LEXINGTON
Wegcolonne van 110 km lengte
^JungharH
Fietstocht naar Nunspeet aan Zee
Uit Holten s Historie (XIV)
De held van Holten
La Courtine ideaal terrein
V
De
avonturen
van
Pepito
NEDERLANDSE SOLDATEN GAAN OEFENEN IN FRANKRIJK
Nergens in ons kleine landje heeft ons
leger de beschikking over een militair
oefenterrein, dat voldoet aan alle voor
waarden. Tankoefeninen en grote ma
noeuvres, die de werkelijkheid henaderen,
moeten daarom gehouden worden op Na-
to-velden ergens in een land, dat wel be
schikt over een goeddeels onbewoond en
uitgestrekt terrein, waarover tanks en
gemechaniseerde eenheden kunnen op
rukken zonder tegenstand te ondervinden
van een met officiële papieren gewapende
„vijand".
In de voorafgaande jaren hebben onze
militairen veelvuldig gebruik gemaakt
van het uitgestrekte Duitse kamp Senne-
lager, doch nu dat niet meer ter beschik
king van de Nederlanders zal worden ge
steld, heeft de legerleiding uit moeten
zien naar een andere mogelijkheid om een
groot aantal manschappen tegelijkertijd
met elkaar te laten oefenen.
Uiteindelijk heeft men een oplossing ge
vonden in het verre Frankrijk. Meer dan
duizend kilometer verwijderd van de Ne
derlandse grens ligt daar in het departe
ment Haute Vienne het militaire kamp
„La Courtine", dat voldoende operatie-
ruimte biedt aan een grote, met tanks uit
geruste eenheid. Om beurten zullen gedu
rende de zomermaanden groepen van zes-
en drieduizend Nederlandse soldaten
daar gedurende een periode van drie we
ken gaan oefenen. De eerste groep zal
daar op 4 juli aankomen.
Het terrein van La Courtine is ideaal
voor het houden van manoeuvres. Het is
een gebied, waar ver in het verleden
vulkanen moeten hebben gewerkt en
waarin bossen, rotspartijen, beken en
moerassen in overvloed aanwezig zijn.
Het eigenlijke oef en veld is vijftien bij ne
gen kilometer groot, doch het is mogelijk
marsen en oefeningen te houden over een
totale afstand van vijftig kilometer. Het
zal nu eindelijk mogelijk zijn, dat de ar
tillerie met scherp kan schieten en dat
de tanks naar volle vermogen hun bewe
gelijkheid uitbuiten.
OVER DE WEG
Even belangrijk en uniek en misschien
nog veel leerzamer dan de eigenlijke ma
noeuvres is de reis naar La Courtine. De
duizenden soldaten zullen door de eigen
aan- en afvoertroepen naar Frankrijk
worden gebracht. Het enige materiaal, dat
per trein vertrekt, zijn de tanks.
Nog nooit tevoren is men, waar ook in
West-Europa, in staat geweest een der
gelijk enorm transport over de weg ook in
vredestijd in de praktijk te beoefenen. In
Frankrijk heeft men dergelijke oefenin
gen altijd al op papier uitgewerkt en men
is daar nu dolblij, dat men eindelijk ook
eens de praktijk kan waarnemen.
De duizend vrachtwagens, die voor het
vervoer nodig zijn, zullen de reis maken
in drie a vier dagen. Volgens de plannen
moet per dag tien uren worden gereden
om de duizend kilometer tussen het uit
gangspunt Oirschot en La Courtine te
overbruggen. De totale lengte van de
stoet zal ongeveer 110 kilometer zijn en
deze kolonne zal Frankrijk doorkruisen
op een moment, dat alle wegen in beslag
zijn genomen door duizenden toeristen.
Om verkeersopstoppingen te vermij
den, heeft men de wagens ingedeeld in
groepen van vijf en twintig, die met een
onderlinge tussenruimte van vijf minuten
zullen rijden. Na vijf van deze kleine ko-
lonnes volgt een ruimte van een kwartier.
Al met al zal het passeren van de gehele
eenheid minstens vijf uren vergen. Het
lijkt een vreemde gewaarwording om als
eerste in La Courtine aan te komen en
vijf uren later nog Nederlandse wagens
te zien arriveren.
