Een Pasar marktte Solo op Java.
de timmerman een kistj e gemaakt en de volgen
de ochtend om 6 uur stopt het schip; er hangt
een doodse stilte en iedereen is ontroerd wan
neer het kleine kistje, bedekt met de Neder
landse vlag, langzaam van het bovenste dek af
waar de kinderkamer als rouwkamer was
ingericht door een matroos naar beneden
wordt gelaten. Beneden staan de ouders, de
kapitein die als ambtenaar van de burger
lijke stand fungeert en nog enkele andere
officieren. Nog even hangt het kistje stil, de
vlag wordt er af gehaald, men staat in de hou
ding, men snijdt het touw door en het is voorbij.
Het leven aan boord herneemt weer z'n gewone
plaats en de machines worden weer aangezet.
Onze volgende haven is Colombo op Ceylon.
We zijn er laat en moeten eerst met een bootje
naar de haven worden gebracht, want we liggen
voor anker, 't Besluit is thuis te blijven, want
de enkele uren slaap kunnen we eenvoudig niet
missen. We hebben nog 3 weken voor de boeg
en zijn aan 't eind van ons Latijn. Er zijn veel
zeezieken en dat betekent meer werk. „Zuster,
wilt U even een paar sinaasappels uitpersen?"
125 passen naar de pantry, 125 passen terug en
weer 125 passen tot aan de pantry. En dat alles
voor een paar sinaasappels. „Zuster, mag ik
's avonds om 8 uur een glaasje ijswater?" enz.
We beginnen nu om half 7 omdat we het
anders helemaal niet meer redden. De meesten
van ons zien de eetzaal alleen nog maar bij 't
ontbijt, verder slikken we iets, maar ook dik
wijls niets naar binnen in de pantry en dan denk
ik weer aan de pantry-man, die ons wel eens
stilletjes fruit toestopte, want we moesten toch
op de been blijven. Kortgeleden stond er in de
krant, dat hij overboord was geslagen en niet
meer werd gevonden.
En dan voel je weer, dat er op die zeld
zaam voorkomende zware reis werkelijk lief
en leed werd gedeeld, al was het maar, dat wij
op onze beurt de moeite wilden nemen aspirine
te halen of een onuitputtelijke voorraad peper
munt hadden, want koks die van de vroege
ochtend tot de late avond voor gloeiend hete
ovens staan, worden net kinderen bij 't zien van
een pepermunt of zo. En bakker Willem, die
altijd beweerde, dat ons optimisme beslist in
onze witte schorten zat; vandaar dat ze op be
paalde tijden al uitkeken naar witte schorten!
Op een ochtend komen er verschillende tele
grammen. Natuurlijk wist ik wel, dat het m'n
verjaardag was, want we halen op de kalender
iedere avond een dikke streep door de dag die
voorbij is. De gehele dag blijft 't geheim, maar
de Chef-kok, die 't ter ore was gekomen, had iets
extra klaar gemaakt voor 't stewardessen-corps
en ja, dan moet je er aan geloven en 't doet je
goed ook, want je voelt dat je met elkaar één
grote familie bent en dat juist deze attenties
't leven aan boord veraangenamen en de sfeer
van alle dag breekt. En het werd nog een drukke
receptie.
Iedere avond kan men ons zien bij de wereld
kaart; we kunnen het niet uitstaan, dat 't schip
maar 16 mijl per uur loopt en 't vlaggetje dat
de route aangeeft verspringt ons veel te lang
zaam. We naderen Suez, nog een wipje en we
zullen de rots van Gibraltar, het eerste punt van
Europa, weer voor ons zien.
Kaap Vincent vanuit de patrijspoort gezien.
We varen overdag door het Suez-kanaal en
offeren onze rusttijd op om juist 't mooiste ge
deelte te zien. Misschien kom je er nooit weer.
's Avonds zijn we in Port Saïd. Nu komen de
kooplui aan boord met al hun mooie lederwaren
enz. Voor f 17.50 een mooie leren weekend-tas.
Voor f20.een originele schrijfmap, natuurlijk
met de afbeelding erop van een Egyptenaar op
een kameel en uiteindelijk nog te duur. Eén
van de stewardessen koopt een koffer bij een
koopman die met z'n roeiboot naast het schip
ligt. Ze staat in haar hut en de koffer kan niet
door de patrijspoort, dus gaat ze naar 't dek om
de koffer op te hijsen. Als de koffer boven is,
blijkt het een oud lor te zijn, maar 't bootje
verdwijnt al in de duisternis en de politie, die
aan boord is, gaat 't verhaal boven 't petje. Geen
achterhalen aan. We kunnen niet nalaten er
veel plezier om te hebben en 't meisje zelf lacht
om 't hardst mee, omdat dit de eerste keer was
in haar zeevrouwenloopbaan, dat men haar bij
de neus had genomen. Er is een goochelaar stan
boord, die ongelooflijk met kuikentjes wé*t te
manoeuvreren. We weten nog niet, ef hij er 1
