„JE BENT YAN HET
PUBLIEK, ZOLANG JE
HET PODIUM STAAT"
Volkoren: wat is dat eigenlijk?
REDT EEN
KiEVEN
HOLTENS NIEUWSBLAD
I TfltRSIICHtllW I
mi ttiia uirniimni Mn
—PAR lil
1
Uitwellingerga: ©en dorp op steenworp afstand van Sneek. Om
in het dorp op de plaats van bestemming te komen vragen
fotograaf en verslaggever aan één van de 325 inwoners hoe te
moeten rijden. Het antwoord verschaft weinig duidelijkheid.
Wanneer we de naam van het onderwerp van dit artikel noemen
klaart het gezicht van de autochtoon op: „O, zeg dat dan gelijk,
dan moet je daarlangs". Niet alleen in Uitwelligerga, maar ook in
de rest van dit land, tot in Afrika en Argentinië toe, is Maywood
een begrip. Vijftien jaar bestaat de groep momenteel. Vier
gouden platen, populariteit en een eigen B.V. leverde het
artiest-zijn de zusjes De Vries op. Toch heeft het dertien^ jaar
geduurd voordat het duo definitief en bij een groot publiek
doorbrak. De laatste maanden is het wat stil rond Caren en
Alice, het blijkt echter de spreekwoordelijke stilte voor de storm
te zijn: over afzienbare tijd verschijnt een nieuwe single,
optredens in Japan en Australië volgen. Tijdens het gesprek
rinkelt veelvuldig de telefoon, is er voortdurend iemand aan de
voordeur („Meestal zijn het kinderen, gestuurd door pa of moe
komen ze dan een foto met handtekening halen") en maken de
twee honden, door zo nu en dan hard te blaffen, duidelijk het
niet zozeer op prijs te stellen dat „de vrouwtjes" bezoek
hebben.
De dames merken op graag het
misverstand uit de wereld te
willen helpen dat veel mensen
voor waarheid aannemen. May
wood zou nl. nooit live spelen
en zingen, dat zou slechts play1
back zijn. Caren: „We werken
soms met een groep, en een an
dere keer met een band. We
zingen altijd live. Als er geen
groep achter je staat en de
mensen horen wel muziek dan
denken ze gelijk, o, die staan
daar ook maar een beetje goud
vis te spelen. Als er geen groep
achter ons staat moeten we wel
met zo'n geluidsband werken, de
zang echter is altijd live".
Collega's
„Wat begon als een hobby, mu
ziek, werd je broodwinning.
Daar komt het bij ons op neer",
zegt Alice (May) de Vries. „Ei
genlijk was het onze bedoeling
om nummers voer anderen te
schrijven, maar Pim Koopman,
onze producer, stond erop dat
we zelf zouden zingen. Zo'n vijf
tien jaar terug traden de zusjes
De Vries regelmatig op in be
jaardenoorden, voor militairen
en tijdens de kerstdagen in ge
vangenissen. Onder namen als
The Lady Pops en De Karina's
deed het duo de ervaring van
het voor een zaal spelen op. Ca
ren: „We hebben daar veel van
geleerd, bijvoorbeeld hoe je con
tact maakt je publiek, hoe je
een zaal kimt bespelen. Toen we
bekend raakten en ook televisie
gingen doen, waren we eigenlijk
niet nerveus omdat er veel men
sen in een zaal zaten, tijdens de
Nacht van het hart bijvoorbeeld,
maar door de camera's. Want
dat kenden we nog niet, veel
publiek waren we gewend. En
het maakt enorm veel uit of je
een zaal met mensen nerveus of
ontspannen benadert. Die opge
dane ervaring van toen we nog
onbekend waren heeft ons veel
geholpen".
Kracht
gewerkt aan dat wat de laatste
twee jaar gerealiseerd is". Het
succes is de uit het Friese Har-
lingen afkomstige vrouwen niet
Snabbel
naar het hoofd gestegen, het
duo blijkt te beschikken over de
sterke schouders die de weelde
van nummer-één noteringen en
gouden platen kunnen dragen.