HOLLANDSE KEUKEN
Onderweg en gedurende de drie we
ken van het verblijf in La Courtine zullen
de soldaten hun eigen Nederlandse voed
sel krijgen voorgeschoteld. Ieder weet, dat
dit door onze soldaten bijzonder op prijs
wordt gesteld.
Het eten zal in Frankrijk worden ge
kookt, maar door de eigen veldkeukens
worden klaargemaakt. Alleen het typisch
Hollandse beleg, muisjes en vlokken, dat
vrijwel nergens anders te krijgen is, zal
uit Nederland worden gehaald. Tijdens
deze oefening zal voor het eerst de veld
keuken in volle werking zijn onder om
standigheden, zoals die ook tijdens een
oorlog kunnen voorkomen.
Op alle mogelijke manieren heeft men
getracht voor de soldaten, die naar Frank
rijk gaan, een zekere ontspanning te
waarborgen. Niet dat zij in de watten
zullen worden gelegd, zoals een kapitein
het uitdrukte, maar een leger, dat in de
vreemde een zekere ontbering moet door
staan, heeft een enorme behoefte aan af
leiding. Het is gedurende de tweede we
reldoorlog duidelijk gebleken, dat de Wel
fare-dienst een uitzonderlijke steun is
voor de opschroeving van dat uiterst be
langrijke element, dat men „moreel"
noemt.
Men verwacht, dat heel wat jongens,
ondernemend als zij zijn, hun vertier in
de dorpen en in de omgeving zullen zoe
ken. Een belangrijk gedeelte van hun
(verhoogde) soldij zal daarom in Franse
munt worden uitbetaald. Daarnaast zal
door de Welfare-dienst ieder weekend
een cabaretavond worden georganiseerd,
waartoe enkele grote Nederlandse artisten
naar La Courtine worden overgevlogen.
GOED ONDERKOMEN
De Nederlandse militairen zullen, wan
neer het plan van de oefening dat niet
vereist, niet in tenten of in het veld sla
pen. Op La Courtine staat nog een aan
tal Franse kazernes, die door de Franse
genie weer geheel zijn opgeknapt. Zij heb
ben een capaciteit van ruim 12.000 man,
nodig voor rustig denken
en werken en goede nachtrust
Mijnhardt's Zenuwtabletten
r
Als geschenk een
prachtig, schokvrij
JUNGHANS
horloge met datum
van f AQr
en hoger
Js !i Ss j» <s
zodat de groepen van zes- en drieduizend
Nederlanders ruimte genoeg hebben. Voor
eventuele zieken of gewonden is een com
pleet hospitaal aanwezig, terwijl voor
noodgevallen een helikopter gereed staat,
die een ernstig zieke soldaat naar het na
bij gelegen vliegveld kan vervoeren. Van
daaruit kan hij verder worden getrans
porteerd naar Nederland.
De Nederlanders zullen beslist geen re
den tot klagen he'bben. Niet alleen de on
derkomens, maar ook het klimaat, dat
uitstekend is, werken aan het slagen
mee. Toch zal het beslist geen plezierreis
je worden, want er moet hard, heel hard
zelfs, worden gewerkt. Op het programma
staan oefeningen in aanval en verdedi
ging voor grote en kleine eenheden, ge-
schutsoefeningen en een finale, waarin
alle mogelijkheden van het terrein wor
den benut een gezamenlijke opmars
over een afstand van 50 kilometer.
DRIE DAGEN OP REIS.
Woensdagmorgen 24 juni j.l. stonden om
7 uur 69 leerlingen van de hoogste klas
sen der Dorpsschool op het schoolplein ge
reed voor een driedaagse reis naar Nun
speet, maar eerst moest nog een fietsen-
controle plaats hebben. Vooral op de rem
men werd extra gelet.
Onder geleide van de dames H. W. de
Vrieze en J. H. Wolters en van de heren
B. H. Brouwer, J. W. Feith en W. J. Run-
neboom startten 10 groepjes jongens en
meisjes om 7.15 uur. Verschillende ouders
en anderen wuifden de jeugdige trekkers
na. Drie dagen van huis was ook een hele
gebeurtenis.
Langs Espelo en Heeten reed de lange
colonne naar Olst; verder langs Epe en
Nunspeet naar ,,'t Piashuis" te Nunspeet
aan Zee. Onderweg werd de reis enige
keren onderbroken. Tegen ongeveer 13.00
uur was de tocht volbracht. Het was
prachtig weer.
