zien vóór het eiland Argostoli voor anker te
gaan. De zee is te ruw. Spijtig, maar niets aan
te doen.
Argostoli werd tussen 9 en 12 augustus 1953
door aardbevingen verwoest. Het zag er uit als
Hiroshima na de atoombom. Vele historische
gebouwen, prachtige kerken en onvervangbare
schilderijen gingen verloren. Een eindeloze reeks
van aardschokken deed eeuwen van civilisatie
wegvagen. De aardbeving en de vlammen deden
hun sinister werk op drie Griekse eilanden.
We komen dus een halve dag eerder in Piraeus
aan, 12 km van Athene. Het was zondagmorgen
en Palmpasen. In het park tegenover het Ko
ninklijk Paleis worden wij tegengehouden door
een soldaat, hij wijst op ons fototoestel en op de
bloemen in het park. Hij knikt, dat wij deze wel
mogen fotograferen; hij wijst met zijn hand ver
der het park in en schudt „nee" met het hoofd.
Wij ontwaren tussen het groen soldaten, in volle
uitrusting. Zij spelen wat met hun revolver. Wij
zitten een poos daarna op een bankje wat uit te
rusten en te eten en dan staat de wacht weer
voor ons. Als hij ziet dat wij doodonschuldig
zijn en geen kneedbommen zitten te maken,
lacht hij ons geruststellend toe. Hij zet een ge
zicht alsof hij ook liever bij moeder thuis was
en draait zich om. Niets verraadt ons nog dat er
twee dagen geleden duizenden mensen werden
gearresteerd en dat er een staatsgreep heeft
plaatsgevonden. Wij hebben geen idee dat dit
land bezig is een militaire dictatuur te krijgen
en dat er na 6 weken nog 20.000 staatsgevaar
lijke burgers zullen zijn. Volgens de nieuwe re
gering zijn dit er op dit moment (31 mei) nog
slechts 6.000, waarvan de helft binnenkort vrij
komt.
Wie vandaag nog een vrij Grieks mens was in
een democratisch land, werd morgen staatsge
vaarlijk. En daar lopen wij als argeloze toeristen
aan voorbij. Er zijn tanks in straten en op plei
nen en uitkijkposten van hoge gebouwen. 5 oor
logsbodems liggen voor Athene.
Een lichte nervositeit is wel te bespeuren, maar
wij nemen nog steeds aan dat dit voorzorg is
voor de komende verkiezingen einde mei.
Hoeveel voorzorg dat meebrengt bemerkt een
West-Berlijns echtpaar (tafelgenoten) dat I/2
uur op het politiebureau werd vastgehouden.
Hun filmapparaat was erg in het ooglopend en
deze mensen hadden bovendien nog een foto
toestel bij zich. Eén of andere volijverige politie
agent vond hierin aanleiding hen mee naar het
bureau te nemen. Pas toen de politie zich aan
boord op de hoogte had gesteld en de paspoor
ten had gezien, was de argwaan geweken, maar
voor ons echtpaar de ochtend naar de maan.
Wij horen muziek en begeven ons naar de plaats
waar dit vandaan komt. Wij veronderstellen dat
er iets plechtigs gaat gebeuren. Hoge militairen
staan op het balkon van het gebouw. Waar
schijnlijk de eerste officiële daad van de zojuist
gecreëerde militaire regering (maar wij weten
nog niet dat er een militaire regering gevormd
is). Wanneer plotseling één minuut stilte is, alle
verkeer stil staat en ieder deze stilte in acht
neemt, wordt ons duidelijk dat er echt iets
plechtigs - in dit geval een herdenking - plaats
vindt. Wanneer de menigte zich heeft opgelost,
blijken wij bij het graf van de onbekende sol
daat te staan.
Wij gaan weer door het park. Het is kerktijd en
iedereen loopt met een palmtakje in de hand.
Het is immers Palmpasen Voor het paleis
wordt de wacht afgelostEr is bij deze revo
lutie geen druppel bloed vergoten, maar duizen
den mensen wachten in de gevangenis hun lot
af Schrille tegenstellingen.
Zondagsavonds 8 uur vertrekken wij weer uit
Griekse soldaten in traditioneel kostuum, op wacht
voor het koninklijk paleis.
14