„We proberen zoveel mogelijk
variatie in onze nummers aan te
brengen, dan een ballad, dan
een swing-nummer, etc. Het pu
bliek pikt het niet als je steeds
met hetzelfde voor de dag
komt", Alice kijkt de grootste
van de twee honden bestraffend
aan, met de staart tussen de
benen gaat hij terug naar af.
Meidenpop
Het wemelt de laatste tijd van
de damesgroepen, een trend lijkt
het, meidenpop. Bij veel van de
damesbands spelen de muziek
en tekst een ondergeschikte rol,
de dames dienen een lust voor
het voornaamste gegeven te zijn
om tot succes te komen. Bij
Maywood ligt dat anders. Caren
de Vries: „Per nummer kijken
wij hoe we het nummer het be
ste kunnen brengen, bij ons ligt
het accent duidelijk op, ja, laat
ik het noemen sfeer. We stralen
een bepaald gevoel waarvan we
hopen dat iets daarvan bij het
publiek terecht komt. Neem een
groep als De Dolly Dots, je weet
gewoon dat wanneer die op
televisie komen, ze er sus en zo
gekleed bij zullen lopen. Die
nummers lijken ook allemaal op
elkaar. By ons weet je nooit wat
voor soort nummer we brengen
en ook niet hoe we zulke leuke
Pulpbladen.
Wanneer de naam Van der
Meyden valt, neemt Caren een
slok thee, „Ik krijg daar een
nare smaak van in m'n mond,
wat die over ons zoal de wereld
ingeslingerd heeft, dat grenst
aan het onwaarschijnlijke.
Artiesten-ellende en dergelijke
vormen de voedingsbodem voor
het blad van hem".
Maar je kunt er niet buiten, jul
lie maatschappij zal iedere vorm
van publiciteit rond Maywood
als aandacht zien. Alice: „Tuur-
fijk, en dat neem ik de maat
schappij ook niet kwalijk, per
slot van rekening is dat een on
derneming en die wil winst ma
ken. Maar het is beslist niet zo
dat we die pulpbladen opzoeken.
Zo'n Van der Meyden belt re
gelmatig op en vraagt dan of er
nog iets te melden valt uit de
privésfeer van ons, wij praten
daar niet over, privé is privé,
het gaat ons om de muziek, de
teksten, en ik denk een meren
deel van ons publiek ook".
Waaruit bestaat het Maywood-
publiek? „Kenmerken kun je het
niet", 'zegt Caren, „ik denk dat
onze muziek in zich heeft dat er
een breed publiek naar kan luis
teren. Van jong tot oud, het is
wel zo dat de „kids" de platen
kopen en de ouderen ze draaien,
dat is wel grappig".
Voortbestaan
Zolang het publiek een artiest
wil en een maatschappij er
Ondanks twee geflopte singles,
in de beginperiode van het duo,
gaven Alice en Caren niet op. In
geval Maywood wint de aan
houder. „Misschien is het juist
de terleurstelling waaruit je
kracht put om door te gaan",
zegt de blonde Alice, ,je krijgt
op een bepaald moment het
idee, waarom lukt het nou niet?,
en dan werk je er nog harder
aan om het wel te laten slagen.
Wij hebben dertien jaar keihard
commercieel succes in ziet, zo
lang mag men vertoeven aan de
top. Maar daarna, als het succes
en de rozen verdwenen zijn?
Alice: „Dat mag eenvoudig niet
gebeuren, je moet waken over je
voortbestaan. Voortdurend bezig
zijn met zoeken naar andere te
bewandelen wegen in de muzie
kwereld. Je mag niet teren op je
roem, in beweging blijven, als je
dat kunt dan lukt het je om
mee te blijven draaien. En zou
het publiek op zekere dag May
wood niet meer willen, kunnen
we ons nuttig maken door songs
voor andere artiesten te schrij
ven".
smoeltjes hebben of zo, nee, bij
ons gaat het in hoofdzaak om
de tekst en muziek, 0171 de uit
straling ook".