HET PLASHUIS.
De heer Wilbrink was dadelijk ter be
groeting aanwezig. Er werden een paar
afspraken gemaakt en toen kon, haast-je-
rep-je, het geploeter beginnen in het on
diepe recreatie-meer langs hetvoormalige
Zuiderzeestrand. Een 20-tal roeiboten en
evenveel kano's konden 's middags nog
een uur worden gebruikt en 's avonds
nogmaals. De speeltuin kreeg soms ook
bezoek. De warme maaltijd werd in de
zaal verwerkt. De kinderen brachten zelf
het eten op tafel. Soms bedienden ze ook
mee en later hielpen ze bereidwillig met
de afwas.
De slaapzalen konden in orde gebracht
worden, de fietsen waren inmiddels ge
stald en tegen ruim 10 uur gingen allen
de nacht tegemoet, vol met indrukken van
alles wat er beleefd was.
VAREN, VAREN!
Holten mist het water. De jeugd krijgt
er daarom in de vreemde nooit genoeg
van. Op de tweede dag kon ieder 4 uur
varen, om half acht, om 11 uur, om half
vijf en 's avonds om acht uur. Met z'n
vieren in 'n roeiboot of alleen in 'n kano.
Het water was rustig. De zachte frisse
wind plooide de oppervlakte tot rimpel
tjes. Er was gevraagd, wie er voor voelde
om een deel van de dag te fietsen. Geen
animo. De hele dag wilde de jeugd bij het
Piashuis blijven. De kinderen waren met
de tijd in de war. Des voormiddags om 11
uur dacht menigeen dat het al diep in de
middag was. Het leek wel een lange
sprookjesdag: Water, varen, zwemmen, zon
en wind.
AAN TAFEL.
Dat was een hoogtepunt. Samen aan
tafel. De eerste avond jongens bij jongens
en meisjes bij meisjes. De volgende dag
jongens en meisjes afwisselend en de der
de dag vrije keuze. Wat deed ieder zijn
best om netjes te eten. En dat gelukte
prima. Het eten werd in orde bevonden.
Soep - aardappalen met groente - pap of
vla.
Er was geen andere school, zodat het een
gezellig onder-onsje was. Net een grote
familie. Er werd druk gepraat tijdens de
maaltijd. Zo goed als ieder at wat de
gastvrouw aanbood, de schalen gingen leeg
terug en elk was verzadigd.
IN HET NACHTHOK.
De bedden werden door de kinderen op
gemaakt. De een had 2 lakens met een
sloop, de ander een „trappelzak". Verder
meestal een dubbele fietstas met allerlei
bagage. Wat was het apart, om de klasse-
genootjes in 't bed te zien liggen. En dan
de juffrouw bij de meisjes en de meester
bij de jongens. In één slaapzaaltje was
plaats voor circa 17 bedden. Het onder- en
boven-slapen werd verdeeld en toen kon
er nog een tijd worden gepraat. Koekjes
of pepermuntjes kwamen te voorschijn.
Een paar flessen augurken mochten niet
geconsumeerd worden.
Tegen kwart voor elf oordeelde het per
soneel het nodig, om rust voor te schrijven
en weldra sliep alles.
Het is voor de exploitanten van een
dergelijk bedrijf als de heer Wilbrink
heeft, niet altijd even gemakkelijk. Kort
geleden, zo vertelde hij, had hij 150 kin
deren uit een onzer grote steden, die voor
één uur in de nacht niet in bed te krijgen
waren. Het personeel van de school en de
heer en mevrouw Wilbrink samen konden
de jeugd niet tot bedaren krijgen. Ze
schommelden, draafden en schreeuwden
tot wel een uur na middernacht.
De Holtenaren gingen zonder enige
moeite in het nachthok. Het was voor het
personeel dan ook plezierig om met de
„ijsberen, krokodillen, adelaars, atalanta's
en margrieten" op reis te zijn. Er was bij
de leerlingen voldoende begrip voor de
noodzaak van orde en regel. Er was een
spontane bereidwilligheid zonder dat dit
in „braafheid" ontaardde. Elkanders eigen-
13. „Alle stokvissen!", kreet kapitein Druppel. „Wat
een uitgelezen verzameling oud roest. Een waar
scheepvaartmuseum. En inderdaad, de meest
vreemdsoortige vaartuigen voeren kris-kras door
elkaar en vertegenwoordigden alle windstreken.
