Dr. ALBERT SCHWEITZER
(Slot)
11
Jn Lambarene is een radio en wel in de
kamer van Dr. Guy Schweitzer, een
neef van de grote dokter. Op een avond
hoort Dr. Guy zijn eigen naam door de
radio noemen en verneemt, dat Albert
Schweitzer de Nobelprijs voor de vrede
gekregen heeft. Ontroerd hoort Dr.
Schweitzer zijn verhaal aan omdat zijn
gedachte „eerbied voor alles wat leeft en
groeit" erkend wordt en veld begint te
winnen en blij bovendien, omdat hij nu
•mder geldzorgen vanwege de prijs
an doorgaan met het bouwen van het
dorp voor de melaatsen.
Het is het woord „liefde" dat Dr. Schweit
zer's leven in ieder opzicht beheerst, en dat
hij in hoofdletters met zich door het le
ven draagt. Albert Schweitzer zegt dan
ook: „Sociale voorzieningen, organisaties
voor het welzijn der wereld zijn natuurlijk
nodig, maar al is hiervan zorgvuldig een
net over een deel van de wereld uitgespan
nen, de gaten in dit net moeten door U
worden gestopt, door Uw persoonlijke dien
sten, vervuld in liefde en vriendschap. Het
is een oude en een beproefde waarheid,
dat wie liefde geeft, méér zal ontvangen".
DE GROEI VAN HET ZIEKENHUIS
De voornaamste gebeurtenis in de jaren
na de oorlog is, dat het ziekenhuis, waar
200 leprapatiënten verblijven, dubbel zo
groot werd. De uitgaven werden ook dub
bel zoveel, maar Dr. Schweitzer wilde in
elk geval de inmiddels in Amerika ont
dekte middelen toepassen. Er werd een
dorp van bamboehutten bijgebouwd, maar
«t heeft een groot bezwaar, namelijk, dat
ze bamboehutten het slechts drie jaar
uithouden en dan vernieuwd moeten wor
den. Het bouwen van dergelijke hutten is
niet eenvoudig. Om goed hard hout voor
de balken in het bos op te zoeken, te vel
len en van ver over de oerwoudpaden weg
i te slepen, is grote inspanning nodig. Alle
benodigdheden moeten ver uit het bos ko
men. Dr. Schweitzer nam de bouw en de
organisatie zelf ter hand. Dit was in mei
1953. De plaats te vinden was niet een
voudig met het oog op moerassen en de
daarbij onvermijdelijke muskieten, die de
malaria verspreiden. Maar de plek werd
gevonden. Het was een heuvel. Hiervan
werd de top afgegraven en de verkregen
aarde op de beide zijden overgebracht.
Hierdoor ontstond een terrein van onge
veer 200 meter lang en 80 meter breed.
De inboorlingen konden niet begrijpen dat
eerst dit grondwerk gedaan moest worden.
Ze zouden het liefst de gebouwen zo maar
neergezet hebben. Aan dit graafwerk de
den 60 leprapatiënten onder wie 12 vrou
wen mee. Van alles was er voor de bouw
van de hutten nodigkalk of cement, ge
golfd plaatijzer, hout, bamboe enz. Ce
ment en gegolfd plaatijzer met vracht en
invoerrechten zijn duur eer ze van Europa
naar Lambarene gekomen zijn, maar de
Nobelprijs stelde Dr. Schweitzer in staat
het dorp te bouwen zoals hij het zich al
tijd had voorgesteld.
Met het oog op brand werden de daken
van plaatijzer gemaakt, wat bovendien
duurzamer was dan raffiabladeren. Al met
al werd het een prachtig dorp. Men moet
echter zelf de boeken van en over Dr.
Schweitzer gelezen hebben, wil men kun
nen begrijpen wat een enorme inspanning
dit is geweest om met de primitieve in
boorlingen zoiets tot stand te brengen en
dat alles wanneer men 76 jaar is.
Hoe groot zijn de vertrekken van het zie
kenhuis waar de mensen verblijven Ze
zijn 3.20 meter bij 2.70 meter en dienen
voor twee patiënten. Het dak springt erg
uit, zodat de mensen altijd in de schaduw
kunnen zitten en voor hun vertrek wat kun
nen koken. Voor de leprozen, die twee of
drie jaar ter verpleging opgenomen moeten
worden, geldt dit niet. Zij krijgen twee
vertrekken, één om te wonen en één als
keuken en opslagplaats, want dat zijn de
inboorlingen zo gewend en zo kunnen ze
zich zoveel mogelijk thuis voelen. Maar al
met al maakte dit de bouw van het le-
prozendorp wel aanmerkelijk duurder.
En met de bouw van dit prachtige dorp
werd één van Dr. Schweitzer's hartewen-
sen vervuld. Denk echter niet dat hij nu
op zijn lauweren is gaan rusten. Aller
minst. Hij werkt als 81-jarige als ie
mand die in de volle kracht van zijn leven
is en hij zal dit blijven doen zolang hem
daartoe de kans gegeven wordt, omdat hij