De teksten en muziek worden
geschreven door Alice, een stu
die muziek resulteerde in het
kunnen spelen van drums, saxo
foon, bas en piano. De zang
neemt Caren, ooit nog eens stu
dente psychologie, voor haar re
kening. „Wij zijn inventief ge
noeg om onze eigen nummers te
maken, we zijn dus. niet afhan
kelijk van wat er door anderen
gemaakt voorradig is", aldus
Alice.
„Dat betekent wel dat je
dag en nacht bezig bent, maar
dat heb je er voor over, we zijn
nu eenmaal bezeten van dit
vak".
Op een onlangs verschenen re
clameposter voor een stoere au
tomobiel prijken de zusjes naast
het voertuig, dat moet welhaast
een prima bijverdienste zijn?
Caren: „Ja, dat is het ook. En
het mes snijdt aan twee kanten,
financieel is het aantrekkelijk en
jé naam wordt in herinnering
gebracht bij degenen die het
zien". Artiest-zijn betekent zor
gen dat je naam niet vergeten
wordt. Hoe ervaren de zusjes De
Vries het artiestaijn en als zo
danig het eigendom van een
publiek zijn? Alice: „Je bent
van het publiek zolang je op het
podium staat, daarna is het af
gelopen., dan ben je weer 100%
jezelf. Want het is een soort to
neelspelen. Als je geen afstand
kunt nemen van degene die
daar op dat podium staat, dan
word je gek. Je moet je voort
durend verplaatsen op het po
dium in de artiest die je bent,
die je speelt".
Haat én nijd onder artiesten? -
,Ach, dat wordt zo vaak over-
dreven, het valt wel mee. Alleen
de oudere artiesten, die reeds
heel lang in het vak zitten, die
hebben er dikwijls moeite mee
als ze voor jou harder klappen
dan voor henzelf. Misschien ook
dat het komt doordat we prak
tisch nooit op artiestenfeestjes
komen, te druk, luidt ons ex
cuus dan. We zijn niet van die
tantes die zonodig alle spots op
zich gericht willen hebben".
In een hoek van de kamer
hangt een houten bordje met
daarop de spreuk: Weet wat je"
zegt, maar zeg niet alles wat je-
weet. Het is typerend voor de
groep.
Alice merkt aan het eind van
het gesprek op: „Weet je, soms
word ik helemaal gek van dit
vak, ben ik totaal radeloos om
dat de inspiratie uitblijft, maar
al met al, ik zou niets anders
willen, ik ben dol op dit vak".
Graan is een belangrijk voe
dingsmiddel voor mensen.
Graankorrels - de zaden waaruit
weer nieuw koren moet kunnen
groeien - zijn rijk aan allerlei
voedingsstoffen die wij nodig
hebben om ons prettig te voelen
en om in konditie te blijven. Die
voedingsstoffen - zoals
B-vitaminen en mineralen als
fosfor en ijzer - bevinden zich
met name in de buitenste lagen
en in de kiem van de korrel.
Vreemd genoeg is het lange tijd
gewoonte geweest, om juist die
buitenste lagen niet te gebrui
ken, en alleen de door het hel
derwitte .meellichaam' geleverde
.bloem' te consumeren. Nu de
mensen zich meer gaan interes
seren voor de voeding in hun
voedsel, begint de hele graan
korrel weer in de belangstelling
te komen. Wij gaan weer het
volle koren eten. Graan moet
eerst bewerkt worden, willen wij
het kunnen gebruiken. Het moet
worden gemalen of minstens ge
plet om het binnenste zetmeel
los te maken, het meel waarmee
wij pap kunnen koken en brood
kunnen bakken. Vroeger werd
graan tussen molenstenen gema
len, en alles wat er in het maal
sel zat - niet alleen het witte
meel uit het binnenste van de
korrels, maar ook het schilletje
en de kiem - bleef erin. Zulk
meel was rijk aan de hoogwaar
dige eiwitten die zich in de bui
tenste lagen van de korrels be
vinden, rijk aan vitaminen en
mineralen. Met het voortschrij
den der techniek werd het mo
gelijk het meel steeds fijner ,uit
te malen' en te zeven, waardoor
tenslotte een uiterst fijn en hel
derwit meel, .bloem', overbleef.