Zelfs een echte Vikinger deed mee en het grootste
opzien baarde een reusachtig houten vlot, waarop
een afstandse stoommachine tufte en rammelde,
bediend door vreemd uitziende snaken De groot
ste optimist bevond zich in een ton, die hij met be
hulp van een uiterst ingewikkeld mechanisme ui
terst langzaam voortbewoog. Motorschepen, prae-
historische kano's, raderboten en sloepen, trawlers,
botters en loggers, deden met de hindemisoceaan-
wedstrijd mee en wachtten tot de dag van de start
zou aanbreken.
Kapitein Druppel koerste intussen vakbekwaam
naar de haven om daar de wedstrijdpapieren in or
de te laten maken. Goed geluimd hanteerde hij het
stuurrad en neuriede een guitig liedje, niet ver
moedend, dat vanaf een ander schip een onbe
trouwbaar uitziende figuur hem met behulp van 'n
zeekijker nauwkeurig gadesloeg. „Dat is ons Drup
peltje", sprak deze met onaangename kraakstem
tegen een ander heerschap.
j „We zullen alles in het werk stellen om die
Druppel het geheim van de „Brul" te ontfutselen!"
Spaar de sigaretten met lettertjes dia
(onder de merknaam Lexington) op elke
sigaret voorkomen tot u het woord
Lexington compleet hebt. Mocht U ,eea
sigaret zonder lettertjeaantreffen, dan
kunt U één der letters van het woord vervangen dooc
één blanco. Stuur daarbij dit is belangrijk een
slagzin of rijmpje (van max! 4 regels) in en... u
hebt, uitsluitend op grond van de. beoordeling die da
jury aan Uw slagzin of rijmpje toekent, elke maand
hans op een twee-daagse vliegtocht naar PARUS,
LONDEN of KOPENHAGEN of op een SLOP 200
LEJÖNGTON-SIGAREITTEN enin september a.s. op Se hoofdprijs:
Voor 2 personen I
10 DAGEN VERBLIJF IN NEW YORK
met been- en terugreis per vliegtuig of boot (mar heuse) -/
A,.. r - ALS GAST VAN LEXJ.
Pak sigaretten en slagzin of rijmpje goed bij elkaar in
<(b.v. in een doosje), Vermeld duidelijk uw naam, adres
en- woonplaats.
Lees vóór u inzendt de wedstrijdvoorwaarden, gepubli
ceerd op 5 maart 1959. Op uw verzoek sturen wij u deze
Voorwaarden toe als u z.e aanvraagt &an: LEXINGTON
Postbus 305 Den Haag
from America's Best Tobaccos
Hendrik de Wever, een moedig man.
Of hij werkelijk wever was, weten we niet,
zijn naam wijst wel die kant uit. En mocht
hij het weversvak beoefend hebben, dan
was hij in ieder geval een dappere wever,
zoals onderstaande regelen zullen laten zien.
Het was in het midden der zestiende eeuw.
De Munsterse vrede was getekend, en vele
soldaten, die ons land en de Spanjaarden
vele tientallen jaren hadden gediend som
mige hunner waren zelfs als soldaat in ons
land grootvader geworden waren nu op
non-actief gekomen. En nu was de strijd ten
einde. Duizenden militairen, officieren en
manschappen, waren werkloos geworden. Het
was volk van iallerlei nationaliteiten. De
meesten boden zich bij andere koningen en
keizers aan om in hun dienst te treden en
te gaan vechten. Maar zij, die niet gauw
emplooi vonden, trachtten met het geweer
in de aanslag boer en burger te beroven.
Holten deelde het lot van vele steden en
dommen werden gerespecteerd, zodat ook
geen enkel diefstalletje gemeld werd.
De heer en mevrouw Wilbrink waren
over Holten zeer tevreden. De jeugd had
daarvan geen schade. Integendeel, de heer
Wilbrink en zijn echtgenote waren van
hun kant behulpzaam en tegemoetkomend.
AFSCHEID.
