„Wilhel mina gaat op concours
Het is wel jammer, dat ons personeels
orgaan, omdat het nu eenmaal geen dag
blad is, vaak achter de feiten aan loopt.
Wanneer „Wilhelmina" b.v. een concert
geeft en de redactie wil hiervan een ver
slag geven, dan is haar uiteraard het gras
reeds voor de voeten weggemaaid, doordat
daarover in krant en weekblad reeds meer
of minder uitvoerig geschreven is.
Wat dus het laatste concert van „Wilhel
mina" betreft, dat gegeven is in het Park,
kunnen wij ons slechts aansluiten bij de
persverslagen die vermeld hebben dat er
P? weinig publiek was bij deze zeer ge
klaagde uitvoering. Wij persoonlijk hebben
geweldig genoten van deze fijne avond.
Het was dan ook een prachtige combi
natie; de fraaie nieuwe muziektent, de
prachtige omgeving, een mooie hoewel wat
frisse zomeravond, de muziek en op de
achtergrond de zingende vogels. Recre
atie van de bovenste plank
Zo'n concert doet dan achteraf de vraag
rijzen, hoe komt zoiets tot stand, wat komt
er allemaal voor kijken De beste manier
om dit te weten te komen leek ons een
repetitie bij te wonen en dus zijn we zo
vrij geweest om op een avond de kantine
binnen te stappen, waar de dirigent, de
heer A. E. P. Sommer, juist op dat mo
ment aan een toespraak bezig was.
Wat was n.l. het geval Zoals ons reeds
zijdelings ter ore was gekomen zou „Wil
helmina" zeer binnenkort en wel op zater
dag 14 juli, „op concours" gaan.
Nauurlijk kwam het er nu op aan de
puntjes nog even op de i te zetten en de
heer Sommer liet dat in zijn praatje dan
ook duidelijk uitkomen. Het ging er nu om
■aog enkele foutjes weg te werken en dan
Pon „Wilhelmina" het concours met ver
trouwen tegemoet zien.
Een muziekliefhebber is nog geen muziek
kenner, beste lezers, en eerlijk gezegd voel
den wij ons wel een beetje als een kat in
een vreemd pakhuis daar in de kantine
Na eerst de maten van „Woodland" Pictu
res" toen wij het al heel prachtig vonden,
tikte de dirigent al af, omdat er iets niet
in orde was, een „gillende klarinet". „Denk
erom", zei de heer Sommer, „voor elke gil
trekt de jury er een punt af."
En zo ging het verder, gedeelte na gedeel
te werd heel kritisch onder de loep ge
nomen. Nu eens even de Tuba's alleen,
dan weer de Waldhoorns en even later de
Trombones. Een fluittist, die eens extra zijn
best wilde doen, kreeg te horen dat hij
„te dik" had aangezet.
Even later bleek een lage bes niet te vinden.
Hij was gesignaleerd, doch niemand wist
waar hij vandaan kwam. Gelukkig werd
de boosdoener na enig selecteren toch ge
vonden en de lage bes vloog meteen de
laan uit, d.w.z. werd geschrapt als een on
gewenste vreemdeling.
„Ja mijn jongens" klonk het toen, „daar
gaat ie weer, allemaal behalve het klein
koper". Een beetje verongelijkt bleef het
klein koper op non aktief, maar nadat er
nog flink „uitgedund" was. werden ook
deze blazers gelukkig weer ingeschakeld
en kon men beginnen het stuk in zijn ge
heel te spelen.
De tuba's in volle acfie
21
