Klaproosdag
gen. Ik heb nooit geweten, dat er zoveel
driesprongen bestaan in deze omgeving. Je
raakte er gewoon de tel bij kwijt.
Maar gelukkig waren de „drie beschadigde
eiken" een baken in zee en reden we met
een gerust hart in de richting Volkshoge
school „Diependaal". Op dit traject stuit
ten we op een eenzame controleur, die ons
van een stempel en een versnapering voor
zag. Hulde aan die trouwe wachter, die,
naar hij ons vertelde, pas om vier uur de
eerste deelnemers zag komen.
Na „Diependaal" kwam een tragisch mo
ment. We hadden nauwgezet de route ge
volgd, de oogst aan foto's was schraal,
twee stuks, maar we roken de stal. Mis
schien maakte ons dit overmoedig, want
laten we nu bij nr. 41 domweg de eerste
weg rechts voorbij rijden. De volgende was
een zandweg en dat leek ons niet best,
nog meer zand Dat nooit
We besloten maar door te rijden, een prijs
was toch niet voor ons weggelegd met onze
twee foto's. Ons instinct leidde ons naar
de Burg. Knottenbeltlaan en inderdaad
kregen we daar contact met een groep. De
rest was vrij eenvoudig en nadat we achter
het Park nog een foto hadden „gepikt"
meldden we ons in het Parkgebouw.
In de Leeszaal zaten tientallen deelnemers
te wachten op de uitslag. Nu wat dat be
treft, wij vielen niet in de prijzen en dat
was maar beter ook, want we hadden ten
slotte niet geheel volgens het schema ge
reden.
Al met al een mooie tocht, die ons voerde
langs tal van voor ons onbekende plekjes,
een tocht waar we met veel genoegen aan
terug zullen denken. Leuk is het ook onder
weg deelnemers aan te treffen, die een
jaar of vijf geleden ook al meededen.
Maar we misten toch ook wel verscheidene
oude bekenden.
Hoewel er heel wat inschrijvers waren ge
loven we toch, dat er nog veel meer men
sen zouden kunnen meedoen aan deze aar
dige en gezellige tochten.
Wat we constateerden was een gebrek aar^|
controleurs, niet alleen uit het oogpunt^P
van controle, maar ook omdat de controle
zo'n aardige onderbreking is en de span
ning' er beter in blijft naarmate men
meer stempels op zijn formulier krijgt.
Onze hartelijke dank aan de organisato
ren voor hun ongetwijfeld vele werk en
tot ziens op de volgende rit C. V.
Van 914 november a.s. zullen wij weer een
collectebus onder de neus gehouden krij
gen en zal onze eerste reactie zijn: „Al
weer zo'n ding", omdat we nog niet wisten
waar het om ging. Wanneer men ons ken
baar maakt voor welk goed doel er gecol
lecteerd wordt, gaan we er gauw toe over
iets in de bus te deponeren, want zouden
we zelf ook niet graag geholpen worden
wanneer we in omstandigheden waren, dat
wij onszelf niet konden redden
Maar de collectebus op „Klaproosdag" is
een geheel andere dan alle andere bussen,
daar zijn we aan verplicht om zonder even
een lelijk gezicht te trekken letterlijk en
figuurlijk bij stil te staan.
Want de opbrengst van deze collecte zal
zijn voor het in stand houden van de oor-
logsgraven in ons land, waar Amerikanen,
Canadezen en zoveel anderen hun laatste
rustplaats vonden, ver van hun eigen land.
We kennen dit van heel nabij, het Cana
dees Kerkhof te Holten. De meeste jongens
die daar liggen waren op de leeftijd van
2025 jaar toen zij hier sneuvelden voor
onze vrijheid. Geen vaders en moeders, die
van tijd tot tijd het graf van hun zoon
konden bezoeken en daarom is het dat
wij met liefde gaan geven om in hunplaalj^^
te gaan staan en het graf van hun zoon^
te verzorgen.
Maar er is méér wat wij hiermede doen.
Het gebeurt wel dat nabestaanden van ge
sneuvelden door tussenkomst van het oor-
logsgravencomité naar Nederland kunnen
komen. Wanneer we ons even bezinnen
wat dit zeggen wil voor Vader, Moeder of
echtgenote, dan is het zaak om te geven,
zoveel wij kunnen, want dank zij allen die
voor de bevrijding van ons land vochten
en vielen, zijn wij in staat dit te doen en
in een vrij land.
10
