Het deert niet om in de kerk waar Koning Da
vid rust, ergens te gaan zitten eten. De Jood die
zijn gebeden wil opzeggen doet dit er toch wel
om en zo is het een gegons en een geroezemoes
als op geen andere dag. Wij komen ogen tekort.
Simon is er niet geheel van overtuigd of hier nu
de juiste plek is waar Koning David rust, be
langrijk vindt hij dat er een plaats is waar men
kan komen bidden ook al is de plek „ongeveer"
aangegeven.
In deze ruimte vindt men eveneens de herden
king van de onafhankelijkheid weer. Sinds 1948
wordt er ieder jaar een zilveren kroon op juiste
grootte op het graf dat achter een hek staat
neergezet en ieder jaar komt er een bij. De on
afhankelijkheidsdag is op 15 mei en was het bij
ons juist tweede Pinksterdag. Nu konden wij het
vóór ons zien ook al waren wij weer hoog en
ibreed in Nederland terug.
'Het voert te ver om alles na te vertellen, maar
wij gaan nog even naar de scheidslijn tussen
Israël en Jordanië. Daar is de Mandelbaum-
poort en er staat een huis dat deels op Israëlisch,
deels op Jordaans grondgebied staat, er woont
niemand meer. De familie Mandelbaum die er
vroeger woonde is in 1948 verhuisd. Met Kerst
mis wordt aan Jordanië voor de pelgrims door
tocht gevraagd naar Bethlehem en zoals wij we
ten, verkregen.
Wij aanvaarden de terugtocht, de avond valt
snel in het Midden Oosten. Maar juist wanneer
de zon haar kracht verliest worden de boom
gaarden en alles wat water nodig heeft bespo
ten. Er ligt een buizennet op de grond en vlak
boven de bodem spuit een lichte mist omhoog.
Het lijkt eenvoudig, maar wanneer wij bedenken
dat dit water uit het meer van Tiberias komt,
dan pas kunnen wij begrijpen wat een enorm
stuk werk is verzet en doorzettingsvermogen en
idealisme een vereiste was om van de Negeb
(woestijn nog maar niet te spreken
De laatste vragen worden op Simon afgevuurd,
wij worden wat moe, maar de interesse blijft.
„Waar is toch het vee van Israël?" Dat kan al
leen een Hollandse vragen, wij missen zo iets,
want wij kunnen onmogelijk een paar schapen
een veestapel noemen. Het antwoord is „dat be
waren wij voor morgen".
Simon poogt ons nog wat Hebreeuws te leren.
Wij nemen voor vandaag afscheid van hem en
iedereen wenst hem van harte „Sjalom" toe,
wat „vrede" betekent en waar iedere Israëliër u
mee zal begroeten.
Sjalom Simon tot morgen.
Twee Orthodoxe Joden.
Vandaag is ons einddoel het meer van Galilea.
Inderdaad blijkt al heel gauw hoeveel vrucht
baarder deze streek is waarlangs wij rijden. Onze
eerste stopplaats is Nazareth dat voor 100%
Arabisch is. Simon geeft ons 5 minuten voor het
kopen van een souvenir, ansichtkaarten of wat
nog meer nodig is wanneer men op reis is. Simon
begrijpt ons, want hij maakt er een half uur van,
vooral omdat hij weet dat hij ons de kans niet
meer zal geven, dat brengt het schema te veel in
de war.
Hier in Nazareth heeft dus Jezus zijn eerste
jeugd doorgebracht, wij wandelen naar een bron
en vandaar - maar niet zoals Maria met een
waterkan op het hoofd - naar het huis waar
Joseph, Maria en Jezus woonden. Het was min
stens twintig minuten lopen en weer een beleve
nis. Boven de plaats waar het huis was is nu
de St. Josephskerk gebouwd, maar in de grond
vindt men nog de kuilen, waar in de een het
water en in de ander de olie werd bewaard.
Deze grot is dus nog zoals het was.
Vandaar gaan wij naar een plek waar nu een
nieuwe kerk in aanbouw is. Deze kerk wordt
gebouwd boven de plek waar Maria's huis was
en waar nu een kleine kapel is, waar juist een
17