar nu een nieuwe kerk in aanbouw is. Deze kerk wordt gebouwd boven de plek waar Maria's huis was en waar nu een kleine kapel is, waar juist een 17

Erfgoed Rijssen-Holten

Het Anker | 1967 | | pagina 19