Olde joar
O, doonkre middeweenterstied! Woo is de nacht zoo zwoor,
Dat hee zik van de eerde nig kan buren.
Zoo gries en wieflend is et lechtde zunne koomp
Zoo zwak en bleek duur mist en newel turen.
As reuzenbessems stoat de beume, zoonder bid.
En rekt zig in de locht; de teuge mot zik weer en,
Weeld krakend, in den grep van haande, oongezeen,
Dee duustre wolken weelt langs lange hemmel keren.
Zoo leug en zoo verlaoten is de wiede wèld;
's Dweenk oons te zeuken noa 't verlaoten leven,
Umdat de weenter em, oet ies en snee,
Now 't leste, witte hennekleed wil weven.
Toch weet wi-j't: 't leven is der, 't is der nog.
De költe kan et nig doon sterven of verstieven;
'n Krachtig kloppen en nen sterken stroom
Blif oons van binnen oet tot doad en dénken drieven.
't Zeent now nig wieden esch en vèldgroond dee oons trekt,
Oons gaf )oo, van geslachte tot geslachte
Dit Twènterlaand 'n stil, beschermend dank,
Woor 't keender van één hoes te hoope brachte.
Et lèvensmidden now, in middenweenterstied,
Et harte, woor oons leefde en levenslost oet kwammen,
Is vaders hoes, et heerdvuur, dat van oalds
In oonze keendsheid scheen met glood en hèldre vlammen.
Dat röp en trekt met ieder scheidend por,
Ook wel de kost in wiede wèld mot winnen,
En stelt 'n beeld van 't léven, dat nig sterft
In költ' en weenternacht. vuur oonze doffe zinnen
De oogen, dee oons vrèndlik too lacht an den heer
Wi-j zeent, joo meinschenkeender, slicht meer en bescheiden.
Mot oons de steerne wèn op langen levensweg,
Dee tot verboargen heil 't hart weelt leiden.
Cato Elderink
A
®®®®®®®®®®®®®®®®®®«®®®@®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®®@®®®®®®®®®®®S
