ZIE.
20.008
i li
N
tm
Na de plechtigheid op het Gemeentehuis wer
den z;j door de Directie ontvangen, die hen met
de decoratie hartelijk gelukwenste.
De heer A. H. ter Horst hield vervolgens een
korte toespraak, waarin hij de jubilarissen dankte
voor het vele werk, dat ze voor ter Horst Co.
N.V. hebben verricht.
tot zijn pensionnering in de weverij te kunnen
blijven.
Nijsink heeft tot voor enkele jaren ook altijd
geweven, doch moest toen om gezondheidsrede
nen zijn getouwen vaarwel zeggen en werkt nu
als poetser in deze afdeling.
Ook wij feliciteren de jubilarissen hartelijk
met hun onderscheiding en hopen, dat ze nog
lange jaren een blijde herinnering aan deze dag
mogen bewaren.
H. BAAN
Spreker bood hen hierbij een gouden horloge
met ketting aan als waardering voor de bewezen
diensten.
Er ontspon zich een levendig gesprek over de
tijd van 50 jaar geleden en nu. Over de tijd dat
men nog geen fietsen kende en ce hedendaagse
tijd, waarin de bromfiets een grote rol speelt.
„Het gemoedelijke is weg", zegt Baan, „doch
ik zou mijn bromfiets toch ook niet graag mis
sen".
Met nog de beste wensen van de heren direc
teuren wordt afscheid genomen om deze dag
Verder in de familiekring door te brengen.
Beide jubilarissen zijn werkzaam in de Weve
rij. Baan is .s leerling-wever begonnen en hoopt
les ill
USD
B. NIJZINK
Wanneer je plotseling de kans krijgt om als
hofmeesteres een reis te maken naar Australië
en Indonesië op een groot schip, dan word je door
iedereen benijd, want verre reizen maken bete
kent: iets meemaken en veel zien.
Natuurlijk denkt men, dat je alléén maar pret-
tige dingen meemaakt en alleen maar mooie din
gen ziet, en tot slot in een keurig unifoim loopt
zo voor de show en omdat het gezicht ook wat
wil, maar niets is minder waar dan dat. Want een
tocht met zo'n zeekasteel dat juist z'n eerste reis
als emigrantenschip maakt met het maximum
aantal passagiers van veertienhonderd en elf hof
meesteressen, zo'n tocht is lang geen pretje,
vooral wanneer er van de elf dames zes als kin
derverzorgsters dienst doen en vijf de hele hap"
zoals men de passagiers in de scheepsterm
noemt moeten verzorgen bij gewone- en zee
ziekte.
Over zo'n reis v/il ik eens iets gaan vertellen
om eens een indruk te geven op welke wijze er
soms elders gewerkt moet worden onder zeer
zware omstandigheden en bij een temperatuur,
die wij „bloedheet" noemen.
Om acht uur 's morgens begint het embarke-
ren, d.i. het inschepen der passagiers. Iedereen
die hofmeesteres of hofmeester is loopt af en aan
om mensen op te vangen en hen naar hun hut
te brengen, en daar begint de narigheid al. Er
zijn veel kinderrijke gezinnen bij en wij hebben
wiegjes nodig en touwnetten orn voor de kooien
te spannen, zodat de kinderen tijdens hun slaap
niet uit hun bed kunnen rollen, wat funeste ge
volgen zou kunnen hebben, wanneer ze in een
bovenbed zouden slapen. Hadden we tijdens de
havendienst reeds een passagierslijst gehad, aan
hadden we dit allemaal in orde kunnen hebben,
maar nu kregen we dit er nog bovenop.
Als men bedenkt, dat zo'n schip een kleine 200
meter lang is, dan is er die eerste dag heel wat
afgedraafd.
Het vertrek bemerken we niet eens, want wë
hebben het te druk beneden in het schip, Wan
neer we eindelijk om negen uur 's avonds in
onze kooien kruipen, varen we ergens in het
Noordzeekanaal en hebben we er al helemaal
geen interesse voor, wanneer we om tien uur
V.