Het afscheid begon eigenlijk al op don
derdagavond, toen de avond werd ingezet
met een roeitochtje op het meer, met
daarna een wandeling in de buurt van het
Piashuis. Op het parkeerterrein werd nog
een kringspel gedaan. De jeugd koos „Drie
boerenmeiskes dansten in een kring". Toen
de schemering inviel, ging de hele club de
zaal binnen. De gaslampen werden ont
stoken en schoolliederen gaven een apart
cachet aan deze avond. De kinderen ver
langden nog naar een spannend verhaal
en ook hieraan kon worden voldaan. Om
ruim 10 uur hoorden ze de blijde afloop en
de straf afkondigen, die de bandieten kre
gen. De laatste avond was voorbij.
Weldra was de vrijdagmorgen aange
broken en om kwart over elf werd de te
rugtocht naar Holten aanvaard. Niemand
sprak een woord of zong een lied. Onder
doodse stilte werd er drie kwartier ge
reden. Later op de dag helderden de ge
zichten op en werd de stemming vrolijker.
Een donderbui in Olst dreef allen onder
dak. De regen bleef later nog ruisen, zo
dat het tijdstip van aankomst te Holten
met ongeveer een uur werd overschreden.
GEVAREN OP DE WEG.
Geheel zonder ongevalletjes verliep de
trektocht niet. Overzij kijkend reed
iemand tegen een aan de kant van de weg
staande auto aan. Nummer twee reed te
gen een op het rijwielpad geparkeerde
bromfiets. Nummer drie viel de knie door
de broek. Een paar schrammen en een op
gezet neusje bleven ook aan de val her
inneren. Nummer vier reed tegen een
boom. Nummer vijf stond in het drukke
verkeer aan de kant van de weg te Epe,
toen er een dame met bromfiets en al
bovenop hem plofte. Nummer zes wilde in
de Burgemeester van der Borchstraat rem
men en de anders zo gewillige terugtrap
rem weigerdeMachteloos schoot de
berijder tussen 2 voor hem rijdende rem
mende knapen in, waardoor een valpartij
moest ontstaan. Met een dronken voor
wiel kon er nog worden doorgereden tot
de school.
De tocht was volbracht. Ernstige onge
lukken kwamen niet voor. Natuurlijk na
men personeel en ouders enig risico, maar
toch waren deze 3 dagen een belangrijke
bijdrage voor de vorming van de jeugdige
mens. Nu gingen ze nog kalm onder ge
leide over de wegen. Straks racen ze mis
schien in een grote ongeordende troep
naar een school of een fabriek elders. Wie
de stromen fietsers op de spitsuren in de
stad ziet, kijkt zich de ogen uit en menig
een zal, van zijn dorp komend, nauwelijks
mee durven rijden. Wie zoiets ziet, be
grijpt dat het nemen van enig risico ver
antwoord is. Het volle leven vraagt snel
leren reageren, vraagt ervaring, vraagt
opletten, vraagt rekening houden met de
ander.
Alle kinderen en het personeel zullen
vele mooie indrukken van het schoolreisje
blijven bewaren. Zonnebrand, valpartijtjes
e.d. wegen daar niet tegen op.
dorpen, het lag aan de grote passabele weg.
In de buurt van Bathmen had een afgedank
te troep onder bevel van de overste Von
Kantholz zijn tenten opgeslagen. Wij, ten
minste de Nederlanders van boven de veertig
en vooral de Overijsselaren, hebben aan
den lijve ondervonden wat zwervende Duit
se soldaten doen. Wij willen hiermee niet
beweren, dat een zwervend leger van een
andere nationaliteit beter zou zijn maar
toch de roof van de laatste weken van de
laatste wereldoorlog heugt ons nog best.
Vroeger waren natuurlijk zwervende troe
pen geen haar beter en de zwervende ben
den van Von Kantholz opereerden ook in
Holten. Zij roofden er fourage en vee, en
namen alles wat van hun gading was, zoals
paarden, koeien en zelfs de geit van de scha
mele daghuurder kwam er niet onder weg.
De verarming van de plattelandsbevolking
was in die dagen schrikbarend. En wie zou
het een arme kotter kwalijk nemen, wanneer
hij van de markegrond een stukje bij het
zijne voegde om het in cultuur te brengen
en er wat op te verbouwen. De marke van
Holten, d.w.z. de grootgrondbezitters in de
marke in casu Deventer heren, vonden het
een groot schandaal. Tot de aangravers be
hoorde ook Hendrik de Wever. Het werd
hem ter dege ingepeperd, dat hij iets gedaan
had wat niet mocht. Hij moest de aangegra-
ven grond weer afstaan en kreeg bovendien
een boete van vijftien goudguldens. Dit be-
tekendë voor de Wever een half jaar loon.