Hoe fijner het meel, hoe fijner
het gebak en hoe witter het
brood. Wit brood werd een te
ken van welvaart en luxe, en
tegelijk met de uitgezeefde veze
lachtige resten werden de be
langrijkste voedingsstoffen (én
de voor spijsvertering en darm
werking eigenlijk onontbeerlijke
voedingsvezels) voortaan aan het
vee gegeven.
De laatste tijd wordt het steeds
meer mensen duidelijk, dat zij
het paard achter de wagen
spannen door alleen het (welis
waar energieverschaffende) witte
meel te eten, terwijl zij de
waardevolle andere delen van
het graan versmaden. Daarom
wordt er nu steeds meer .vol
koren' gegeten. Zoals volkoren
broodsoorten, die gebakken ain
van meel dat alles wat de oor
spronkelijke korrel beidt nog
bevat. Knackebröd is zo'n
broodsoort. Vijfhonderd jaar ge
leden werd het door Zweedse
boerinnen voor het eerst gebak
ken, natuurlijk uit volkorenmeel.
Het graan was rogge, en het is
door de eeuwen heen altijd vol
koren gebleven. Knackebröd -
nu voornamelijk afkomstig uit
Zweden en Duitland - wordt nu
in een groot aantal variaties ge
bakken uit volkoren roggemeel
en volkoren tarwemeel.
Het stevige en smakelijke knac
kebröd is gebakken van puur
volkorenmeel, waaraan slechts
water, zout en gist zijn toege
voegd. .Zacht' volkorenbrood
moet om baktechnische redenen
nog een percentage fijner uitge-
malen meel bevatten. Knacke
bröd biedt daarom in verhou
ding tot andere broodsoorten de
meeste .volkoren' voedingsstof
fen per 100 gram. Zo bevat ie
dere honderd gram knackebröd
circa 70% koolhydraten (ener
gieverschaffers), 11-14% eiwitten,
1,5-2,1% kiemoiiën (die meer
voudig onverzadigde vetzuren en
belangrijke vitamines als BI, B2,
B6 en A en E leveren. Knacke
bröd neemt bovendien een
aparte plaats in als leverancier
van mineralen en sporenelemen
ten.
Volkoren eten betekent ook:
voedingsvezels eten. De onver
teerbare bestanddelen van de
graankorrel en die van groenten
en fruit, die het transport van
het voedsel door de spijsverte
ringsorganen bevorderen. Het
belang van voedingsvezels wordt
de laatste jaren weer ingezien,
nu bijvoorbeeld uit vergelijkende
onderzoekingen is gebleken, dat
er een verband bestaat tussen
het eten van vezelrijk voedsel en
het ontbreken van civilisatie-
ziekten, zoals darmziekten en
aambeien. Bevolkingsgroepen
die plantaardig voedsel met veel
voedingsvezels eten (bijvoorbeeld
in Azië, Afrika en Zuid-Amerika)
hebben aanzienlijk minder last
van zulke kwalen dan Westerse
bevolkingsgroepen die door hun
„geciviliseerde" eetgewoonten
veel minder van die vezels bin
nenkrijgen. Honderd gram boe-
renbruin bevat 11,7% voedings
vezel, terwijl geacht' volkoren
brood 8,5% bevat. Gewoon bruin
brood bevat 5,1% voedingsvezel
en wit brood komt niet hoger
dan 2,7%. In deze periode van
het jaar, waarin aandacht wordt
gevraagd voor gezondheidsakties
[giro 388000]
onder het motto .Nederland-
Oké', is het goed om stil te
staan bij de dingen die onze.
konditie beïnvloeden.
