Badhuis of speeltuin?
Toon uw kinderen het
schone van de natuur, ga de bossen in.
21
B. een bel, waarvan het geluid op een af
stand van 25 meter duidelijk hoorbaar
is;
C. ten minste één goed werkende rem;
Bromfietsen moeten op elk wiel voor
zien zijn van tenminste één goed wer
kende rem. Dit mogen geen handrem
men zijn
Bij tenminste één van de wielen moet
de rem werken op een met het wiel ver
bonden trommel of schijf;
D. aan de voorzijde een lantaarn, welke
voor het tegemoetkomend verkeer dui
delijk zichtbaar helder geel of wit licht
uitstraalt. Dit licht mag niet verblin
den (De lamp dus iets omlaag richten)
te. aan de achterzijde een helder rood ach
terlicht, aangebracht op het helderwitte
gedeelte van het achterspatbord. Het
achterlicht moet van een door de Mi
nister goedgekeurde soort zijn.
Wij kunnen verder de leus die op het be
kende formuliertje staat onderstrepen t.w.
..De politie rekent op Uw medewerking, het
Verbond voor Veilig Verkeer op Uw gezond
verstand".
Het is voor kinderen heerlijk wanneer zij
in de speeltuin zijn, overal op en
aan te hangen, te duikelen, te glijden
en wat ze nog maar meer kunnen uitvin
den om acrobatische toeren te verrichten.
Helaas is het geen zomer en van naar een
speeltuin gaan komt niets. Thuis is er ook
al geen kans. Aan de schilderijen hangen,
het kabinet beklimmen of een vogelnestje
maken aan de lamp is pertinent verboden.
Jammer, maar wat dan, wat moet er nu uit
komst geven Het Badhuis Daar ontbreekt
meestal het ouderlijk oog, of er wordt een
ouderlijk oogje dichtgeknepen en daar
wordt de prachtig glanzend gepolitoerde
leuning niet mooier van.
Stelt U prijs op ons mooie badhuis Ouders,
zet dan Uwkinderen de pin op de neus, dat
ze zich daar naar gedragen evenals thuis.
Het is niet de bedoeling dat het badhuis
werd gebouwd om daarna weer kinderen de
badkaart in te trekken, dus de toegang tot
het bad te ontzeggen, zolang ze niet zelf
hun spijt komen betuigen. Maar er zijn wel
jongens die door eigen gedrag weten, dat ze
zich nu thuis weer in „het kuwn" moeten
wassen.
Overigens is hun kaart nog op kantoor
Het bovenstaande, aanhef van een arti
kel in „Het Anker" van december,
schoot ons in de kortste dagen van het
jaar te binnen. Want als we de raad van de
geachte schrijfster in de Kerstvakantie zou-
Iden gevolgd hebben en met de kinderen de
jschone bossen 'ingetrokken waren om ze
echt iets te laten zien, dan zouden we op
veel plaatsen geschrokken zijn.
Die schrik konden we trouwens ook dichter
bij huis beleven. In de tuin om het kantoor,
die 's avonds en op vrije dagen gesloten is,
stonden twee hulstboompjes, juist tegen
Kersttijd gesierd met de bekende fraaie
rode besjes. De takjes er van waren goed
bruikbaar voor kerstbakjes, maar met op
zet hebben we ze laten zitten om de struik
jes niet te beschadigen. Hadden we die tak
jes er maar afgehaald! Dan' was er tenmin
ste met beleid aan gesneden, zonder dat de
struikjes er verder van te lijden hadden ge
had. Maar wat zagen we nu gebeuren
Twee nachtelijke figuren bewogen zich slui
pend naar het hek, klommen er behoedzaam
overheen en besprongen als aasgieren de
boompjes tegen het kantoorgebouw aan.
Het droeve resultaat was de volgende dag
te bespeurengeknakte takken, rondge
strooide bessen, afgebroken blaadjes. De
vandalen der duisternis volwassenen nog
wel sierden ondertussen hun kamer op
met kerstbuit. Onze enige hoop is. dat de
stekelige blaadjes van de hulst voelbare en
zichtbare sporen op hun handen hebben
achtergelaten.
Onmiddellijk na het verschijnen van ons de-
cember-nummer ontvingen we een brief van
de heer H .G. Tiemens, woonachtig aan de
Markeloseweg, te midden van de bossen.
Hij is bitter gestemd over de vernielingen,