Dus de man was ernstig getroffen. En wat
nog erger was, men beschouwde hem als
een dief en behandelde hem ook zo. Welke
welgestelde gewaarde in de marke zou zich
nog afgeven met iemand, die zich grond toe
eigende? Maar goed, de middag kwam dat de
rovers van Von Kantholz de marke afstroop
ten en het geroofde vee te Holten op den
brink bij elkaar dreven. Daar stond de be
volking uit de buurtschap te jammeren.
Maar Hendrik de Wever jammerde niet. Hij
had trouwens geen koe meer, die had hij
moeten verkopen, om de boete te voldoen,
anders sloot men hem op, en dan zouden
vrouw en kinderen verkommeren. Niemand
had op dat moment de moed om te protes
teren tegen de veeroof, zelfs de schout niet.
Hij jammerde: „is daar nu niets aan te
doen?" „Waarom gaan jullie ze niet na?"
riep Hendrik de Wever. Als de kapitein
hoort, dat hier arme daghuurders hun koe,
hun enig bezit, wordt ontstolen, en een arme
weduwe haar geit, dan zal hij, de bevelheb
ber, dat zeker niet goedvinden. ,En jij dan?",
riep de schout, ,als je een man bent, probeer
het dan zelf". En meteen keerde men hem
als één man de rug toe. Daar kwam het
twaalfjarig dochtertje van een arme we
duwe en het meisje riep jammerlijk hui
lend: „onze enige koe is weggehaald". Ieder
een hield zich stil. Dreigende geweerlopen
werden op de menigte gericht. De Wever
protesteerde heftig en iedereen riep: ze
schieten de kerel dood. De schout riep Hen
drik tot de orde. „Hou je stil, niemand durft
wat te zeggen, dan alleen jij!" „Heer schout",
nep de Wever, „leen mij uw paard en ik
zal proberen, deze schandelijke roof onge
daan te maken." Dit kon de schout niet op
zich laten zitten. Spoedig was het paard
gezadeld, en tot elks verbazing reed de We
ver in flinke draf weg. Hij reed langs hem
bekende binnenpaden. Bij het vertrek riep
hij de schout nog toe: „Heer schout, de
koeien zullen gauw terug zijn!" „Hij zal
wat!" liep een rijke boer.
Bij de herberg „De Bathmense Molen"
had Von Kantholz zijn kwartier. Het kostte
de man van Holten nogal moeite om bij de
officier toegelaten te worden. Maar eenmaal
van aangezicht tot aangezicht tegenover de
officier, was Hendrik de Wever goud waard
voor de Holtenaren. Hij noemde de arme
door de oorlog geteisterde mensen bij naam
en toenaam. Zijn toespraak en onderhoud
duurde een half uur. En toen gaf de officier
toe. De Wever mocht het gestolen vee aan
wijzen en aan de hand van opgebrande mer
ken kon hij dertig koeien identificeren. Hij
kreeg een paar hulpen en een paar bescher
mers mee en tegen zondsondergang gebeur
de het ongelofelijke. Als weleer een Romeins
veldheer reed Hendrik het dorp binnen. Vier
soldaten keken toe of ieder onberispelijk
zijn eigen vee herkende. En toen de zaak be
klonken was, trokken de vreemde krijgers
zonder vee op Bathmen aan. En tegen de
Wever dreigden ze, dat ze hem nog wel zou
den vinden en dan een hoofd kleiner maken.
Van dit laatste is gelukkig nooit iets ge
komen, maar de publieke opinie veranderde
ten gunste van de held van Holten.
De bevolking eiste dat de Wever de boete
werd terugbetaald en de schout schoof onder
de druk der omstandigheden vijftien harde
goudguldens over de tafel.
De notulen van het markeboek vermelden,
dat Hendrik de Wever, wegens zijn dapper
gedrag, het hoekje groengrond, dat hij had
aangegraven, van het bestuur der marke ten
geschenke kreeg.
VAN COEVERDEN.
