Over foto's gesproken, het was zaak het
fotoblad in de hand te houden en het
•voortdurend te raadplegen. Kon men nu
maar volstaan met vooruit te kijken, maar
dat was niet voldoende, want er was ge
zegd, dat sommige kiekjes achterwaarts
genomen waren. Dus zag men ons, als
een reclamepop steeds met het hoofd in
het rond draaiend, langs de wegen fietsen.
We zullen op het kritieke moment wel in
de verkeerde richting hebben gestaard,
want achteraf bleek, dat we o.a. de foto
genomen op de Ligtenbergerdijk gemist
hadden.
Intussen waren we in de paddenstoelen
periode terecht gekomen, de nummers 13
t.m. 17, die geen moeilijkheden brachten,
tenminste wat de navigatie betreft. Voor
de rest liet het wel iets te wensen over:
zanderige hei- en bospaden, soms nauwe
lijks of helemaal niet berijdbaar, verschrik
kelijk wat mul
Zo reden we dan (of liepen) met één hand
aan 't stuur, in de andere het fotoblad,
met één oog op de weg gericht, met het
andere rondspiedend, ondertussen balan
cerend als een koorddanser om niet onder
te gaan in een stofwolk.
•Op een lang, recht stuk zagen we ver voor
)ins uit een kleine groep door het zand
ploegen, terwijl enkele honderden meters
achter ons een gezelschap gewapend met
grote vellen papier, kennelijk ook „puzzel-
ritters" ons, het prettige gevoel gaven dat
we niet alleen reden, maar dat onze ver
richtingen nauwlettend werden gadege
slagen.
Zo belandden we dan eindelijk bij nr. 18.
Driewerf hoera, eindelijk een foto ontdekt,
links achter het bord „Verboden Toegang"
op een afgeknotte boom. Hadden we toen
meteen maar rechts vóór gekeken, dan
hadden we de reflector (op de foto leek
het meer een kelderraam; wat een listige
fotograaf ook gezien.
Maar we waren zo enthousiast over dat
bord „Verboden Toegang" (er staan er niet
zo veel in de Holterberg) dat onze waak
zaamheid een ogenblik verslapte.
We hadden dus nu onze eerste foto, maar
tevens het onbestemde gevoel, dat we er
een paar gemist hadden. Eerlijk gezegd
foeterden we wel een beetje. Die land
schappen lijken allemaal op elkaar en je
moet wel zeer scherp opletten en vooral de
tijd er voor nemen. Trouwens als ik de
„fotoman" was, zou ik eens een mooie rood
bonte koe onder een boom nemen of een
grote hond voor het hek van een erf, of
een boer die aan het maaien is. Maar dat
zou weer andere moeilijkheden met zich
meebrengen, vrees ik.
Na 22 begon de misère, tenminste voor ons.
Het huisnummer 35 waren we gepasseerd,
nu naar nr. 46. Eilacie, het volgende huis
had nummer 63, fout, dus terug, andere
weg geprobeerd, liep uit op de rijksweg,
bij de overweg weer gekeerd, want dit
klopte helemaal niet, dus terug naar huis
nummer 35. Het leek wel een ganzebord-
spel. Bij nr. 35 bleek het grote peleton in
middels ook te zijn gearriveerd en zo ston
den we met een man of 20. We weten niet
of de spelregels het toelaten, maar in elk
geval hebben we een paar toeschouwers
de nodige inlichtingen gevraagd en bleek
dat de eerst ingeslagen weg toch de juiste
was. De kwestie is, dat ter plaatse de huis
nummers door elkaar lopen, doordat de
grens van twee buurtschappen wat grillig
verloopt. Huisnummer 46 werd dus met
vereende krachten gevonden, zij het met
een tijdverlies van ongeveer drie kwartier.
Nu kwam dan de periode van de driespron-
9
