Wat leeft en bloeit
na werktijd
Op een tamelijk koude vrijdag (de blaadjes zaten
nog niet aan de bomen) troffen wij het lid van de
redactie van „het Anker", de heer Vlaardinger-
broek, tezamen met zijn buurman, de heer M.
Kreijkes en enige helpers aan een voor hen wat
ongewone arbeid. In de verte werd onze aan
dacht reeds getrokken door een zwaar geronk,
hetgeen bij het naderen van het bewuste pand
een betonmolen bleek te zijn, die druk bezig was
beton uit te braken onder het toeziend oog van
M. Kreijkes.
Beide heren (goede buren uiteraard) hadden nl.
het plan opgevat om de toegang tot hun respec
tievelijke garages een meer aan de waardigheid
van hun auto's aangepast entrée te geven d.m.v.
betonpaden.
Op het moment dat wij arriveerden waren de
werkzaamheden al een heel eind in de goede
richting gevorderd.
Het tracée was keurig uitgezet en wij zagen een
z.g. wissel om van het ene spoor op het andere
te komen.
Kennelijk was de aanleg geïnspireerd op een deel
van het Rijssense Stationsemplacement. Of er nog
een soort van beveiligingssysteem zou worden
aangebracht vermeldt de historie niet, doch bot
singen zullen bij goede buren wel niet voorko
men!
De heer Vlaardingerbroek stampte het beton aan
met een ijver en kracht, alsof er straks 10-tonners
over de paden zouden moeten rijden, maar wij
vonden toch eerlijk dat hij het vak van „stamper"
aardig onder de knie had.
De hierbij geplaatste foto's geven een leuke in
druk van het werk. De lezers zullen het met ons
eens zijn, wanneer wij besluiten met te zeggen:
Waar een wil is, is een weg. Of met een variatie
hierop: „komt er een betonpad!"
En dat vele handen licht en keurig werk
maken bleek een poosje later, toen de resultaten
zichtbaar waren. Een wegenbouwer had het niet
beter gedaan!
