Revue van van 't jaor
't Is hoaste feês op't Hoar
At de Revue dit joar begeênt,
En iedereêne dut zien beste.
Ook Mans, 't verweande keend.
'Nen breèf breg 't spil an deankn,
Want Kiginef lig heel veer vöt.
Mer, der hen goan doot' ze vaste
Smalpeeter dee, wattemót
An 'poal in Olnzel gung't,
Nog neet zo gleunig vlugge,
Mer toen det fietsspook kwam
Wol 'n poalkeal geane trugge.
Biej de Wolga koomt spil lös
De vléske wordt non an esprökne
Det gef de méuge mood.
Alns wordt non lös etrökne
Intusken wowe nog gewoar
Deij in Tirool munn klimmn.
Den speèlkes-keal den konnt.
Dee vrömden, zeent toch meestied slimn.
Ook zingn en daansen wör
Oons doar gelukkig neet ontheuln.
Toen 't smattelijk wör wareampel,
Konj zeén, dat Mansken geuln.
En zo komme viej biej iets,
Waij tot de woonderen munn rêkn,
De knapste vrowleu skilderiejn
Deét zingn könn en ook sprêkn.
Een heel wies woord kwamm
Oet dee skilderiejn nor boetn,
Het kluünk heel mooi, dés woar,
Mèr 't zea: „Hooit' er oew boetn"!
Op 't eane, al was 't nen missen,
De Smalpeeters kreêgn gelukke
De hele boele skreeuwn doarnoa:
„Dit is 't eane van 't stukke".
Ik zegge: 't Was mooi, heel mooi
Bedaankt meaks en jongs, 'n heeln kloetn,
En vuur de klierebeaze:
„Hooit' er oew boetn
A. J. B.
